‘Het verhaal gaat’

De titel van deze column staat tussen aanhalingstekens, want die is niet van mij, maar van dominee Nico Ter Linden. Zijn hervertellingen van de Bijbel kregen deze titel. Boeiende achtergronden werden door hem geschetst, maar af en toe waren zijn hervertellingen wel erg praktisch, bijvoorbeeld de medische situatie van het dochtertje van Jaïrus. 

Ik heb toch deze titel gekozen, want er is nu ‘Het verhaal van Ede’ en dat is geen hervertelling. Een kloek boekwerk van terrastegel formaat over de geschiedenis van Ede. Beginnend met de prehistorische bewoning in redelijk luxe omstandigheden, getuige de opgegraven potten en in Lunteren zelfs een gouden armband van duizenden jaren oud. En eindigend met Ede naar de toekomst. Dat hoofdstuk moet u zelf maar doornemen.

VERHAAL VAN EDE Het verhaal van Ede gaat niet alleen over archeologische vondsten, landschap, onderwijs en de dorpen. Het gaat vooral over mensen die Ede gemaakt hebben tot wat het nu is. De Veluwse Sahara ontgonnen, met hard werken een bestaan opgebouwd en zich georganiseerd in vele verenigingen en kerkverbanden. In de Middeleeuwen was er een standenmaatschappij, ook hier natuurlijk, maar de buurtspraak was er een van gelijken om de individuele belangen en zaken in gemeenschappelijkheid te verenigen. Iets wat later met politieke ideologieën als het communisme vaak uit de hand liep.

Saamhorigheid en opbouwen zijn de begrippen die opklinken uit het boek. Te veel om in dit bestek te vertellen. Ik raad u aan om hét verhaal gewoon te lezen.