‘Er is meer dan de kerk’

24 november 2010 om 00:00 Nieuws

De geboren Drenthenaar, zoon van een kruidenier, verhuisde na drie maanden met zijn ouders al naar Utrecht. Daar kreeg hij les van de dochters van de kinderboekenschrijver W.G. van der Hulst. Aan het eind van de lagere school was Rotterdam zijn thuis, waar hij de middelbare school volgde. In Breda deed hij eindexamen. Aan de VU in Amsterdam studeerde Klaas theologie en werd hij dominee. Aan de Katholieke Hogeschool in Tilburg stortte hij zich nog drie jaar op pastorale psychologie en supervisie. Klaas volgde een opleiding in de psychotherapiekliniek in Halsteren.

EDE - ,,Het mysterie van de Eeuwige moet je niet gijzelen, het is niet opgesloten in de kerk.’’ Een uitspraak van Klaas Wolfis (63). Het is de predikant van de gereformeerde kerk ten voeten uit. Wars van conservatisme en dogma’s. De Noorderkerk aan de Amsterdamseweg, waar hij bijna twintig jaar voor ging in diensten, gaat sluiten. En ook voor Wolfis is het mooi geweest.

door Freek Wolff

In Bergen op Zoom werd Wolfis, na zijn functie als pastoraal medewerker, bevestigd als predikant, waar hij drie jaar werkte. In Roermond voelde hij zich pas als een vis in het water, toen hij als gereformeerde theoloog prima uit de voeten kon tussen het roomskatholieke volk, ‘samen op weg’.

,,Ik had te maken met het hele midden van Limburg en genoot van de Bourgondische sfeer’’, zegt Wolfis. ,,Er waren veel oecumenische contacten, ook over de grens. Bovendien heeft de roomskatholieke liturgie me altijd aangesproken. De viering van het mysterie in vormen en rituelen. Toen ik pas in Ede kwam, werd ik met een knipoog wel de roomse dominee genoemd. Ja, ik heb liturgische elementen overgenomen, dat is nooit een probleem geweest. Bijvoorbeeld de zegen bij een uitvaart, het ‘In paradisum’. Dat betekent: moge de engelen je geleiden naar het paradijs.’’ Of er ook daadwerkelijk een hemel bestaat, vindt Wolfis een vraag die steunt op algebra...

Na veertien jaar werd hij in 1991 beroepen in Ede en vond Wolfis dat hij toe was aan een nieuwe uitdaging. De predikant moest er wel aan wennen dat op elke hoek een protestantse kerk stond met ,,z’n eigen waarheid en identiteit.’’

Toch kon hij goed uit de voeten in de Noorderkerk, steunend op drie aspecten: mystiek/eredienst, het diaconaat (de naaste), het pastoraat (de gemeenschap, het omzien naar elkaar).

De predikant onderkent de ontwikkeling van pluralisering en individualisering in de maatschappij, waardoor de kerk niet meer zo’n centrale plaats inneemt. Toch wanhoopt hij niet: ,,Ik ben ook veranderd. En je moet met de mensen mee. Ik ontmoet mensen bij wie de kerk op de achtergrond raakt, maar die in hun leven wel op het zelfde mysterie stuiten. Er is meer dan de kerk.’’

Daarom spreekt hij veel liever over verbinding tussen mensen dan over grenzen en eenheid. ,,Dat is helender en fundamenteler. Je hoeft het niet meer overal mee eens te zijn, maar elkaars verschillen juist accepteren. Het woordje eenheid onderscheidt juist en grenzen heb je niet nodig rond het hart van het evangelie.’’

Waar het volgens Wolfis wel om gaat is het Jezus Christus, in wie hij vooral onvoorwaardelijke liefde ziet.