Regeren is vooral vooruitkijken

Wie de vorige column nog vers in gedachten heeft, weet dat ik toen schreef over de diverse crises die wij hebben gehad in de afgelopen jaren.

Een nieuwe crisis heeft zich inmiddels aangediend, ons kabinet is er helaas niet in geslaagd om tijdig een begrotingsvoorstel te maken waar de regeringspartijen zich collectief in konden vinden, waardoor ons (minderheid)-kabinet inmiddels gestruikeld is.

Iedereen die ik spreek om mij heen is het er over eens dat maatregelen noodzakelijk zijn, maar zo gauw als die maatregelen ten koste gaan van onze eigen portefeuille spreken wij hier schande over.

Afgelopen weekend las ik een artikel waarin melding wordt gemaakt dat “De Nederlander” teveel gehecht is aan de inmiddels verworven welvaart. De vanzelfsprekendheid dat deze welvaart en de groei hiervan zelfs een recht is waar wij allen aanspraak op kunnen maken zit diep in onze genen.

Het loskomen hiervan zal waarschijnlijk net zo’n pijnlijk proces worden als bijvoorbeeld de discussie over de aftrek van de hypotheekrente of de verhoging van onze AOW-leeftijd.

Diezelfde diepe crises maken dat er uiteindelijk weer groei gerealiseerd gaat worden en het lijkt erop dat de “huidige generaties” hard moeten werken om die groei weer tot stand te brengen (waar wellicht komende generaties pas weer van gaan profiteren).

De komende tijd zal zich waarschijnlijk kenmerken door harder , langer en flexibeler werken tegen een lagere beloning.

Is dit erg?

De eerste reactie van velen zal toch met enige weerstand gepaard gaan, toch zijn er ook lichtpuntjes te ontdekken bij hetgeen er verwacht wordt van ons in deze lastige tijden.

Na de val van het kabinet zijn -veel- politieke partijen die elkaar kort daarvoor niet konden verdragen snel met elkaar om tafel gegaan om in eendrachtig overleg overeenstemming te krijgen over een nieuwe begroting.

Los van wat een ieder van de uitkomst vindt blijkt, dat als de urgentie hoog is, samenwerking vaak dichtbij is.

Als wij de komende jaren allen bereid zijn om hard(-er) te werken, lang(-er) te werken, flexibel(-er) te werken tegen wellicht een lagere beloning dan kunnen wij over een aantal jaar terugkijken in de wetenschap dat wij met zijn allen hebben gewerkt aan de groei van welvaart voor de komende generaties.

Zou dat voor ons allen geen ultieme beloning zijn en iets om met trots en gedrevenheid aan te werken? Voor mij in ieder geval wel!

Wilco Franken