‘Ik ga de spoorlijn niet over’

24 december 2007 om 00:00 Nieuws

Ook meneer Versteeg vond het prima om te verhuizen. Bij het verhuizen had hij maar één duidelijke eis: ‘Ik ga de spoorlijn niet over’. Dat was tegen zijn principe. Verhuizen naar de Parkhof was geen probleem. Van moeten wennen was geen sprake. Al bij het zien van de foto’s van het huis, waren beiden verkocht.

EDE - Aan de Parkhof nummer acht wonen de 83-jarige meneer en 81-jarige mevrouw Versteeg. Sinds zeven jaar woont het echtpaar in hun seniorenwoningen aan de Parkhof in Ede-Zuid. Het grootste deel van hun leven hebben zij in Ede-Zuid gewoond. Zij willen daar dan ook niet meer weg. Mevrouw Versteeg: ,,We hadden eigenlijk totaal geen moeite met verhuizen, ook al hadden we zo lang aan de Julianalaan (wel 56 jaar) gewoond. We zijn op de fiets gestapt, hebben het huis verlaten, en zijn nooit meer terug gegaan”, vertelt zij.

door Mapke de Boer

Het huis bevalt het echtpaar Versteeg uitstekend. Alles is gelijkvloers en de woonkamer heeft een hoog plafond waardoor het er erg ruim oogt. Op de bovenverdieping is nog een slaapkamer en een berging. Daar woont hun 51-jarige zoon Ronald. De deuren in de woonkamer begeleiden je naar de tuin, wat altijd een grote liefhebberij is geweest van meneer Versteeg. Dit jaar heeft hij helaas voor het eerst de tuin niet kunnen spitten, omdat hij niet meer zo goed ter been is. Vroeger had hij een volkstuin aan de Blokkenweg en bracht hij veel groen mee naar huis. Wat over was, werd weggegeven aan vrienden. Het was dus een drukte van jewelste in de keuken van huize Versteeg.

Door de jaren heen hebben de meneer en mevrouw Versteeg veel in Ede zien veranderen. Jammer vinden zij dat het er zo vol is gebouwd. Mevrouw Versteeg: ,,De kinderen hebben amper ruimte om te spelen in de wijk!” Meneer Versteeg kan zich nog goed herinneren dat hij vanaf de wijk in de verte Wageningen kon zien. Mevrouw Versteeg weet nog hoe zij door de paden in Ede fietste en alleen maar boerderijen zag. Beiden keken hun ogen uit toen er voor het eerst ‘op één gestapelde gebouwen’ werden gerealiseerd in hun wijk, die ‘flats’ bleken te heten.

Het kwieke stel heeft veel herinneringen aan Ede, waarover zij spannend weten te vertellen. De meeste herinneringen zijn fijn, maar er ook waren er angstige tijden. Zoals tijdens de Tweede Wereldoorlog toen meneer Versteeg ondergedoken was, omdat hij niet voor de Duitsers wilde werken, en na een Engels bombardement net aan de dood ontsnapte door van het dak van het huis af te springen.

Nu genieten meneer en mevrouw Versteeg elke dag van het wonen aan de Parkhof. Meneer Versteeg: ,,Wij zijn de oudsten van de wijk en kwamen hier als eerste wonen. Bijna iedereen kent ons ook hier, en wij kennen hen ook”. ,,We hebben het hier goed”, zegt mevrouw Versteeg. ,,Het kan niet beter”, vult haar man haar aan.

Mail de redactie
Meld een correctie

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie