Vochtige ogen

Koninginnedag betekende in de jaren zestig van de vorige eeuw met de Graaf van Wassenaer Obdamschool een verplichte gang naar het Openluchttheater, de Eder Kuil.

En na afloop zo snel mogelijk de oude kleren aan om te voetballen op het inmiddels volgebouwde voetbalveldje. Niets begreep ik van het belang dat mijn moeder aan de buis gekluisterd een lange stoet marcherende bakkers met mega tompouces langs de koninklijke familie op Soestdijk wilde aanschouwen.

Een overtuigd socialistisch gezin moest daar toch enige afstand van nemen? Datzelfde gold voor haar vochtige ogen na de moord op J.F. Kennedy, en de vliegtuigcrash waarbij NAVO topman Hammarskjöld om het leven kwam. De televisie bracht folklore en drama dichterbij.

Sinds 1973 heeft ze 30 april, en Soestdijk, op tv niet meer mogen meebeleven, maar enkele gewaardeerde schoonmoeders bleken dezelfde passie te hebben. Op het puntje van de stoel koekeloeren naar koekhappende prinsesjes en prinsen op een heuse fiets.

Tot een mooie folkloristische aprilmorgen in 2009 ruw verstoord werd door een drama. Vol ongeloof zat ik voor de buis, met ogen die vochtiger waren dan ik eigenlijk wil toegeven. Kennelijk kon ik geen weerstand bieden tegen gewortelde principes, die kennelijk toch minder diep zitten, dan ik dacht. Maar vooral ook boos, dat aan het leven van enthousiaste levenslustige toeschouwers, en het plezier van miljoenen Nederlanders abrupt een einde kwam.

Ik weet het nu zeker. Koninginnedag was in mijn jeugdjaren al méér dan een monarchistisch feestje. Het bindt mensen, ongeacht verschil in afkomst, ideeën en overtuigingen. Symbool van vrijheid. Misschien wel juist na 30 april 2009.

Laat het altijd zo blijven.

Henny Jansen