Jessica Vermeer ervaart veel begrip voor transseksualiteit
24 december 2007 om 00:00 NieuwsVind je het achteraf nog steeds een goede keuze dat je bij Paul de Leeuw voor zo’n groot publiek je beslissing bekend maakte?
door Freek Wolff
,,Voor mezelf wel. Maar ik had niet kunnen vermoeden dat het zo’n impact had op bekenden en familie. Zij waren niet zo blij dat ik hiermee op tv verscheen. Maar zij vinden het überhaupt niet fijn als je op tv komt bij Paul de Leeuw. Ze mogen hem niet zo. Maar het begrip transseksualiteit uitdragen, is voor mij belangrijk. Achteraf was dat samen optreden met de Dolly Dots misschien niet zo geslaagd, al heb ik wel wat gehad aan wat de styliste over mijn kleding gezegd heeft.’’
Hoe heeft je vrouw gereageerd?
,,Ingrid vond het in het begin heel moeilijk en soms nog wel, maar ze is nog bij me. Dat gaat goed. Nu leven we bij de dag, maar we zijn natuurlijk wel benieuwd naar de situatie na de operatie. Ik kan niet in een glazen bol kijken. Ze geeft me advies over wat ik aan kan trekken, dus ze raakt er steeds meer mee vertrouwd.’’
En je familie?
,,Mijn schoonmoeder accepteert me, ze heeft alleen moeite om Jessica te zeggen. Mijn eigen vader en moeder willen met niet als Jessica zien, dat is een onmogelijk verhaal. De eerste maanden was ik daar dag en nacht mee bezig, maar na het telefoongesprek met mijn moeder hoeft dat contact voor mij niet meer. Ik had verwacht dat een moeder zoiets op den duur wel zou accepteren, maar dit kwam hard aan. Ze vindt dat ze me als jongen op de wereld heeft gezet en ze kan er niet bij dat iemand dan ‘anders’ wordt. Maar ik heb te maken met een gender-stoornis, dat is wetenschappelijk onderkend. Ik heb veel vrouwelijke hormonen. Ik werd door mijn moeder zó koud als wildvreemde behandeld. Daar stop ik geen energie meer in. Zij vindt dat ik haar en m’n vader heel veel pijn doe en ze zien me als de schande van de familie.’’
Kun je iets begrijpen van hun reactie?
,,Nee. Ik bedoel, je hoort vaak van drugsverslaafden die tien keer het huis van hun ouders leeghalen en voor wie nog steeds de deur open blijft. ‘Het blijft je kind’ hoor je dan. En met mij is niks aan de hand. Ik ben niet verslaafd, ben getrouwd, heb een goed bestaan en heb een goede baan. Ik leef alleen liever als vrouw. Dan wordt de deur dichtgegooid, daar kan ik dus geen begrip voor opbrengen. Het is prima als ze moeite hebben om te wennen aan mijn verandering, maar ik blijf verder een doodnormaal persoon. Bovendien zijn er maar liefst 35.000 mensen in ons land transseksueel of travestiet.’’
Hoe reageren andere mensen, die minder dichtbij staan?
,,Ik schat dat zo’n 95 procent mij heel positief benadert. Van volwassenen hoor je reacties vol respect. Ze vinden me moedig. De overige vijf procent hoor je eigenlijk niet, die zeggen niks. Alleen een deel van de jeugd kan er niet mee omgaan. In het begin kwamen ze voor de lol aan de deur bellen, ze gooiden met stenen en stonden te schreeuwen voor ons huis. Totdat het zo erg werd dat ik de politie heb gebeld. Die heeft jongens aangehouden en toen was het heel snel afgelopen.’’
Dus daar heb je helemaal geen last meer van, ook al werk je als postbode steeds op straat?
,,Nou, ik word nog wel elke dag uitgelachen en uitgescholden door jongeren. Dat is niet leuk. Ik neem nog een keer contact op met het anti-discriminatiebureau wat ik hier aan kan doen. Zo hoorde ik dat je een café-eigenaar erop aan kunt spreken als zijn klanten me naroepen. Het blijft vervelend, maar ik ga het niet uit de weg. Ik zie mezelf dan als een figuurlijke muur. Ze gooien er een steen tegen, maar ze krijgen me toch niet om. Tegelijk gaat het je natuurlijk niet in je koude kleren zitten.
Hoe zijn je contacten met verenigingen nu?
,,Ik heb zeven sportverenigingen aangeschreven, maar alleen van de tennisvereniging kreeg ik een reactie. Daar kon ik wel lid worden, maar alleen als ik vrouw ben geworden na de operatie. Dat vind ik kortzichtig, want ook dan ben ik nog steeds twee meter drie en heb ik nog de kracht in mijn armen van een man. Ik wil alleen maar trainen, in een rok tennissen en als vrijwilliger achter de bar staan. Dat douchen een probleem kan zijn, snap ik best, maar dat kan ik toch gewoon thuis doen?’’
En hoe gaat dat bij andere organisaties?
,,Mijn collega’s accepteren en helpen me. Bij de bejaarden van Beringhem kan ik wel in de speciale (vrienden)bazaarcommissie aan de slag, maar als vrijwilliger koffie schenken vinden ze niet geslaagd. Als medewerker van het Kinderdorp ben ik volledig geaccepteerd. Ook de kinderen vinden het geen probleem. De dominee van de (gereformeerde) Brinkstraatkerk is bij me geweest en liet weten dat ik altijd welkom ben. Voor vrijwilligerswerk in de kerk vond hij het nog iets te vroeg. Door dat te doen, ontstaan juist contacten, want nu ken ik daar verder bijna niemand. Dus dat vind ik wel jammer.’’
Is er al zicht op een operatie, of duurt dat nog lang?
,,Ik zit nog steeds in de diagnostische fase met gesprekken. Het licht staat in principe nog op rood. Daarna krijg je oranje licht, dat betekent dat je achttien maanden vrouwelijke hormonen toegediend krijgt en in ‘real-life’ als vrouw door het leven gaat. Maar dat laatste doe ik eigenlijk al lang. De derde fase is de operatie, maar daar staat een wachttijd voor van tien maanden. Voorlopig heb ik nog gesprekken met een psycholoog tot mei volgend jaar. Bovendien ga ik naar de logopedist. Daar werk ik aan mijn stem (toonhoogte, klemtoon en articulatie) en de mimiek (gezichtsuitdrukking). Ik moet vrouwen observeren, kijken wat bij mij past en dat copiëren. Ik vind dat belangrijk, maar wel moeilijk. Dat is een lang traject van minimaal twee jaar.’’
Dus je zit nu goed in je vel?
,,Ja. Het is mijn leven en de vele positieve reacties van mensen zijn hartverwarmend. Ik hoop dat (sport)verenigingen zelf zullen reageren om mij als lid en vrijwilliger te accepteren.’’
