Echte ooggetuige

In het boek 'Ooggetuigen van de vaderlandse geschiedenis' beschrijft Geert Mak hoe het was om als Kenau Hasselaer op de stadsmuur van Haarlem te staan of hoe je in de prehistorie reisde. Een aanrader dat boek.

Vorige week zat ik naast een ooggetuige uit het Edese verzet. Gerrie Welbedacht woonde in de oorlogsjaren waar nu Park Paasberg is. Het huis van de buurman toen, staat er nog. Zij was koerierster en bracht op de fiets de nodige berichten naar Woudenberg, toch altijd heen en terug nog meer dan 50 kilometer. Tot zover ken je de verhalen wel. Maar dan begint de ooggetuige te vertellen. Zij heeft nooit geweten waar de berichten verstopt waren. Later bleek dat in de jasbeschermer. De inhoud kende zij niet en dat gold ook voor de mensen aan wie zij het bracht. Gerrie Welbedacht vond dat wanneer zij door de Duitsers gepakt zou worden, zij het beste niets kon weten. U en ik weten nu wel wat de gevolgen waren geweest. Dat was slecht afgelopen; men zou alle methoden toegepast hebben om haar aan het praten te krijgen.

Maar zij vertelde nog meer. Vanuit een huis aan de Otterloseweg werd er geteld hoeveel Duitsers met welk materieel langs kwamen. Dat werd allemaal opgeschreven. Of die keer dat zij dachten dat ze gezien waren en de soldaten naar het huis liepen.. Je had geen enkele kans gehad. Ook aan operatie Pegasus werkte zij mee. Zij zorgde in de schaapskooi aan de Zecksteeg voor het eten van de Engelsen, die later over de Rijn werden gebracht.

Zij deed het gewoon en is er altijd bescheiden over geweest. Pas toen een paar Edenaren het ontdekten kreeg zij op 94-jarige leeftijd aandacht. Geen ooggetuige uit een boek, maar een echte. Zo kon ik haar de erepenning van de gemeente Ede overhandigen. Ik denk toch namens ons allemaal.