Het kan verkeren

Nou nou, wat een contrasten. Koning Winter had vorige week nog een stevige toegift in de aanbieding. De temperaturen daalden fors onder het nulpunt en de wind zorgde voor een snijdende kou. De gevoelstemperaturen dipten zelfs zo'n vijftien graden onder nul. Een dikke jas, goede handschoenen, een warme sjaal en een wollen muts waren die paar dagen geen overbodige luxe. Maar wat een overgang maakten we het afgelopen weekend mee! Het kwik steeg als een malle naar een graad of tien boven nul en de zon deed een grote aanval op het schaatsijs. Ineens zat ik zondag zelfs in mijn T-shirt op ons bankje tegen het huis aan de zuidkant in de zonneschijn. Het leek ineens wel zomer.

Het is misschien een aardige metafoor voor de verandering die ik constateer bij de Christelijke Hogeschool Ede (CHE). De voorloper van de journalistiekopleiding aan dit hbo heeft haar wortels in de Evangelische Hogeschool die eind jaren tachtig nog in Amersfoort was gevestigd. Ik herinner me nog goed dat ik een persoonlijk gesprek had met mijn mentor. Hij wees me er fijntjes doch nadrukkelijk op dat het Gods wil is dat een echtpaar kinderen krijgt. Destijds was ik al enige jaren getrouwd en we moesten dan maar bij de kerk aankloppen, mochten we als gevolg financieel krap komen te zitten. Maar kinderen moesten er toch echt wel komen!

Het kan verkeren. Want nu lees ik een artikel over de CHE die 'een taboe doorbreekt', want twee personen binnen de school maken zich sterk voor acceptatie van LHBT, wat staat voor lesbisch, homo, biseksuelen en transgender. En is er blijkbaar ruimte voor binnen de muren aan de Zandlaan. Hoewel het taboe nog niet geheel is verdwenen: ,,Studenten en docenten staan meer open voor gesprek." Dat was zo'n kleine dertig jaar geleden totaal ondenkbaar geweest. Van ijs naar zon, van kou naar warmte? Letterlijk en figuurlijk misschien.

Freek Wolff