Overleden op de IC: 'Net toen we hoop kregen, ging het allemaal fout'
Mensen CoronavirusEDE ,,Net toen Bert weer begon te reageren en wakker werd, kwam het slechte nieuws.” Tineke van Hoeflaken (66) vertelt het verhaal van haar man, Bert van Hoeflaken. Hij overleed op 27 april aan de gevolgen van een hersenbloeding nadat hij al wekenlang op de Intensive Care van het Ziekenhuis Gelderse Vallei had gelegen. Bert werd 67 jaar.
Het tragische verhaal van het Edese echtpaar begon zestien weken geleden. ,,Bert was op bezoek geweest bij een oudere man, die later overleed. Hij had al een longontsteking maar wij vermoeden ook corona”, blikt Tineke terug. ,,We denken dat hij daar besmet is geraakt. Dat was in de week voordat de eerste maatregelen werden aangekondigd. Omdat mijn man in een risicogroep zat, hij had suikerziekte en overgewicht, deden we enorm voorzichtig en kwamen we eigenlijk de deur al niet meer uit.” Ondanks de maatregelen werden Tineke en Bert allebei ziek. ,,Alleen waar ik al snel weer beter werd, ging Bert alleen maar achteruit. Na tien dagen besloten we de dokter in te schakelen, op 30 maart. Diezelfde avond lag hij aan de beademing in het ziekenhuis en werd hij slapende gehouden.” Bij het interview met Tineke zit ook haar dochter Carin. Samen zijn ze bezig om de gebeurtenissen op papier te zetten. Beiden delen ze het verhaal.
STOMA Vanaf het moment dat Bert in het ziekenhuis lag, stapelden de ontwikkelingen zich op. Van redelijke dagen naar slechte dagen en vervolgens weer goede dagen. Toch bleven de koorts en ontstekingswaarden hoog. Te hoog. Toen er nog meer complicaties ontstonden is na zestien dagen besloten om een tracheostoma te plaatsen. Dit hield zijn longen schoon. ,,Toen ging het steeds een stukje beter. Hij mocht van de beademing af en mocht wakker worden. Hij kreeg steeds meer heldere momenten.” Bezoeken mocht toen nog niet. ,,Alles ging via beeldbellen. Twee keer per dag. Dat deed het ziekenhuis heel goed”, vertelt Tineke. Helaas kon Bert door de stoma niet praten. ,,Wel deed hij ons via de iPad een mooie glimlach cadeau en probeerde hij voorzichtig te zwaaien.”
ALARMBELLEN Wat opvallend was, is dat het gezin van Bert elk weekend slecht nieuws kreeg. ,,Elke zaterdag was er wel iets, maar telkens knapte hij wel op. Totdat ik hem op zaterdag 25 april via de iPad zag liggen”, vertelt Tineke. ,,Hij keek raar en ik had al het vermoeden dat er iets niet goed was. ‘s Avonds werd ik gebeld door de dokter met de vraag of ik langs wilde komen.” Alle alarmbellen gingen rinkelen en Tineke had direct door dat het geen goed-nieuws-gesprek zou worden. ,,Met z’n drieën mochten we langskomen. Bij uitzondering, want eigenlijk mochten we maar met zijn tweeën komen. Toen kregen we het nieuws dat Bert die nacht een hersenbloeding had gehad en dat de artsen niets meer konden doen. We mochten gelijk even naar de IC om te kijken. Vanaf de volgende dag lag hij in een aparte kamer en mochten we continu bij hem blijven.”
Bert zou zeggen: 'Niet huilen, maar ga door met je leven en neem een borrel op mij.'
TAXI-CHAUFFEUR Op Koningsdag overleed Bert in de avond om 20.50 uur. De dag daarna mocht hij weer naar huis. ,,Toen konden we rustig afscheid van hem nemen”, vertellen Tineke en Carin. ,,We hebben hem een paar dagen bij ons gehad. Bert was een man die zou zeggen: ‘Niet huilen, maar ga door met je leven en neem een borrel op mij’.” Vrienden en familie deden op afstand mee met dit proostmoment.
,,Op de dag van de crematie kregen we op op dat moment allemaal video’s en berichtjes van vrienden en kennissen. Daar had Bert er nogal wat van”, vertelt Tineke. ,,Bert was vroeger taxi-chauffeur en bij veel Edenaren was hij bekend.” Bij de vraag wat voor man Bert was reageren Tineke en Carin ineenstemmend: ,,Mensen zeiden altijd: ‘Bert met z’n meisjes’. Hij deed alles voor zijn vrouw, dochters en kleindochters. Hij ging voor hen door het vuur.’’ Daarnaast deed Bert vrijwilligerswerk bij de Boosters, de scootmobiele club in Ede. Hij reed vooraan, altijd met zijn hoed op, om de anderen de mooiste routes te laten zien.
We hadden net de hoop dat het goed zou komen. Precies op dat moment was het eigenlijk klaar.
Tineke kijkt terug op een heftige periode. ,,Wat het zo lastig maakte is dat het juist wat beter met hem ging. We kregen echt hoop dat hij misschien weer de oude zou worden en dat het goed zou komen. Precies op dat moment was het eigenlijk klaar”, vertelt ze. Ondanks alles heeft ze geen seconde getwijfeld aan het ziekenhuis. ,,De artsen namen echt de tijd voor ons. Als we een vraag hadden, als we iets niet snapten, maar ook de verpleegkundigen stonden voor ons klaar. Of we nou vijf of twintig minuten videobelden, het was altijd goed. Echt, alle lof naar het ziekenhuis”, geeft ze aan.
LAATSTE RIT Bert kreeg een waardig afscheid. Overal in de straat stonden bij het vertrek van de rouwstoet familie, buren, vrienden en de scootmobielclub. Uiteraard op anderhalve meter afstand. ,,Dat was heel mooi en respectvol.” In een kist waar door de hele familie op geschilderd werd ging Bert richting het crematorium. ,,Precies zoals hij het gewild zou hebben”, vertelt Tineke. Carin vult aan: ,,Op de kist heeft mijn zus Mariska een taxi-bordje getekend. Zijn laatste ritje heeft hij toen gemaakt.”
door Job Oldegbers
