Paul M. belaadt heli’s in Kandahar, Afghanistan

EDE - Paul is normaliter gelegerd in Garderen bij 100 Bevoorradings- & Transportbataljon van de Landmacht, waar hij beheerder is van interne goederenstromen. Vanaf de aanwijzing tot aan daadwerkelijk vertrek waren er diverse integratieoefeningen om straks vier en een halve maand zonder gezin en de vertrouwde omgeving van Ede aan het werk te gaan.

Vrijdag 30 maart vertrok Paul met zijn gezin naar Eindhoven. ,,Het afscheid was iets onwerkelijks, net alsof je op vakantie gaat, maar toch was het iets anders. Afscheid te nemen van je allerliefste bezit, je gezin. Het dringt niet echt tot je door. Nadat wij hadden ingecheckt konden we in het vliegtuig stappen. In Basrah (verenigde Emiraten) aangekomen zouden wij een stop van circa vier uur houden. We mochten wachten op de vlieghaven, waar diverse taxfree winkels waren. Hier kreeg ik echt het gevoel dat je in een ver land bent. Raar gevoel, omdat de mensen in andere kleding lopen, de temperatuur heel anders was.’’

Paul landde ‘s morgens met het vliegtuig om 5.45uur. Kabul ligt in een dal dus is het daar ‘s morgens koud. Na informatievoorziening ging de reis verder per militair vliegtuig naar Kandahar, gelegen op 1100 meter hoogte. Informatie volgde over het leven en werken op deze grote basis, waar vele nationaliteiten hun home base hebben.

,,De volgende ochtend, keken we onze ogen uit, omdat dit kamp zo groot is. Het is net een groot dorp. De eetzalen die worden gerund op het compound door voornamelijk Amerikaans personeel zagen er goed verzorgd uit. Het eten is echt Amerikaans, maar wel veel en lekker. Hamburgers, natuurlijk frites, aardappels (diverse soorten), kip, pepersteak, diverse soorten salades, fruit, eieren, groenten, koek, en jawel: drie keer per week schepijs. Als je niet aan de lijn hoeft te denken, kun je hier je buikje rond eten’’, legt Paul uit.

42 Graden Celsius

Het werk van de Edenaar in Afghanistan bestaat uit het intern logistiek bedrijven van de goederen, zoals het bijhouden van administratie van alle voertuigen/aanhangwagens/wapens. ,,Ook als er iets kapot zou gaan is mijn taak om een en ander aan te vragen. Best wel een uitdaging, omdat er zoveel divers materiaal in het gebied zit.’’

De eerste weken had Paul veel last van de vliegtuigen en helikopters die opstijgen en landen. ,,Naderhand wen je daar aan.’’ De Edenaar werkte mee aan de logistiek voor het ontladen van goederen uit de helikopters en vliegtuigen. Alle soorten materiaal wordt ingevlogen voor collega’s die verder in het land zitten. ,,Het geeft als logistiekeling voldoening als we zo’n heel vliegtuig met de luchtmacht mogen beladen en ontladen. Je weet waar je het voor doet, omdat de collega’s in Uruzgan deze goederen nodig hebben voor hun taak.’’

Paul zegt dat hij vanaf het begin goede zin heeft gehad. ,,Dat hoop ik zo vol te houden. Regelmatig grappen en grollen maken met de collega’s moet kunnen. Zeker in een uitzendgebied waar toch ook iedereen aan elkaar is toegewezen is dit van hoog belang. Om dit zo te houden worden er regelmatig optredens gegeven aan de rand van de grote overdekte promenade (boarding walk).’’

Eind maart arriveerde Paul in dit gebied, waardoor hij langzaam kon wennen aan de steeds hogere temperaturen. ,,We hebben enkele dagen al tot 42 graden Celsius mogen ervaren. Ik heb me laten vertellen dat het nog warmer wordt, met zelfs temperaturen van 55 graden. Het devies is veel drinken en de werkzaamheden op andere tijden doorvoeren.’’

Gratis bellen

De contacten met thuis vindt hij voortreffelijk. Defensie heeft een x-aantal telefoons staan in een telefooncel. Door in Nederland al een account aan te maken, kun je gratis bellen naar Nederland. ,,Er zit weliswaar af en toe een kleine echo in, maar zo’n luxe is toch prachtig? Ook internetten kunnen we. Dit is niet gratis, maar een luxe.’’

Drie keer per week gaat Paul om 6.30 uur rennen. ,,Ja, dat is vroeg, maar om 7.30 uur is het al erg warm. Na het rennen douchen en eten. Om 8.00 uur beginnen we bij onze werkplek’’. Omdat Paul aan de rand van een vliegveld leeft en werkt, ziet hij ook regelmatig burgervliegtuigen, maar hij heeft geen contact met de Afghaanse bevolking. ,,Ik heb een taak om binnen het kamp te blijven en daar houd ik mij aan. Eén keer per week is op zondag een voorbeschouwing en nabeschouwing van de week. Hierin wordt globaal verteld over de situatie. Ook zijn er andere mensen die informatie geven, zoals een sportinstructeur en een personeelsfunctionaris die probeert met het thuisfrontcomité dingen te regelen (live satelliet uitzending). Ook de dominee doet elke zondag een eigen verhaal.’’

Op het kamp staan twee kerken die internationaal benut worden. ,,Een kerk waarin ik ben geweest is gebouwd door de Roemenen en daar is geen spijker of iets van ijzer of staal aan verwerkt. Heel mooi om te zien en ook indrukwekkend als je even gaat zitten in de kerk. Je hebt dan even rust en dan denk je toch veel aan thuis. Want ik heb bewondering voor mijn vrouw en dochter. Ze moeten het maar in hun eentje rooien in Nederland. Ik ben dan ook van mening dat zij alle lof moeten krijgen, omdat zij toch vier maanden hun eigen boontjes moeten doppen.’’