Roestende vaten

EDE De kop is van 2020 af. En hoewel het nog steeds winter is, begint mijn tuin zich aarzelend op een naderende lente voor te bereiden. De tuin zal echter nog even moeten wachten, want volgens de Enkhuizer Almanak staat ons een periode van opklarend en koud winterweer te wachten. Maar toen ik vanochtend naar mijn werk reed, stonden in een middenberm de narcissen toch al fier te bloeien. 

Paul de Vries

In een andere middenberm, de groenstrook aan de Proosdijerveldweg, stonden twee ijzeren vaten. Ze staan er al meer dan een maand, vanaf 31 december om precies te zijn. Ernaast ligt een stuk verschroeide aarde. 

De vaten zijn neergezet om in behaaglijke gezelligheid op 31 december het nieuwe jaar in te luiden. Toen ik op 1 januari om 02.30 uur door Ede reed, sloegen de vlammen er hoog uit op.  Eromheen werd hoorbaar gefeest.  

VERSTOREN Feesten hoort nou eenmaal bij de jaarwisseling en een aantal straten verder brandde nog zo’n vreugdevuur. Deze was midden op straat ontstoken en om er langs te gaan, moest ik stapvoets rijden. Terwijl ik het vuur passeerde, keerde één van de feestneuzen zich schreeuwend naar mijn auto. Hij keek naar me alsof ik bezig was iets moois te verstoren en dat ik, hoewel het de openbare weg betrof, geen recht had op dat moment daar te zijn. 

Maar dat was mijn interpretatie, want hoewel de vrolijkheid niet van zijn gezicht afspatte, had de goede ziel misschien geen kwaad in de zin. Wellicht is de beste man nou eenmaal behept met een grimmige fysionomie. Desondanks heb ik het einde van de mij toegeschreeuwde nieuwjaarsgroet toch maar niet afgewacht. Als ik hem hiermee te kort heb gedaan, dan spijt me dit en wens ik de luidkeelse olijkerd in zijn reflecterende parka, zo’n jas die je doorgaans bij gemeentewerkers ziet, alsnog al het goede voor 2020 toe.

SCHROEIPLEK Het vuurtje doofde, de feestgangers keerden huiswaarts en een aantal dagen later was er op het asfalt niet meer dan een schroeiplek te zien. Ook het vuurtje in de middenberm ging uit, het enige dat nog aan de feestvreugde herinnerde waren de vaten en een brandplek. 

TEKEN VAN DEZE TIJD Het is inmiddels februari en terwijl ik dit schrijf is blijkbaar nog steeds niemand op het idee gekomen de eigen rommel op te ruimen, niemand voelt zich verantwoordelijk. Het is het teken van deze tijd, geen verantwoordelijkheid willen dragen voor de lasten die met lusten gepaard gaan. Het begint met het weggooien van een snoeppapiertje en eindigt in een zee van plastic.

Een beetje overdreven misschien, maar het is wel de essentie van dit verhaal. We maken rotzooi en verwachten dat iemand het wel opruimt. In het geval van de vaten zal het waarschijnlijk de gemeente zijn die dit uiteindelijk gaat doen, want de inmiddels roestende vaten beginnen een gezondheidsrisico te vormen. Het is wachten op het eerste kind dat zich aan een rafelige roestrand verwondt. En wie is er dan verantwoordelijk, naar wie wordt er dan gewezen? Niet naar de feestneuzen ben ik bang, want mensen aanspreken op hun gedrag vormt al een gezondheidsrisico op zich. 

Uiteindelijk zal de gemeenschap, u dus, opdraaien voor de kosten van het opruimen van de feestrommel en het opnieuw inzaaien van de schroeiplek. 

KOUD Maar misschien komen de vaten binnenkort toch nog van pas, want hoewel de kop van 2020 af is en de narcissen al bloeien is het pas februari en krijgen we volgens de Enkhuizer Almanak nog koud winterweer. En in dat geval kunnen rillerige passanten zich dan aan de opnieuw ontstoken vuurtjes warmen.