Big business

EDE/BENNEKOM Uw dood is goed voor de economie. Als voor u de zon permanent is ondergegaan, laat u de kassa nog één keer goed rinkelen.  

Paul de Vries

In de rouwbijlage van deze krant las u wat er na uw overlijden mogelijk is, en dat is veel. Als u maar betaalt, want overlijden is big business. Wat dat betreft is overbevolking zo slecht nog niet, want hoe meer van ons er zijn, des te groter de vijver waarin gevist kan worden. 

OPA De dood als verdienmodel is overigens niets nieuws. Mijn opa harkte er halverwege de vorige eeuw zijn inkomen al mee bij elkaar. Voor de oud-Bennekommers, van de generatie die inmiddels op een paar krasse knarren na verdwenen is, was Stienus Tollenaar, mijn opa dus, een begrip. 

Toen ik jaren geleden in het helaas ter ziele gegane Bennekomse verzorgingshuis Beringhem ging werken, was de eerste vraag steevast van wie ik er één was. Als ik zijn naam dan noemde, kwamen er vrijwel altijd verhalen over hem los. Het ene wat positiever dan het andere, want mijn opa was zakelijk en privé op zijn zachtst gezegd een rakker.

ZES PAARDEN Zo af en toe duikt er in boekjes van oud-Bennekom of op sociale media een foto van hem op. De ene keer zie je hem in een lange jas en met hoge hoed in de hand voor een rouwstoet uitlopen, op andere foto’s ment hij, met steek, hoog op de bok van een rouwkoets gezeten de paarden. Die paarden huurde hij bij de stoeterij van Cochius uit de Betuwe.

Volgens de overlevering kon hij tot zes paarden mennen, wat op zich een hele klus moet zijn geweest, ik kan niet eens één paard in bedwang houden. 

Zo’n uitvaart met koets was overigens geen gangbare wijze van teraardebestelling, het was ook toen al weggelegd voor wie het kon betalen. De uitvaart van de gewone man verliep soberder.

KOFFIETAFELS Toen mijn opa de zaak aan, niet zijn oudste, maar zijn tweede zoon had overgedaan, dochters waren voor hem in de bedrijfsovername geen afweging, werd het gevolg dat veelal wandelend naar de begraafplaats ging, een gemotoriseerde stoet.  

Vanaf die tijd werden ook de koffietafels steeds luxer. In het begin was er nog het kleffe plakje cake, of zat voorafgaand aan een koffietafel een groot deel van mijn familie in de keuken achter de aula broodjes te smeren. Tegenwoordig is een bittergarnituur het minste dat je kunt verwachten.

Het stond in de rouwbijlage, vrijwel alles is mogelijk, dat was het in de vorige eeuw al, en zo is het nog steeds. Of u nu van sober houdt of de bloemetjes nog één keer buiten gezet wilt hebben, het kan voor u worden geregeld.