Arnout van der Velde (30) en zijn vrouw Chantal (26).
Arnout van der Velde (30) en zijn vrouw Chantal (26). Pauw Media
PREMIUM

Komst eerste kind 'lichtpuntje in onzekere tijden'

1 september 2019 om 06:10 Mensen

BARNEVELD Hij heeft ,,wat last van zijn darmen", maar Arnout van der Velde (30) laat zich niet kisten door de chemokuren en bestralingen die hij momenteel ondergaat. Terwijl zijn vrouw Chantal (26) zwanger is van de eerste, wordt de Barnevelder behandeld voor een kwaadaardige hersentumor. ,,We hebben maar één zekerheid: de baby komt er."  

Lieke van der Made

De redactie selecteert wekelijks een aantal verhalen uit de regio waarvan wij denken dat ze het lezen waard zijn.

Hij kreeg ineens aanvallen van duizeligheid, was altijd moe en moest steeds vaker overgeven, en dat terwijl Arnout van der Velde al jaren niet meer ziek was geweest. ,,Toen in die zelfde periode ook een kies afbrak, vonden we dat toch wel raar", vertelt Chantal van der Velde, biologiedocente aan de Meerwaarde. De 26-jarige herinnert zich het moment waarop het allemaal misging beter dan haar man zelf.

Een burn-out of een andere psychische kwaal: dat had de Barneveldse Arnout, eigenaar van zijn eigen installatiebedrijf, onder de leden als hij zijn huisarts moest geloven. Ondertussen voelde de jonge ondernemer zich steeds minder zichzelf, totdat zijn gezondheid in mei van dit jaar het dieptepunt bereikte. Arnout: ,,Ik weet helemaal niets meer van die laatste twee weken. Het is één groot gat in mijn geheugen."

DOEMSCENARIO Een paar weken eerder vierde het stel nog vakantie op het Griekse eiland Corfu. Er was nog geen vuiltje aan de lucht, al was deze vakantie niet zoals hun eerdere reisjes. ,,Arnout was al niet helemaal zichzelf", herinnert Chantal zich. Eenmaal terug in Barneveld, waar zij geboren en getogen is en haar man sinds zijn negende woont, ging het van kwaad tot erger. Nadat Arnout zijn normale leven weer had opgepakt en nog een week doorwerkte voor zijn eigen bedrijf, kreeg hij plots een black-out.

Van dat moment herinnert Arnout zich niets meer, net als van de weken die volgden. Chantal: ,,Na zijn black-out functioneerde hij niet meer: hij sliep alleen maar, kon niet meer zelfstandig eten of drinken. Soms kon hij amper op zijn benen staan. Hij kon weinig, maar wilde ook helemaal niets meer. Dat was enorm frustrerend". Toen het zo erg werd dat ze besloot met Arnout naar het ziekenhuis te gaan, kon de spoedeisende hulp helemaal niets met zijn 'psychische klachten'. Chantal: ,,Na de zoveelste hoofdpijnaanval raakte ik echt in paniek."

UITSLAG Een dag eerder dan gepland vond Arnout's afspraak bij de neuroloog plaats. ,,Daarna ging het allemaal snel", gaat Chantal verder. Haar man onderging allerlei neurologische testen en er werd een MRI-scan gemaakt. ,,De neuroloog kwam terug, gevolgd door nog twee dokters. Toen wisten we dat er iets mis was." In Arnout's hoofd bevindt zich een 'massa' van acht centimeter, vertelden de artsen het stel. De tumor zorgde voor druk op zijn hersenen, wat zijn gebrek aan controle verklaarde. ,,Het had niet veel gescheeld of hij was er niet meer, daar kwamen we op dat moment achter."

Toch drong de ernst van de situatie in het begin nog niet volledig door. Chantal: ,,Waarom Arnout? Het was niet te bevatten." Later bleek dat de tumor niet alleen kwaadaardig was, maar dat het ook ging om de meest agressieve vorm. Ze konden er niet meer omheen. ,,Dit type tumor komt meestal voor bij mensen tussen de vijftig en zeventig jaar, niet bij iemand van dertig", vertelt Chantal. ,,Blijkbaar ligt bij de geboorte al vast of je er vroeg of laat mee te maken krijgt; je kunt het niet voorkomen."

Die zelfde week nog werd Arnout geopereerd, waarbij de tumor grotendeels werd verwijderd en Chantal naar eigen zeggen haar man weer terug kreeg. ,,Nadat ik twee weken van de wereld ben geweest, was ik na de operatie eindelijk weer mezelf", vertelt Arnout. ,,Daarvoor was ik er wel, maar toch ook weer niet. Toen ik bijkwam van de operatie zei ik verbaasd tegen Chantal: wat ben je dik geworden."

BABY Want ja: ondertussen was zijn vrouw alweer zo'n vier maanden zwanger van hun eerste kindje. ,,In het begin besefte ik nog niet zo goed dat ik vader zou worden", zegt Arnout. ,,De eerste keer dat ik de baby voelde bewegen, was in die twee weken dat ik van de wereld was. Pas toen ik weer bij zinnen was, drong de situatie tot me door. Nu pas kan ik een band gaan opbouwen met de kleine in Chantal's buik."


Daar is genoeg tijd voor, nu de twee beiden thuiszitten. Chantal vanwege haar verlof, Arnout door de vele behandelingen die hij momenteel ondergaat. ,,Ik moet vijf dagen per week naar het ziekenhuis en ben daar van één uur tot half zes zoet mee", vertelt hij. ,,Daar krijg ik een chemokuur in de vorm van een pil en word ik bestraald."

KUREN Nu is het afwachten of de vele behandelingen in het UMC zoden aan de dijk zetten: uit een MRI-scan zal na een aantal weken blijken of de chemokuren en bestralingen aanslaan. Arnout: ,,Het kan linksom of rechtsom. De cijfers zijn niet al te positief, maar ik ben jonger dan de gemiddelde patiënt die dit overkomt." ,,We kunnen niet voorspellen hoe het gaat lopen", reageert Chantal. ,,Dit type tumor groeit vaak snel terug. Als dat gebeurt, kan hij misschien opnieuw operatief verwijderd worden." Als de behandeling aanslaat en de tumor niet verder groeit, zetten de artsen de chemokuren door. ,,Dat zou negen maanden duren: een 'zwangerschap' aan behandelingen."

Voor nu proberen de twee vooral ,,rustig te blijven" en te genieten van de leuke dingen die ze nog kunnen doen. ,,Het leven gaat ondertussen gewoon door", legt Arnout uit. ,,Gelukkig voel ik me niet ziek: ik heb wat last van mijn darmen en hier en daar begint mijn haar uit te vallen, maar ik kan alles nog. Er zit alleen iets in mijn hoofd dat daar niet hoort." ,,We kwakkelen door", voegt Chantal toe. ,,Na een drukke periode, waarin ik op pure adrenaline leefde, hebben we nu eindelijk wat rust. We zijn enorm dankbaar voor de lieve kaartjes en steun die we hebben ontvangen, maar zijn ook blij dat we nu weer even wat tijd hebben voor elkaar."

Toch kijkt Arnout er al naar uit om weer te kunnen werken. ,,Hopelijk kan ik uiterlijk in september de draad weer oppakken. Ik houd van de variatie in mijn werk en vind het thuis maar lastig om te genieten van mijn vrije tijd." Hoewel hij en zijn vrouw in het weekend kunnen ,,gaan en staan waar ze willen", zouden ze er het liefst voor langere tijd tussenuit gaan. ,,We hopen binnenkort een keer op vakantie te gaan, zodat we echt even kunnen ontspannen. Niet gedwongen, maar gewoon omdat het kan en mag."

BIJZONDER Ondanks alles lukt het Arnout en Chantal aardig om positief te blijven. ,,Waar we over tien jaar staan? Boven op een berg, tijdens een wintersportvakantie", zegt Arnout vastberaden. Zijn vrouw durft iets minder ver vooruit te kijken: ,,Het heeft nu geen zin om onze toekomst uit te stippelen; we weten niet hoe ons leven eruit gaat zien. De enige zekerheid die we hebben, is dat de baby er komt. Daar kijk ik het meest naar uit: als de kleine straks in mijn armen ligt."

Chantal heeft in een korte tijd veel geleerd over het leven, vertelt ze. ,,Het is heel bijzonder om te mogen leven. Dat moet je niet voor lief nemen. Toen Arnout net uit het ziekenhuis kwam, hoorden we van een ongeval waarbij een dertigjarige man overleed. Dat kan iedereen overkomen: je hebt het niet voor het zeggen."

Zo hebben de twee wel meer schrijnende gevallen gezien sinds ze in de medische molen terechtkwamen. ,,Er zijn ongeveer 1.200 mensen per jaar die een hersentumor in de meest heftige vorm krijgen. Sommige kinderen worden er zelfs mee geboren", aldus Chantal.
Toch wordt deze vorm van kanker 'zeldzaam' genoemd, vertelt ze. ,,Er is nog geen geschikt medicijn voor, terwijl het juist zo'n heftige ziekte is. Gelukkig zijn er stichtingen zoals STOP Hersentumoren, die geld inzamelen voor onderzoek."

,,Via die stichting kwam ik in contact met lotgenoten", reageert Arnout, die niet alleen aan hen steun heeft, maar ook aan de mensen in zijn directe omgeving. ,,Er zijn zoveel mensen die ons een hart onder de riem steken, onder meer vanuit de kerk. Mensen die ik niet eens ken, die toch met ons meeleven. Dat doet ons goed."

LICHTPUNTJE Daarbij zien de twee de komst van hun eerste kind in oktober als een lichtpuntje in onzekere tijden. ,,De zwangerschap biedt afleiding", zegt Chantal. ,,De baby gaat ons leven compleet veranderen; ineens moeten we fulltime voor iemand gaan zorgen."

De ouders in spé kunnen altijd rekenen op hulp, niet in de laatste plaats van de toekomstige oma's en opa's, van wie eentje Arnout opgaf voor de ballonvaartactie van de BDU. ,,Typisch iets voor mijn vader", lacht Arnout. ,,Ik vind het wel leuk." ,,We hebben veel lieve mensen om ons heen", reageert Chantal. ,,We redden het wel."

Mail de redactie
Meld een correctie

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie