Scheve schaats

Ik heb weleens een scheve schaats gereden. U ook? Daarom houd ik nu niet meer zo van deze wintersport. Het duurt even voordat je weer op het rechte spoor zit en op goeie Noren kaarsrecht uit de voeten kunt.

Ik geloof dat ik een jaar of tien was, ik weet het nog goed. Elke week kreeg ik 25 cent zakgeld van mijn pa. Na een aantal weken sparen had ik het bedrag eindelijk bij elkaar. Tenminste...dat dacht ik. Maar ik kwam net één kwartje tekort om dat felbegeerde singletje van Shocking Blue te kunnen kopen.

Oh, wat baalde ik en de frustratie uitte ik dan ook luid en duidelijk. De zelfde zaterdag pikte ik een kwartje uit de portemonnee van mijn moeder en kocht die middag nog snel ‘Never marry a railroad man’. Toen ik het liedje op onze pickup grijs draaide, stond mijn moeder ineens bij me. ,,Je kwam toch één kwartje tekort. Hoe kan dat nou?’’ Ik probeerde nog dat ik niet goed had geteld, maar haar onafwendbare blik deed me door de grond zakken. Het voelde zó beroerd, dat ik snapte dat dit een actie was geweest van wel zéér laag allooi.

Misschien hebben de twee zwaar frauduleuze dames die deze week in het Edese nieuws waren nooit zo’n opvoedkundige ervaring gehad. Dat is jammer, want ik kwam er nog af met een weekje gras maaien en ‘met blote voeten naar bed’. Maar de Edese vrouwen in kwestie komen daar niet mee weg. Bovendien is hun gezichtsverlies natuurlijk funest voor de toekomst. Ze zakten - na hun scheve schaats - verschrikkelijk door het ijs.

En toch...en toch hoor ik een andere nostalgische opvoed-echo: ‘Wie zonder zonde is, werpe de eerste sneeuwbal...&"

Freek Wolff