Verblijfsvergunning voor Iraans gezin

u Vervolg van pagina 25

Al weer zeven jaar zit het gezin in Ede. Eerst in een zomerhuisje aan de Wekeromseweg en bij mensen in huis. Al die tijd werd het gezin ondersteund door leden van de Proosdijkerk.

,,Sinds november wonen wij aan de Dubbelhof”, zeggen Leila en Ahmad, die zich uitstekend in de Nederlandse taal kunnen uiten. Voor hen is dat de gewoonste zaak van de wereld. ,,Natuurlijk, de taal leren is belangrijk. Als jij de taal leert, heb je goede contacten met Nederlandse mensen. Anders krijg je geen contact met de maatschappij. Als iemand emigreert of moet vluchten moet je allereerst de taal leren spreken. We hebben in het begin een cursus gehad. Heel veel hebben we geleerd door de contacten met Nederlandse mensen.”

In Iran wilde Ahmad al christen worden. ,,In 2000 zijn we daartoe overgegaan”, zeg het tweetal, dat respect heeft voor andere geloven. ,,Wij zijn in Nederland bij een kerk geweest en lazen de Bijbel. Toen hebben wij gezien, dat dat precies het geloof is wat wij willen. Nee, we zijn Iran niet ontvlucht vanwege het geloof. Ahmad had daar politieke problemen.” De overstap naar een ander geloof zorgde er wel voor, dat er geen contact meer is met de eigen familie in Iran. ,,Wij hebben geen goede band. Doordat wij christen zijn geworden willen zij niet met ons praten. Dat is heel moeilijk.”

Nu de papieren voor elkaar zijn, mag Ahmad gaan werken. Iets waar hij naar uit heeft gekeken. In de afgelopen week is hij voor een periode van drie weken begonnen als lasser bij De Nooij in Bennekom. ,,Dat bevalt me goed. Voor die tijd mocht ik niet werken. Alleen maar thuis zitten.”

In januari hoopt Ahmad in deeltijd met een opleiding lassen in Ede, die vier jaar duurt, te beginnen. Leila gaat een cursus voor zweminstructrice volgen in Houten. ,,Mijn cursus begint 25 oktober en duurt anderhalf jaar. We kunnen eindelijk naar de toekomst kijken. Het was een heel moeilijke periode.”