Harry bezwijkt niet voor Het Kwaad

18 juli 2007 om 00:00 Nieuws

EDE - Nog nooit bundelde mega-booswicht Voldemort zo sterk zijn kwade krachten om Harry Potter op het verkeerde spoor te zetten. Het scheelde niet veel of de bekende tovenaarsstudent was bezweken voor Het Kwaad. Gelukkig klampt de hoofdpersoon van de vijfde kaskraker uit de boekverfilmingen vast aan ‘De orde van de fenix’.

door Freek Wolff

Zijn vrienden zijn hem weer tot steun. Meteen wordt Harry uit een benarde situatie gered bij zijn irritante neef Dudley. Zelfs in dat dorpje weten angstaanjagende dementors hem te vinden en meteen is de donkere toon gezet.

In de tovenaarswereld op het slot Zweinstein wordt getwijfeld aan Harry’s laatste ontmoeting met Voldemort. Zelf ondervindt hij hoe langer hoe meer de mentale druk die Het Kwaad op hem uitoefent. Potter organiseert daarom geheime sessies om het toveren nog beter onder de knie te krijgen.

Dit staat haaks op de visie van de nieuwe lerares Dolores Umbridge. Ze doceert het vak ‘Verdediging tegen zwarte kunsten’ vooral in theorie en ze wil niks horen over het bestaan van Voldemort. Zo keurig, lief en zoet ze er in haar roze mantelpakje en met haar Beatrixkapsel uitziet, zo intens gemeen en dictatoriaal zijn haar daden.

Deze parmantige tante, afgevaardigd van het Ministerie van Goedgekeurde Toverkunsten, relativeert ten onrechte de donkere dreiging en werkt Harry met zijn vrienden juist tegen in hun voorbereiding op de strijd die gaat komen. Prachtig is haar expressie als haar boze karakter amper onder de flinterdunne oppervlakte blijft van haar gegiechel en schijnbare fatsoen.

De rollen van Harry’s boezemvrienden Ron en Hermelien zijn minder groot dan voorheen. Leuk zijn de nieuwe figuren die opgevoerd worden, zoals de mysterieuze Luna Lovegood, het meisje dat hem beter leert omgaan met het trauma van zijn overleden ouders. Zij wordt echter niet zijn eerste vriendinnetje. Wel is de allereerste romantische kus van Harry te zien, met een studente die later een verrader lijkt te zijn.

,,Nat’’, verklaart hij later, als Ron vraagt hoe het voelt. Luchtige momenten zijn het tegenover de innerlijke, psychische worsteling die Potter ondergaat, gevisualiseerd met flashbacks van zijn herinneringen. Harry moet zich vooral concentreren op de positieve, goede geschiedenis, dán staat hij sterk.

Méér nog had regisseur David Yates ruimte mogen bieden aan bizarre figuren als de reus (familie van Hagrid, ook bepaald geen lilliputter), Centauriërs (menspaarden) en de zogenoemde Terzielers (groteske vogels). Zij zorgen voor de broodnodige afwisseling.

Uiteindelijk culmineert de film in een tikje voorspelbare toverstafstrijd tussen Perkamentus (hoofd van de school) en Voldemort ‘himself’, krachtig gespeeld door Ralph Fiennes. Het lijkt een iets blekere variant op het gevecht tussen de tovenaars Gandalf en Saruman van ‘In de ban van de ring’. Het warme, sprookjesachtige sfeertje van Potter’s deel 1 wordt waarschijnlijk nooit meer geëvenaard.

Mail de redactie
Meld een correctie

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie