,,Ik geniet van elke dag dat ik leef”
19 december 2007 om 00:00 NieuwsHet is een mooie winterse dag. De zon schijnt, buiten ligt een witte deken op de weilanden rondom de boerderij waar Nel met haar man Jan en vier kinderen woont. Op tafel in de gezellig rommelige woonkamer ligt het bewuste boek. Nel heeft, op verzoek van de auteur, meegewerkt aan het boek, niet omdat zijzelf de publiciteit zoekt, maar vanwege haar verhaal.
door Annelies Barendrecht
Ze hoopt dat haar bijdrage lotgenoten iets aan haar bijdrage hebben. Dat de diagnose kanker niet het einde hoeft te zijn. ,,In het begin denk je dat je dood gaat, maar dat hoeft helemaal niet. Ik realiseer me overigens wel dat ik het nog na kan vertellen; anderen in dezelfde omstandigheden kunnen dat soms niet meer.’’
Wondje
Het begon allemaal in 2001 met een klein wondje in haar wang dat maar niet wilde genezen. Het was het begin van een lang traject waar ze uiterlijk misschien ‘geschonden’, maar verder positief en vitaal uit tevoorschijn is gekomen. Ze geniet van haar gezin, is actief op de school van haar kinderen, sport weer en wie weet, gaat ze weer aan het werk. In eerste instantie leek het plekje in haar wang mee te vallen, maar allengs werden de berichten serieuzer.
Verlamd
Ze werd geopereerd in het UMC. ,,Met een commando-operatie. De kaak wordt dan doorgezaagd en opengeklapt zodat het tumorgebied goed bereikbaar is. Een deel van mijn kaak en wang werden verwijderd en een gedeelte van het zachte gehemelte. Ook werd mijn tongzenuw doorgesneden, waardoor de tong deels verlamd is geraakt. Later is er nog een stuk bot weggehaald met gevolg dat mijn wang zichtbaar ingevallen is.’’
Het ergste waren echter de bestralingen. Toen heeft ze wel eens gewanhoopt. ,,Ik voelde me eenzaam. Mijn stem was weg, mijn mond was kapot, ik was afhankelijk van sondevoedsel en was zó moe. Het hele gezin lag in die tijd overhoop.’’ Altijd was ze al iemand die de dingen van zich afschreef, tijdens haar ziek-zijn werd het dichten en schrijven therapeutisch. Een aantal van haar gedichten zijn opgenomen in het boek.
De televisie-uitzending en het boek zijn confronterend, ervaren zowel Jan als Nel. ,,Elke keer gaan de wonden weer open, terwijl je eigenlijk graag een punt achter het gebeuren wil zetten’’, zegt Nel. Toch is het gevoel dat ze een missie heeft sterker dan de gevoelens van onrust die alle publiciteit teweeg brengt. ,,Ik geloof er heilig in dat God een bedoeling heeft met wat er met me gebeurd is. Dit besef maakt dat ik mijn ziekte gemakkelijker kan aanvaarden. Het is mij gewoon overkomen. Regelmatig en intensief roken en drinken zijn over het algemeen de oorzaak van hoofd- en halskanker, maar ik rook en drink niet eens.’’
Lichtpunten
Hoe ziek ze ook was een paar jaar geleden, toch waren er ook lichtpunten. ,,De geboorte van onze zoon bijvoorbeeld’’, zegt ze met een gulle lach. ,,Die kwam een paar maanden na afloop van de bestralingen. En dan de betrokkenheid van de mensen om mij heen. Veel mensen baden voor me, dat heeft me erg goed gedaan.’’
Inmiddels is de jongste al weer vier jaar oud. Nel en Jan hebben de draad weer volledig opgepakt, maar het gebeuren is niet weg. ,,In het begin gingen we regelmatig naar bijeenkomsten van lotgenotencontact De Stichting Klankbord. Daar gaan we nu niet meer toe; we zoeken de confrontatie niet meer. Wat je niet uit de weg kunt gaan, zijn reacties van mensen op mijn uiterlijk. Kinderen zijn eerlijk, die vragen gewoon waarom in zo’n ‘raar’ gezicht heb.”
,,Volwassenen kijken en zwijgen, dat is vervelender. Geschaamd voor mijn uiterlijk heb ik me overigens nooit, het gaat om wie ik ben en niet om mijn gezicht. En dat ik niet gewoon kan eten, nooit meer gewoon zal kunnen eten, daar ben ik aan gewend. En verder geniet ik van elk moment dat ik leef. Het is zonde van mijn tijd om te zeuren over, in mijn ogen, kleine dingen.’’
u Het boek van Ad de Bruine à 19,80 euro is te bestellen via internet: www.swpbook.com/1026.
