Graf en monument

Sorry, dit wordt een herfstig stukkie.

De speeltuin lag er zaterdag verlaten bij, zodat ik de botsautootjes aan mijn neus voorbij moest laten gaan. Iets verderop was de Pyramide van Austerlitz ook al gesloten om te beklimmen. Zo'n hoog Egyptische bouwwerk, bekroond met een obelisk blijft een maf gezicht, daar in het bos van de Utrechtse Heuvelrug.

Nou ja, ik was toch gekomen om te wandelen. Een eind verderop in het bos liep ik zomaar tegen een klein oorlogsmonument aan. Op de gedenksteen staat het Wilhelmus, ter nagedachtenis van vijftien burgers die op die plek in oktober 1942 werden gefusilleerd door de Duitse bezetter.

Twee dagen later hoor ik dat het oorlogsmonument in Lunteren vermoedelijk een stukje wordt verplaatst, naar de overkant van de Kerkhoflaan. Zodat de entree van de algemene begraafplaats een betere plek kan krijgen, direct aansluitend op het hoofdpad. Bovendien krijgt het hele kerkhof een grondige renovatie.

De indrukwekkende grafzerken die je in Lunteren op de oude begraafplaats nog ziet, herinneren me aan de praalgraven en grafmonumenten die ik zag in de Schotse stad Edinburgh. Soms waren het zelfs kleine huisjes, zó groot. In één ervan had een zwerver zijn intrek genomen. Hij had van dat graf zijn 'thuis' gemaakt. Dit bizarre en tragische beeld blijft lang op je netvlies. Wanneer deze wrakke man voor goed zijn ogen sluit, is de kans nihil dat er een pyramide voor hem wordt opgericht, zoals destijds het gebalsemde lijf van farao ten deel viel.

Eén ding: laten we hopen dat oorlogsslachtoffers, zwervers en farao's nu samen vrolijk 'ergens' rondjes rijden in de botsautootjes. In een speeltuin die altijd open is.

Freek Wolff