Een familieplaatje van groot formaat
29 april 2008 om 00:00 NieuwsTijdens de bondsdagen van de gereformeerde kerk in Rotterdam leerden ze elkaar kennen. ,,Dat is te vergelijken met de EO-jongerendag van tegenwoordig’’, vertelt Leen Versteeg. Veel bezoekers kwamen niet uit de buurt daarom waren er logeeradressen toegewezen. Leen bracht samen met zijn vrienden, galant als ze waren, de Hoevelaakse Stieneke naar haar slaapadres. ,,We waren gelijk verliefd en hadden daarna al heel snel verkering’’, zegt Stieneke. Er werd toen nog niet zoveel gereisd dus schreven de geliefden elkaar om zo contact te houden.
door Vivian Kuling
Nu, jaren later heeft het paar tien kinderen en sinds twee weken precies dertig kleinkinderen. Het bijzondere is dat ze vijf zonen en vijf dochters hebben, maar ook de kleinkinderen zijn evenredig verdeeld. Vijftien kleindochters en door de geboorte van het dertigste kleinkind nu ook vijftien kleinzonen.
Stieneke heeft zelf altijd al veel kinderen gewild. ,,Voordat we trouwden wilde ik kleuterjuf worden. Ik ben gek op kinderen.’’ Maar een opleiding tot kleuterjuf zat er niet in omdat Leen in militaire dienst moest. Dat verdiende niet veel en er moest brood op de plank komen. Ze is toen bij een accountantskantoor gaan werken. ,,Toen we eenmaal getrouwd waren heb ik toch nog mijn eigen kleuterklas gekregen’’, vertelt Stieneke lachend.
Sinds één jaar wonen Leen en Stieneke in Ede. Ze hebben hun hele leven in Gorinchem en omgeving gewoond, maar ze vonden het tijd om op zoek te gaan naar een woning die gelijkvloers is. Hun oudste dochter woont in Ede en op die manier zijn ze hier terecht gekomen.
Met zo’n groot gezin is het lastig om allemaal tegelijk samen te zijn. De tafel heeft daarom altijd een belangrijke rol gehad binnen het gezin. ,,We wilden iedere dag samen met elkaar beginnen, ook ‘s avonds aten we met z’n allen’’, zegt Leen. Tegenwoordig gaat dat wat moeilijker. Tweede Kerstdag is dé dag in het jaar waarop de familie helemaal compleet is. ,,Dat werd altijd bij ons gevierd, maar omdat we nu verhuisd zijn, wordt het in verband met ruimtegebrek bij onze dochter in Noordeloos gehouden.’’
Het paar ziet de opvoeding van hun kinderen als een grote verantwoordelijkheid. ,,Je moet die verantwoordelijkheid natuurlijk wel kunnen en willen nemen’’, zegt Leen. ,,We zien het als een geschenk van God en daar zijn we erg dankbaar voor. Dat hielp ons ook om die verantwoording op ons te nemen.’’ Voor de toekomst hopen ze een goede vader en moeder te blijven. ,,Een man in het verzorginghuis waar ik vrijwilligerswerk doe vertelde me ooit dat hij ‘super opa’ werd genoemd omdat hij drie keer overgrootvader was. Ik zou ook nog wel een ‘super opa’ willen worden’’, besluit Leen.
