Slakkengang

Onlangs mocht ik gratis naar Londen. Daarvoor moest ik zeer vroeg uit de veren. Toch reed ik goedgemutst met de auto naar Schiphol.

Over de rondweg om Amsterdam is de maximum snelheid 100. Ik reed een tikje sneller, omdat er bijna geen kip op de weg was. En ja hoor....flitsss. Shit!. Maar goed, de bekeuring kon nooit bijzonder hoog zijn. Vol goede moed verder, maar nog geen vijf kilometer verderop: flitssss....nòg een keer! Nou jaaaaaaaaa..... het moest niet gekker worden. En dat zo rond de klok van vijf, met honderden meter vrij asfalt voor je neus.

Maar het werd wèl gekker, al kwam ik daar pas later achter. De trip verliep verder plezierig, terwijl ik tijdens de terugreis angstvallig de kilometerteller op de honderd hield.

Eenmaal thuis hoop je dat de politie overbelichte polaroids bekeek, dat je kenteken onleesbaar was en dat represailles uitbleven. Maar helaas...twee van die prachtige paars-witte enveloppen kreeg ik in de bus. Allebei met een boete van veertig euro. Weggegooid geld. Maar nu komt het... Een paar weken later werd ik voor de derde keer getrakteerd op zo’n fijne acceptgiro. Tijdens hetzelfde ritje, weer twee minuten later, was ik voor de derde keer geflitst, al was me dat blijkbaar ontgaan. 79 euro...kassa!

Drie keer gestraft dus, voor één kwartiertje sukkelen over de Mokumse rondweg. Lieve politiemannen, laat ik het niet meemaken dat jullie mij een envelop sturen als ik weer eens met een slakkengang over de Keesomstraat in Ede rijd en daar 3 of 4 kilometer de limiet overschrijd. Dan spring ik flitsend uit mijn vel. U snapt waarom.

Freek Wolff