Roma

Het zal een jaar of vijf geleden zijn dat ik de stacaravan van Giuseppe Nicolich binnenstapte. Dat was in Vianen, de Nicolichen waren net Nieuwegein uitgejaagd. Dat waren ze al eens eerder. Met een forse oprotpremie waarvan u en ik een aardig huisje kunnen aanschaffen, maar de Nicolichen hadden het geld erdoorheen gejaagd en waren weer aan het zwerven geslagen. Nieuwegein boos, dus trokken ze een paar kilometer verder naar een leeg terrein in Vianen.

Ik naar binnen. Kitscherig interieur, van prullaria vergeven vensterbanken, dochters en vrouwen die van overal en nergens opdoken. De zigeuner - de Róma - Nicolich voldeed aan elk cliché. Hij sprak: ,,Wij stelen, maar niet altijd.”

Nicolich dook deze week op in een actualiteitenprogramma. Zichtbaar was hetzelfde boksersgelaat, de droevige ogen, het schattige accent. Of hij en z’n familie een strafblad hadden. Ik proestte van het lachen: ,,We hebben wel eens een bekeuring.”

Als niet-Edenaar keek ik op van het nieuws dat Ede Roma op etniciteit registreert. Laat ik zeggen: dat hier überhaupt een aardige populatie is. Want, zeggen ze hier: Ede is een dorp, iedereen kent elkaar. Kent u ook Roma dan? Nee, dat weer niet.

De gemeente kent ze wel. Want ja: registreert ze. Doorvragen leert waarom: ze leven buiten de wet, kinderen gaan niet naar school, etcetera. Ik denk stiekem dat Ede wil dat Roma gaan participeren. Of om nog zo’n rotwoord te gebruiken: integreren. Blijft de vraag waarom ze niet in een - eh - beleidsnotitie op één hoop zijn gegooid met Marokkaanse probleemjongeren en Wekeromse comazuipers,

Of mag dat verschil er zijn?

André van der Vlerk