'By the rivers of Babylon'

EDE We hebben onze harpen aan de wilgen gehangen. Letterlijk is het zover gekomen. Stil is het in de Edesche Concertzaal. Voorlopig zal daar geen muziek meer klinken. We zijn verdrietig. Aan de rivieren van Babel zaten wij, en we huilden, als we dachten aan Sion. Zo zongen de Israëlieten. Ze waren ontvoerd naar een vreemd land. Zing toch, vroegen hun ontvoerders. Maar hoe zou ik kunnen zingen? Mijn hart verlangt naar die tijd waar de hoop nog bloeide. Waar het was alsof we ons leven in eigen hand hadden.

Nando Eskes

DAAR ZITTEN WE DAN Ook in onze wereld van voorspoed dringen rampen en plagen door. Het lukte ons enkele jaren de herinnering daaraan weg te drukken. Daar, bij Turkije, daar, bij Spanje, daar, in de Middellandse Zee. Waar kleine kinderen aanspoelden op de stranden. Met vereende krachten hielden we de horden buiten. We vlogen over hen heen, naar onze zonovergoten vakantiestranden.

HOE LANG TOCH? Hoe lang het gaat duren? Niemand weet het. Hoeveel mensen bij ons zullen overlijden? Niemand weet het. Hoeveel bedrijven zullen omvallen? Niemand weet het.

Hadden we dit kunnen zien aankomen? Ja. Er zijn er die hun verantwoordelijkheid niet hebben genomen. Dat kun je hen niet direct verwijten. Het is de hedonistische maatschappij die ging voor welvaart, zogenaamde vrede en luxe. Voor kortetermijndenken. Sterk is degene die daar tegenin gaat. Het ontbrak ons aan sterke mensen. Onze verwende samenleving had geen oog voor dreigende rampen en gevaren.

ZONDVLOED We leefden, en na ons de zondvloed. Die zondvloed, die dreigt nog steeds. Maar ach, wij bouwen dijken, verbreden rivieren en in arme landen zoeken ze het maar uit. Wij gaan straks weer vliegen, over de armoe heen, naar onze zonovergoten stranden. Wij gaan weer tv-programma's maken waarin we elkaar letterlijk de kleren van het lijf proberen te verleiden. Wij zijn westerlingen. Wij zijn rijk. Wij weten het. Gelijk eens de Farao en de Egyptenaren.

STRAKS Straks ga ik weer verder. Verder met de Edesche Concertzaal. De harp zal weerklinken. De vleugel zal haar klanken opnieuw uitslaan. We zullen zingen. De mensen zullen weer komen. De musici zullen weer blij zijn. Spreken zullen we elkaar opnieuw. We zullen elkaar weer zien. En luisteren. Lachen en bewonderen.

OVERLEVEN Maar eerst moeten we zien te overleven. Persoonlijk, economisch, bedrijfsmatig en maatschappelijk. Controleren of onze grondwettelijke vrijheden niet blijvend ingeperkt worden. We blijven letten op onze vrijheid, hoe we die ook invullen.

Bronnen: Psalm 137, The Melodians, Rivers of Babylon; Ramses Shaffy, Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder.