Droge grasspriet

Kom, laat ik nóg een klompenpad bewandelen. Het Eeskoterpad rond Otterlo is weer zo'n fraaie wandeltocht, waarbij het met name de eerste helft genieten is. Je loopt immers door het mooie bos, vlak langs De Hoge Veluwe. Dit was zaterdag toch een merkwaardige belevenis. Want het was zo'n 27 graden en met de felschijnende zon leek het half oktober wel hartje zomer. In mijn korte broek, T-shirt en het zweet op de rug banjerde ik tussen de bomen die duidelijk de herfstkleuren vertonen en al veel bladeren hadden laten vallen. Een beetje maf.

De natuur snakt nog steeds naar water. Willen we het groen houden, moet het snel gaan regenen. Onze kolossale grasspriet die kunstzinnig in de lus van de kruisende snelwegen A12-A30 staat, heeft het al begeven. 's Avonds laat staat hij er maar treurig bij. Ik vrees dat een regenbui hem ook geen lichte gloed meer kan bezorgen. Daar heeft hij toch echt andere energie voor nodig.

Jammer dat 'we' zo'n visitekaartje niet in goede conditie houden. Zo staat ook het grote digitale scherm op de kop van de Parkweg al jaren op zwart. Weggegooid geld van enkele tonnen.

En waarom zag ik gisteren de fonteintjes op het stenen matras van het Maanderplein niet spuiten? Onttrekken de spuitertjes op het marktplein nu ineens al het water?

Maar goed, genoeg gezeurd. Gelukkig mocht onze oude kerktoren nu eindelijk uit de steigers, na een zeer grondige renovatie. Een historisch bouwwerk dat in al haar glorie is hersteld. En zo hoort het ook. Sommige dingen moet je gewoon bijhouden, restaureren, voeden of water geven. Anders gaan ze dood.

Freek Wolff