De zon schijnt flink op dinsdag 17 maart 2020. Het is een prachtige dag. Ik zie een groepje kinderen voetballen op het gras in onze buurt. Ze lijken onbezorgd en zo hoort dat ook. De groepsapp van onze straat explodeerde met sociale positiviteit nadat in het weekend duidelijk werd dat het virus ook flinke gevolgen kreeg in ons land. ,,Hoi buurtjes, als we iets kunnen betekenen (boodschappen, oppas), laat het weten. Dan kijken we of we iets voor je kunnen doen", schreef een buurman. Vervolgens verscheen er een rij met duimen omhoog van andere buren, plus instemming en meer bereidheid tot de helpende hand uitsteken. Er werd zelfs voorgesteld om elkaar - net als de Italianen - vanuit het raam toe te zingen, om de ander een hart onder de riem te steken. Eén buurman vreest echter dat zijn zangkwaliteiten niet het niveau van Andrea Bocelli zal bereiken, maar ik weet dat hij ongetwijfeld wel zal delen uit zijn rijkgevulde wijnkelder, als de nood aan de man komt.
Op een of andere manier heb ik zelf steeds het vrolijke liedje 'Ramona' van The Blue Diamonds uit de jaren zestig in mijn hoofd, want dat rijmt zo mooi op… En misschien is dat niet zo gek, omdat dit een ander geluid kan zijn, een weerklank tegen een bedrukte, negatieve stemming die op de loer ligt in deze bijzondere tijd.
