Marianne gunt elke jongere met problemen de steun van goede jongerenwerkers.
Marianne gunt elke jongere met problemen de steun van goede jongerenwerkers. Ria Maliepaard - de Sociale Zaak

Jongerenwerk onmisbaar, maar je moet het ook zelf doen

19 december 2019 om 14:47 Maatschappelijk Deel je nieuws

Marianne Pol is 28 en heeft genoeg levenservaring voor een boek. Ze deelt vol passie haar verhaal over haar problematische puberteit. Zij vindt het belangrijk dat na vele jaren de Malkanderjongerenwerkers haar nog altijd steunen: “Met hun hulp komt het met veel probleemjongeren echt goed. Kijk maar naar mij!”

Als Marianne twee is houdt haar moeder aan een herseninfarct een hersenbeschadiging over. Net  als haar vader, negen jaar later na een ongeluk. Marianne is een heel opstandige puber. Ze is bijna altijd op straat, in een groep die drinkt, rookt en drugs gebruikt. Marianne: “Mijn ouders zijn schatten, maar wisten echt niet wat ze met me aan moesten. Jeugdzorg kwam erbij, maar ik hield ze gewoon voor de gek. Ik wilde bij ‘mijn’ groep blijven horen.” Op haar 15e ontmoet ze jongerenwerker Stef Hylkema. Hij luistert en prikkelt haar positieve kant. Zo overlegt ze samen met Stef met politie en gemeente over een hangplek en maakt afspraken over opruimen van rommel, alcoholgebruik etc. Ze besluit ‘haar’ groep vaarwel te zeggen en woont in Renkum voor Kamertraining. De drugs blijven helaas belangrijk. Stef laat haar niet los en in ’t Laag in Bennekom organiseert ze o.a. kinderdisco’s. Marianne: “Stef bracht weer zon in mijn bestaan.”

Organiseren is haar talent en de jongerenwerkers in Peptalk (Ede) vertrouwen Marianne steeds meer toe. Naast de goede gesprekken helpen ze met school en stages. Als ze 18 is gebruikt ze tijdens een feest veel drugs en krijgt ze een spiegel voorgehouden: voelt dit goed? Ze voelt eigenlijk niks en zet resoluut de knop om.  Ze kickt af, wordt doodziek en depressief. Het UWV geeft haar ruimte om op te knappen en met steun van de jongerenwerkers gaat ze na een jaar terug naar school en rondt haar opleiding af.  
Met haar vriend verhuist ze naar Wageningen. Ze verwachten een kindje, maar de vader laat haar in de steek. De baby weegt net vier pond en het begin is zwaar. Door alle steun die ze had en heeft durft Marianne de mensen om haar heen nu om hulp te vragen. “Ik woon met veel plezier in Ede. Jaeylano is bijna 5. Hij heeft een taalontwikkelingsstoornis en gehoorproblemen en volgt speciaal onderwijs. Ik heb nu tijd voor mijn toekomst. Malkander jongerenwerker Gerrie Kelderman helpt me doelen te stellen, en die ga ik in stapjes bereiken. Nu werk ik elke week een paar uur vrijwillig met ouderen. ”
Ze pleit vurig: draai bezuinigingen terug, zet meer en vooral goede jongerenwerkers in. “Mijn droom is zelf jongerenwerker te worden. Ik wil wat terug doen voor alle steun. En wie weet nu beter dan iemand als ik wat jongeren nodig hebben? Ik merk dat ze me vertrouwen, we herkennen elkaar. Ik weet het: ik moet het wél zelf doen. Maar joh, ik ben nog nooit zo gelukkig geweest!”

Mail de redactie
Meld een correctie

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie