Feyenoord

Wat is sport toch mooi wanneer het geld bijna op is. Zo maakt realiteitszin zich noodgedwongen meester van ambitieuze clubbestuurders. Er gaat immers geen week voorbij of er zakt weer een betaald voetbalclub in de rode cijfers.

Terug naar de oorsprong dus. Toen onze vedettes in de middaguren nog een sigarenwinkeltje runden.

En échte clubliefde. Ik heb er zelf geregeld gezeten, maar het liefst gestaan. Bij de voormalige Esso pomp aan de A12 begon het. De supportersbus afdeling Zevenaar maakte er een tussenstop. Natuurlijk nam metgezel Gert Heikamp de clubvlag mee. De mast haalde nauwelijks de knik naast de terugdeinzende chauffeur.

Maar dán de maandag. Klas 3 van de Pallas Athene. Hele aardige klasgenoten, met helaas een schaamteloze voorkeur voor die andere club. Bij een tegenvallend resultaat kon je de grijnzende koppen halverwege de Bettekamp al zien. Bij een nederlaag was er altijd wel een goede smoes te verzinnen, en iedereen accepteerde dat. Het verschil was meestal toch maar een doelpunt, of hooguit twee.

Maar dan zondag 24 oktober 2010. Een dreun in Eindhoven. Praat dat maar eens recht. Mijn tong had de bodem van de gifbeker al bereikt, dacht ik. Drie dagen nare dromen over klasgenoten van toen, met grijnzende grimassen. Het was het waard. Zelden heb ik mijn club de woensdag erna zo vastberaden zien stralen. Pijn leiden, maar onvoorwaardelijk steunen en vertrouwen.

Ik wist het al, maar dit was voor sportminnend Nederland een ferme bevestiging.

Niets is sterker dan dat ene woord...........

Henny Jansen