Angst voor peuters...

We willen troosten, bemoedigen, knuffelen, we willen nabij zijn, maar moeten afstand houden. En als we dat doen voelen we ons schuldig omdat we lijken af te wijzen uit angst, eigenbelang, maar als we nabij komen voelen we ons schuldig omdat we die ander ongewild in gevaar brengen.

Wat moest ik wennen aan deze tegenstrijdigheid in gevoelens. De eerste dagen liep ik in een wijde boog om mensen heen die ik op straat tegenkwam. Om mezelf te harden dacht ik dat ik ze niet moest aankijken en niet groeten. Maar nadat ik de berm was ingesprongen toen een peuter op me af kwam rennen, dacht ik: dit is te gek!

Nu heb ik de juiste knoppen in mijn kop gevonden: afstand houden + oogcontact zoeken + groeten. Het is na enige training te doen.

Aan het begin van het coronatijdperk volstond niet handen schudden. Dat was al erg vreemd. Je bent gewend een begroeting te starten met een handdruk, maar nee dus, je bindt je hand op je rug en negeert de sociale reflex. Toen kwam het gebod om handen te wassen, voor en na ieder contact, eerst alleen met mensen, toen ook met metalen voorwerpen en nu met alles buitenshuis.

Supermarktbezoek is synoniem geworden van het slagveld betreden. Social distancing en hygiënemaatregelen vereisen een strak regiem. Dus regelt het supermarktpersoneel het 1-klant-per-winkelkar beleid. Plus verplicht ontsmetten van het winkelkarhandvat. 

Het virus kan zich zelfs verspreiden door te dicht bij elkaar te praten. Nu heeft Moeder Natuur ons bij de taas. Na fysiek contact en nabijheid, heeft ze ook onze communicatie in de ban gedaan.

Waarom is ze zo boos? Hebben we het er zelf naar gemaakt?

Het sociologisch experiment waarin we terecht zijn gekomen door corona moet slagen. Er zijn in ons land al meer dan 1650 mensen overleden aan het virus en een veelvoud ervan is flink ziek (geweest). De gezonden moeten zich strikt houden aan de coronarichtlijnen om de zwakken te beschermen én om de zorgverleners niet te overbelasten.

Maar hoe heeft dit killervirus zich zo razendsnel wereldwijd kunnen verspreiden?

Laten we nadenken over een minder jachtige wereld voor na dit tijdperk. Dichter bij huis blijven. Niet zoveel goederen over de aardbol verslepen. Meer buffers opbouwen. Beter voorbereid zijn op rampen en crises. Maar vooral doorgaan met samenwerken in plaats van elkaar beconcurreren. Dit tijdperk maakt ons duidelijk dat waar wij vroeger elkaar bevochten, wij nu prima samen kunnen vechten tegen een duivels virus.  

George Knottnerus