Henrike Dankers: ,,Ik leer mijn vader kennen uit gesprekken met familie en vrienden, maar mijn persoonlijke ervaring met hem mis ik.''
Henrike Dankers: ,,Ik leer mijn vader kennen uit gesprekken met familie en vrienden, maar mijn persoonlijke ervaring met hem mis ik.'' Koos van Noppen

'Dit had toch al lang over moeten zijn?'

5 mei 2019 om 06:56 lokaal

EDE ,,Het is begrijpelijk dat je pas als je volwassen wordt, gaat rouwen om het verlies van een ouder op jonge leeftijd'', zegt Henrike Dankers (41). Ze woont met haar gezin in Ede en is opgegroeid in Ermelo.

Henk van IJken

Ze verloor zelf op negenjarige leeftijd haar vader die 35 jaar werd. ,,Jonge kinderen ontwikkelen zich voluit. Zo’n groot verlies is dan te zwaar. Ze gaan overleven. Vaak trekken ze zich terug en praten er niet over. Volwassenen praten vaak met elkaar om kinderen niet te belasten. Zo ontstaat het grote stilzwijgen. Als kind heb je weinig ruimte om te rouwen. Het is begrijpelijk dat dat pas gebeurt als je volwassen wordt'', zegt Dankers die twee jaar geleden in opdracht van De Herberg in Oosterbeek afstudeerde op een onderzoek naar pastorale zorg aan volwassenen met jong ouderverlies, met als titel ‘Na zo lang nog?'.

BAGATELLISEREN De hbo-opleiding Godsdienst Pastoraal Werk aan de Christelijke Hogeschool Ede confronteert je onder andere met je eigen verleden. ,,Tijdens een supervisie dacht ik: zal ik het nu benoemen of zal ik het verlies van mijn vader opnieuw bagatelliseren?

Ik was op dat moment immers bijna veertig, en ik zat er nog mee. Het was in de jaren ervoor een onbesproken thema. Mijn omgeving vroeg er niet of nauwelijks naar. Er werd wel gevraagd: hoe gaat het met je moeder, hoe is zij eronder? Ik vroeg me tegelijk af: en met mij dan? Maar dat zei ik niet.''

ENORME TROOST In haar onderzoek, waarbij Dankers tien mensen interviewde, ontdekte ze ook hoe fijn andere mensen met gelijksoortige ervaringen het vonden dat ze eindelijk hun verhaal konden doen. ,,Mijn advies is uiteindelijk vrij simpel: vraag en luister naar hun verhaal. Als volwassene heb je een omgeving nodig die af en toe vraagt naar wat er in je jeugd is gebeurd en naar wat dat in je leven betekent. Erover vertellen geeft een enorme troost. Je schaamt je zelf om erover te beginnen, moet een drempel over, want dit had toch al lang over moeten zijn?

Het verlies van een ouder op jonge leeftijd moet een plek krijgen in je levensverhaal, ervoer Dankers persoonlijk. Dat wees ook haar onderzoek uit en bleek tijdens lezingen die ze naar aanleiding van het onderzoek gaf. ,,In het publiek zaten altijd wel een paar mensen die, soms voor het eerst, hun verhaal vertelden, vaak emotioneel, mensen van soms al 70 jaar die ontzettend blij waren dat dit eindelijk aan de orde kwam.''

ZONDER ONTMOETING Dit had niet zo lang hoeven duren, hoe begrijpelijk het ook is. Daarom benadrukt Dankers als jeugdwerker in de hervormde Nieuwe Kerk in Ede het belang van ,,gezien worden als kind. Als jeugdleider in de kerk draai je niet alleen een programma af, maar bouw je ook een relatie op, waardoor je weet hoe het er thuis bij een kind aan toe gaat. Het is belangrijk dat er iemand is die je kent en die laat merken dat hij of zij weet wat er speelt, bijvoorbeeld op vader- of moederdag. Maar ook later, op belangrijke momenten in je leven, als je gaat trouwen en kinderen krijgt bijvoorbeeld, is hij of zij er niet bij. Mijn jongste dochter is 9 jaar, de leeftijd waarop ik mijn vader verloor. Het is als een zoektocht zoals in het tv-programma Spoorloos, maar zonder dat je hem ontmoet. Ik leer hem kennen uit gesprekken met familie en vrienden, maar mijn persoonlijke ervaring met hem mis ik.''

Henrike Dankers brengt naar aanleiding van haar onderzoek in het najaar een boekje uit bij Kok Boekencentrum. Kerken of andere geïnteresseerden kunnen haar vragen voor lezingen via henrike.dankers@outlook.com.

Mail de redactie
Meld een correctie

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie