Spierpijn van dertig seconden sport

EDE De vraag kwam binnen en een fractie van een seconde twijfelde ik. Maar vanuit de filosofie dat je eerste gedachte meestal de juiste is, twijfelde ik niet lang. Ik wil deze uitdaging wel aangaan.

Boy Imminck

De nummer acht van de laatste Olympische Spelen bij het skeleton nodigde me uit om ook eens een afdaling te maken van de skeletonbaan in het Duitse Winterberg. Ik kon me direct tien redenen bedenken waarom het niet verstandig zou zijn. Maar ik ging. Liggen op die slee, hoofd naar voren. En gaan.

In het voorjaar van 2017 kwamen we als redactie van EdeStad.nl in gesprek met Kimberley Bos uit ons eigen Ede. We spraken over hoe ze voor ons haar traject richting de Olympische Spelen in Pyeongchang in tekst en video kon vastleggen.

OLYMPISCHE SPELEN Het resulteerde in een maandelijkse blog op onze website, met daarbij ook video's van haar belevenissen. Kimberley toonde ons maandenlang wat ze moest doen én laten voor haar sport. Ze plaatste zich in december 2017 ternauwernood voor de Spelen en gaf ons ook vanuit het Olympisch Dorp een mooi inkijkje in haar sportleven. Ze werd de eerste Nederlandse skeletonster op de Spelen en uiteindelijk pakte ze de achtste plaats in Zuid-Korea.

FANDAG Terug naar de Veltins Eis Arena in Winterberg. Kimberley had er haar fandag en samen met collega Sander van Snippenberg nam ik er een kijkje. De ochtend begon met een 'trackwalk', waarbij de baan verkend werd. Kimberley was duidelijk 'thuis', enthousiast vertelde ze over de baan en waar de moeilijkheden zitten. Deelnemers die naar beneden wilden konden hun route alvast bekijken. Hier en daar werden mensen wat stiller gedurende die voettocht.

OPA De afdaling begon - gelukkig voor ons - halverwege de baan. In iets meer dan een halve minuut leggen de skeletonners een route van een paar honderd meter af. Uit het feit dat Kimberley zelfs haar opa van diep in de zeventig naar beneden laat gaan, maak ik op dat ik niet achter kan blijven. Dat gebeurt dan ook niet.

97 KILOMETER PER UUR De speaker geeft de baan vrij terwijl ik plat op mijn buik op de skeleton slee lig, met mijn hoofd naar voren. Kimberley geeft me letterlijk het eerste zetje. De eerste meters vallen mee. Daarna komt de eerste bocht en daarna volgt al snel de tweede, een flinke doordraaier naar links. Ondertussen loopt de snelheid rap op tot - in mijn geval - 97 kilometer per uur. Dat is overigens niets vergeleken bij de 130 kilometer per uur die Kimberley in haar wedstrijden aantikt.

G-KRACHTEN Inmiddels redelijk op snelheid nader ik een korte rechts-links-combinatie waarbij mijn linker voet even de muur van ijs aantikt. Voordat ik kan bedenken hoe fout dit kan gaan, lig ik alweer in de volgende bocht naar links. Daar voel ik een enorme druk op mijn nek. De zogenaamde 'g-krachten' beginnen te werken. Momenten later zie ik het grote scorebord. Iets meer dan dertig seconden duurde mijn afdaling. Boven wacht de warme chocomel, geserveerd door Kimberleys opa.

Een dag later herinnert de aanwezige spierpijn in nek en ribbenkast me 'Winterberg'. Het was uniek om dit, onder begeleiding van het uithangbord van de skeletonsport in Nederland, mee te maken.