'Boek moet mensen helpen'

EDE 'Stotteren is een handicap', aldus Martin Laamers. De oud-trainer van Blauw Geel '55 (2008/2009-2010/2011) en ex-voetballer van FC Wageningen en Vitesse, worstelde jarenlang met zijn spraakgebrek. Het belemmerde zijn voetbal- en maatschappelijke carrière. In zijn boek O-o-o-Oranje gooit hij eindelijk de nodige schroom van zich af. Martin Laamers spreekt openhartig over spraakgebrek.

Dick Martens

In zijn huis in Velp vertelt hij openhartig over de jarenlange worsteling met zijn spraakgebrek, kijkt hij terug op zijn prachtige voetbalcarrière die bij FC Wageningen gestalte kreeg, bij Vitesse tot verdere bloei kwam en hem ook nog bij de Belgische clubs KRC Harelbeke, AA Gent en FC Nieuwkerken bracht en leeft hij op bij het noemen van de plaatsen Renkum en Wageningen. Ook Remco Kock, journalist, columnist en auteur van een aantal boeken over Arnhem en Vitesse is er. Hij was het die Laamers vertrouwen won, waardoor de geboren Arnhemmer openhartig zijn verhaal deed. De titel is een verwijzing naar zijn stotteren, maar ook naar de twee keer dat Laamers het Oranjeshirt over zijn schouders mocht trekken. ,,Het gaat een lang gesprek worden, hoor!", is de 'binnenkomer'.

MOEDERLIEFDE De toon is gezet, het ijs gebroken. En als Laamers hoort dat de verslaggever vanuit Renkum is gekomen, komt er direct een mooie twinkeling in zijn ogen. ,,Ach, daar komt mijn hele familie vandaan. 'De Witte Stad' was mijn speelterrein. Elke week wilde ik naar mijn opa en oma. Mijn vader Kees heeft ook nog bij CHRC gevoetbald, maar ook Ome Chris en tante Mientje waren geweldige mensen. Mijn moeder is heel lang ziek geweest, ziekenhuis in, ziekenhuis uit, maar zij waren er naast de verzorging door mijn vader, altijd voor haar. Ze is uiteindelijk ook veel te vroeg overleden. Moederliefde heb ik daardoor veel gemist. Een kind heeft dat toch nodig. Zeker ik, omdat ik door mijn stotteren toch een 'einzelgänger' was."

Stotteren, de rode draad in het boek van Remco Kock. ,,Ik had al in de Vitesseboeken van Marcel van Roosmalen gelezen dat Martin een spraakgebrek had, maar toen ik daadwerkelijk met hem ging praten schrok ik toch wel even. Vond het moeilijk hem zo te zien worstelen, maar hij stelde mij al snel wat meer op mijn gemak." De hoofdpersoon kende in de loop van de jaren de reacties of gelaatsuitdrukkingen op zijn haperingen. ,,Ik heb daar voelsprieten voor. Maar een dergelijke reactie is heel gewoon hoor." Toch is voor de oud-voetballer de strijd met de spraak een wedstrijd die hij maar moeilijk kon winnen. ,,Maar alles valt en staat met acceptatie, dat heeft voor mij lang. Te lang geduurd. Een jaar of vijf geleden ging bij mij de knop om, ik stopte om er definitief tegen te moeten vechten. Ik dacht toen: 'ik stotter weliswaar, maar ik kan en zal praten'. Ik ben nu echt een babbelbox."

FC WAGENINGEN Dat was hij in zijn voetbalcarrière zeker nog niet. Voetballen was wel zijn uitlaatklep, want talent had de kleine Laamers al vroeg. Voor het boek keerde hij samen met Kock terug waar het eigenlijk voor hem allemaal begon: De Wageningse Berg. Via het trainingsveld en een opening bij 'het uitvak' stapten ze het veld op, om ook nog even met twee bewoners die er 'antikraak' wonen een praatje te maken. ,,Ik kreeg echt kippenvel toen ik daar op het veld stond. Rond mijn 15^e speelde ik daar al wedstrijden met de Arnhemse selectie. Ik viel bij Wageningen-scouts in de smaak en na een proefwedstrijd tegen SKV mocht ik blijven en tekende er een jeugdcontract. Bol de Ruiter was de toenmalige trainer. Wageningen was een fantastische club en de Berg ademde voetbal. Die bestuurskamer, het veld, alles. Ook de eerste training herinner ik mij nog als de dag van gisteren. Ik kreeg direct een geweldige schop van Jan Oosterhuis. Ik speelde onder andere met Armand Mannen en Gustav Loupatty en had als trainers onder andere Jan Versleijen, maar ook Jan van Eijck. Die was echt geweldig. Ik speelde de eerste twee jaar in het tweede en vervolgens nog 27 wedstrijden, met Arie Schans als trainer, in het eerste. Daarna werd ik door Vitesse benaderd. Ik kon mij daar aanzienlijk verbeteren, mede omdat ik bij Wageningen nog steeds een jeugdcontract had. Achteraf een goede keuze. Wageningen ging een paar jaar later failliet en Vitesse schoort als een komeet omhoog." Vanaf het seizoen 86/87 speelde hij vervolgens maar liefst tien seizoenen in het geel-zwart, waarin hij vervolgens meer wedstrijden speelden dan bijvoorbeeld boegbeelden als een Theo Bos en Theo Jansen, had een aardige Belgische periode en kwam zelfs tweemaal in actie voor 'het grote Oranje'. ,,Vitesse is nog steeds mijn club. Zit er nu samen met mijn zoon Mats elke thuiswedstrijd op de tribune en toen ze in 2017 de beker wonnen, heb ik wel een traantje gelaten. Toch had ik destijds in mij hoofd om na mijn Belgische periode af te gaan bouwen op de Berg. Helaas was Wageningen, op mijn 33^e, al tien jaar failliet."

AANDACHT Laamers wilde ook het trainersvak in haalde zijn diploma's, maar ook nu werd zijn spraakgebrek de belemmering naar een mooie club, lees: 'zijn' club Vitesse.,,Ik heb nimmer een functie aangeboden gekregen. Jammer. Heb wel getraind bij onder andere Blauw Geel en DVOV. Fijne clubs. Prima mensen." Ondertussen kreeg 'de trainer' het moeilijk. ,,Gokken, de ziekte van mijn moeder, later ook het overlijden van mijn vader en opnieuw belemmerde zijn spraak de zoektocht naar werk. ,, Ik werk nu als schoonmaker en daar schaam ik mij echt niet voor. ." En nu ook niet meer voor zijn spraakgebrek. Laamers staat voor een hectische week. ,,Ja, het boek (uitgegeven door de Oosterbeekse uitgeverij Kontrast, red.) is echt de doorbraak. Ik was gast op de Nationale stotterdag en bij Veronica inside. Daar heb ik ook veel aandacht gekregen."