Afschieten

,,Wolven moeten echt afgeschoten worden", hoorde ik de afgelopen week een dame in het nieuws zeggen. Ik ben tegen, zult u hopelijk begrijpen (….) De vrouw in kwestie vreest voor teveel van deze dieren, terwijl ze in ons land nog amper voet aan de grond hebben. Wel zijn ze dol op een hapje shoarma, zodat ze weleens een schaap grijpen. Dat is minder fijn, ik geef het toe. Beter verorbert de wolf een paar wilde zwijnen, want de populatie van deze varkens is in onze bossen - volgens mij - nog steeds veel te hoog.

Of misschien moeten ze het majestueuze roofdier een tijdje loslaten op de Oostvaardersplassen. Want u weet dat ze in de polder niet goed raad weten met het overschot aan wilde paarden dat alles kaalvreet. Dan gaat de natuur z'n gang, u weet wel: 'survival of the fittest'. Maar ik zie de eerste filmpjes al verschijnen, met (hart)verscheurende, bloederige beelden, waarvan de leeuwen in Afrika geen brood lusten.

Best bijzonder dat we eigenlijk nooit iets van dit type problemen met de voedselketen horen wat betreft Nationaal Park De Hoge Veluwe. De hoeveelheid herten en reeën reguleert zichzelf, blijkbaar. Of jagers doen hun werk, zonder dat dit aan de grote klok wordt gehangen. Kunnen we erop wachten dat de wolf hier het raster trotseert en zijn lekkere hapjes rond het jachtslot en het museum zal zoeken?

Voorlopig is Bambi in dat park veiliger dan daarbuiten. Want is er geen dreiging van de wolf, dan zijn het wel crossmotoren met een luid knetterende uitlaat. De afgelopen week kostte dit een panisch hert in de omgeving van de Valouwe namelijk het leven.

Best ingewikkeld allemaal in ons aangeharkte landje. Leven en laten leven, verantwoordelijkheid nemen of de boel maar laten waaien? Ik weet het niet zo goed. 'Maar ik ga wel naar het enge bos', grapte ik al op Facebook, refererend aan mijn oude oom Bor van de Fabeltjeskrant. Want voordat je het weet, nemen ze je te grazen.

Freek Wolff