,,Ik ben een rustiger mens geworden”
13 juni 2007 om 00:00 NieuwsDe wielertruitjes waaien al droog aan de waslijn als Martijn Waaijenberg donderdagmiddag een hapje van zijn aardbeientaart neemt. Gekregen van de plaatselijke bakker. ,,Het hele dorp was op de hoogte van mijn terugkomst”, zegt Waaijenberg op nuchtere toon. ,,Mijn familie had posters bij de plaatselijke winkeliers opgehangen, zo ook bij de bakker. Die kwam gisteren direct een taart brengen.”
door Luuk Esser
Aan het uitpakken van zijn tassen is hij vierentwintig uur na terugkomst in Wekerom nog niet toegekomen. Dat wil de Wekerommer ook niet. Eerst maar eens bijkomen van de reis, de indrukken verwerken van de afgelopen twee jaar. ,,Als ik nu mijn koffers zou gaan uitpakken, komt aan die periode wel heel definitief een einde. Ik ben er nog niet aan toe. Misschien dat ik er zaterdag mee begin.”
Donderdagochtend stond hij voor het eerst weer op in Wekerom. De wekker ging om kwart over zes, de tijd waarop hij ook in de tientallen gepasseerde landen standaard wakker werd. ,,Meestal zat ik om zeven uur op de fiets. Vooraf ging ik de landkaart af, pikte ik een doel en reed ik erheen.’’ Dat alles op een sterk relativerende wijze, zegt hij zelf. Géén deadlines, géén tijd die hij per se moet halen. ,,Toen ik in juli 2005 begon, had ik dat wel. Ik wilde koste was kost elke dag honderd kilometer fietsen. Op een gegeven moment heb ik dat afgezworen. Kijk, zodra je Roemenië uit bent, de Europese Unie hebt verlaten, wordt alles een stuk relaxter. Je gaat de dingen die je doet meer relativeren door dat rustiger ritme. Ik heb daarna vooral veel genoten, in plaats van me bezig te houden met een aantal kilometers dat ik zou moeten halen.’’ Juli 2005 begon zijn avontuur. Martijn Waaijenberg liet in Wekerom alles achter. Hij nam bijvoorbeeld ontslag bij zijn goedlopende bedrijf Miwa Interieurs, opgericht samen met een vriend. Het idee voor een wereldreis op de fiets lag er al langer. ,,Tien jaar geleden liep ik er al mee rond. Na mijn schooltijd had ik behoefte aan vrijheid. Op mijn twintigste heb ik een jaar door Australië gereisd. Toen wist ik al dat het niet de laatste keer zou zijn dat ik zou rondreizen in een vreemd land.’’
In 2005 vatte Martijn de koe bij de horens en stapte hij op de fiets, een stevige Koga Miyata. India was de eerste bestemming. ,,Daar ging ik heen om een huizenbouwproject van stichting Woord en Daad te bezoeken.’’ Martijn had via sponsoring en het hervormd jeugdwerk in Wekerom 25.000 euro bijeengebracht, wat werd verdubbeld door de Nationale Commissie voor Internationale Samenwerking en Duurzame Ontwikkeling. De huizen werden gebouwd voor slachtoffers van de allesverwoestende tsunami op tweede kerstdag 2004 in Zuidoost-Azië. ,,Dat was het hoogtepunt van de reis’’, zegt Waaijenberg er nu over, als hij in een comfortabele stoel in de achtertuin zijn reis overziet. ,,Mooi om te zien hoe snel die mensen, al waren ze hun hele familie verloren, de draad hebben opgepakt. Ze waren alleen bezig met de toekomst, keken slechts vooruit.’’
Anderhalf jaar zat Martijn op de fiets - de reis voerde van Vietnam naar Australië, van Spanje tot China. Wie hij vooral heeft opgezocht in het buitenland, was de gewone man. De families die elke dag hard moeten werken voor het brood op de plank, die ook gewoon hun sores hebben. ,,Net als wij in het Westen”, zegt Waaijenberg. ,,Dat was een ontzettende eye-opener voor me, dat alle mensen hetzelfde zijn. Ook in Teheran gaan mensen elke dag naar hun werk, moeten ze naar de markt voor hun eten, maken ze zich zorgen over dezelfde zaken.’’ Het doet hem nu concluderen: ,,Uiteindelijk zijn we allemaal zo’n beetje hetzelfde.”
Waaijenberg werd meestal hartelijk ontvangen in de talloze dorpjes en steden die hij aandeed, behalve die ene keer in Pakistan. ,,Met mijn tijdelijke fietsmaat Douglas kwam ik aan in een klein dorp waar honderden mensen aan het bidden waren. Het bleek Suikerfeest te zijn (de afsluiting van de islamitische vastenmaand Ramadan, red.). Ons bezoek ervoeren ze nou niet echt bepaald als fijn, waarop een paar kinderen stenen begonnen te gooien. We wisten niet hoe snel we weg moesten daar en zijn gevlucht naar een ander dorp. De politie heeft ons toen opgevangen.”
Te veel aan verhalen zijn er om ze allemaal op te tekenen voor de krant. ,,Zelfs wij horen nog elke dag nieuwe verhalen’’, vertelt zijn vader, die Martijn de afgelopen twee jaar via telefonisch contact op de voet heeft gevolgd. Hoogtepunten zijn dat project in India, maar ook de gastvrijheid waarmee hij vooral in Turkije, Iran en Pakistan werd ontvangen. ,,Mensen bieden je heel snel thee aan. Net op het moment dat je denkt ‘We moeten maar eens gaan’, wordt je eten aangeboden, en vervolgens zelfs een slaapplek. In die landen heb ik echt aanbiedingen moeten afslaan. Zat ik net weer vijf minuten op de fiets of anderen vroegen al of ik thee kwam drinken. Die gastvrijheid zal ik nooit vergeten. Vooroordelen over bepaalde landen verdwijnen direct.’’ Bijvoorbeeld in Iran. Dat iedereen een diepgewortelde haat kent tegen het Westen? Onzin, heeft Waaijenberg gemerkt. ,,Net zoveel mensen zijn kritisch op het beleid van hun eigen president. Het beeld dat iedereen Amerikanen of westerlingen dood wil hebben, is zwaar overtrokken.’’
En nu, wat nu? Martijn Waaijenberg is weer terug, maar plannen voor de toekomst zijn er nog niet. ,,In de zomer begin ik weer eventjes met werken, als ik zeven weken voor iemand inspring bij Miwa, voorheen deels mijn eigen bedrijf. Maar voor de lange termijn heb ik nog geen plannen. Ik zie wel wat er op mijn weg komt, ik ben nu vooral aan het bijkomen van wat ik heb meegemaakt.”
Wat Martijn wel weet, is dat hij niet snel in het gehaaste, Westerse ritme zal meegaan. ,,Dat zal moeilijk worden’’, zegt hij er direct achteraan. ,,Maar ik weet wel dat ik in mijn toekomstige werk altijd vasthoud aan het feit dat je dingen moet relativeren.’’ Een gemist gesprek op de mobiele telefoon? Een voicemail die snel beantwoord moet worden? ,,Dat kan allemaal wachten’’, aldus Waaijenberg op nuchtere toon. ,,Alles komt terecht, dus doe rustig aan. Als ik iets heb geleerd de afgelopen twee jaar is het dat wel. Ik ben een rustiger mens geworden.”
uEen uitgebreid verslag van de reis van Martijn Waaijenberg: www.wekeromworldbiketour.nl
