'Er lijkt een sluier tussen mij en de zon te hangen.'
'Er lijkt een sluier tussen mij en de zon te hangen.' Foto Gerwin van Luttikhuizen
Column

'Het voelt als rouw, maar toch is het anders'

30 maart 2020 om 12:07 Opinie

EDE Ik fietste afgelopen woensdag naar mijn werk en het was opvallend stil op straat. Ik heb werk dat niet van huis uit gedaan kan worden en hoewel ik me in de ochtendspits bevond, leek het op de rust van een zondagochtendshift. 

Paul de Vries

Voor diegenen die op zondagochtend standaard kunnen uitslapen, op die ochtend naar het werk gaan is alsof je alleen op de wereld bent. Alsof jij de enige bent die de economie gaande houdt. 

Zo voelde het afgelopen week. Er was dermate weinig verkeer dat het enige wat ik hoorde zingende vogels waren, heel veel zingende vogels. Normaal hoor je alleen de luidsten boven het verkeer uit, maar nu hoorde ik zelfs het verre ratelen van een specht. 

Eenmaal op de hoofdweg werd het drukker. Tussen het vogelkoor door klonk regelmatig geronk van auto’s, maar van een normale ochtendspits was absoluut geen sprake.

Prachtig dat de natuur zich ineens zo pontificaal manifesteerde, toch kon ik er maar moeilijk van genieten, want de omstandigheden waren allerbelabberdst. 

ONGEMAKKELIJK Misschien ligt het aan mij, maar het is alsof ik de wereld door een zonnebril op een druilerige dag bekijk. Hoewel iedereen vol goede moed lijkt, er overal prachtige initiatieven zijn en ik me zeker niet wil laten kisten, voelt het leven ongemakkelijk. Ik heb het niet over hoestangst en hamsterdrift, maar over een sluier die tussen mij en de zon lijkt te hangen. 

Het lijkt het meest op een waas die er hangt na het overlijden van een dierbare of nadat eeuwigdurende liefde beperkt houdbaar bleek. 

Het voelt als rouw, maar toch is het anders, ik treur niet om iets dat er niet meer is, ik treur om iets wat me overkomt en waar ik geen grip op krijg, iets waar ik met de beste bedoelingen het einde niet van kan zien. En dat maakt me bang, omdat mijn zekerheden rafelig en sleets lijken.  

EMOTIES Nu kan ik er voor kiezen om die angst onder een dosis onverschilligheid, veel wijzende vingers en verzameldrang te verbergen, maar als ik dat blijf doen zal mijn blik achter mijn zelfverkozen donkere bril verborgen blijven. Ik kan er ook voor kiezen om lucht te geven aan wat me bezig houdt, niet door ongenuanceerd verbaal om me heen te slaan, maar om oprecht naar mijn emoties te kijken. Want ik ben niet bang voor het verlies van dubbellaags toiletpapier, ik ben bang voor de teloorgang van mijn gereguleerde, maakbare en overzichtelijke wereld. Een wereld waar voor vrijwel iedere uitdaging een vangnet leek te zijn. 

De onzekerheid of die wereld straks nog bestaat, is de bron van mijn werkelijke angst. Erover praten lost het misschien niet op, maar het maakt de realiteit wellicht iets draaglijker, zodat de bril waar ik doorheen kijk meer toelaat dan alleen het grijs dat ik nu zie. 

Auteur en columnist Paul de Vries uit Ede schrijft één keer in de drie weken een column voor Ede Stad.nl. De Vries, in het dagelijks leven verpleegkundige en freelance-sportinstructeur, hoopt dat zijn columns de lezer raken door hun spitsvondigheid, hun ironie of melancholie. ,,Ik schrijf over wat mij opvalt, waar ik me aan erger of wat mij ontroert. Het gaat over de zin en onzin van het dagelijks leven, over de schoonheid, maar ook het rauwe ervan.'' Meer columns op paulschrijft.nl.
Paul de Vries.
Mail de redactie
Meld een correctie

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie