Biecht

24 december 2018 om 11:05 Lokaal/Column

In Sevilla vergaapte ik me aan de pracht en praal van deze Spaanse stad. De ene katholieke kerk zag er nog potsierlijker uit dan de andere. Het interieur was overal hyperbarok versierd met beelden, krullen, toeters en bellen. In één kerkje lagen zelfs relikwieën van apostelen, waar je voor kon knielen en bidden, waarna voorspoed je ten deel zou vallen.

In een hoekje zag ik ineens een priester of pastoor zitten, pal naast een biechthokje. Als je wilde kon je in dat donkere gestoelte plaats nemen, het gordijntje opzij trekken en je zonde belijden aan deze zielzorger. Heel even dacht ik om de stoute schoenen aan te trekken, maar ik bedacht me snel, want ik vrees dat dit teveel van 's mans tijd zou kosten, in het besef van mijn torenhoge baggerberg. Bovendien was het maar de vraag of de pet van de goddelijke afgezant wel stond naar de drek van een uitgelaten toerist.

Dat sceptische vermoeden is waarschijnlijk onterecht. Zeker als je dominee Saly uit Ede mag geloven. Hij introduceert een protestantse variant in de Nieuwe Kerk. 'Lucht je hart' is zijn credo, waarbij, naast je fouten, ook ruimte is voor verdriet, problemen én dankbaarheid. De predikant zit niet in een duister hokje, je hoeft geen aflaat te betalen en volgens mij volgt er ook geen hel en verdoemenis.

Ik denk dat ik begin januari maar eens bij hem aanklop, want ik weet nu al dat ik me te buiten zal gaan aan duivenborst (zonde!), hertenbiefstuk (zonde!), tiramisu met mascarpone (heerlijk), gevulde eieren (verrukkelijk), oliebollen (geweldig), glühwein (mmmhh!) en vuurwerk (doodzonde!). Ik biecht het maar vast eerlijk op. En dan begin ik 2019 met een schone lei. Kan ik daar weer 'vuile' stukjes op kalken. Je bent en blijft immers (redelijk) getikt.

Freek Wolff

Mail de redactie
Meld een correctie

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie