Objectiviteit?

Ook bij de amateurs gaat komend weekend de nieuwe voetbalcompetitie van start. De verslaggevers van Ede Stad laten zich dan weer, voor zover mogelijk, van hun meest objectieve kant zien.

Dat doet me denken aan een bezoek dat ik onlangs mocht brengen aan een voetbalvereniging. Er werd een foto gemaakt van enkele noeste vrijwilligers die bij thuiswedstrijden warme worst eten op een berg zand. Na een korte gezellige sessie pakte ik m’n fiets, maar vergat een tas. Weer in het clubgebouw hoorde ik één van de ‘fotomodellen’ nog nét zeggen: ,,Jammer dat ‘ie een beetje een blauwgeel hart heeft.”

Ik waardeer en respecteer deze club al sinds de tijd dat spelers als Jan Ossenkoppele en Loek Klootwijk furore maakten aan de Klaphekweg, en heb aan den lijve mogen ondervinden dat een gewaardeerd verdediger als Hans Overeem behoorlijk in de weg kon staan. Dat je in de pauze voor een gevulde koek een gevaarlijke straat moest oversteken, heb ik met enige therapie van me af kunnen zetten.

Ach ja, objectiviteit. Een voetbalclub is vergelijkbaar met de ‘keuze’ voor een partner. Mooi of minder mooi. Het maakt niet uit. Je valt ervoor, of je valt er niet voor. Het woord chemie is hier misschien op z’n plaats.

Heel menselijk dus. En verslaggevers zijn nét mensen. Zeker mijn collega’s. Ondanks de ambachtelijke worst van DTS, de werkelijk aan te bevelen ballen gehakt van Lunteren, de ranja bij Edesche Boys, het Bernardo’s ijs van Fortissimo, de feestmaaltijden bij FC Jeugd, en de warme ontvangst bij de zeven andere verenigingen, blijft het beeld van de wedstrijd heilig.

Laten we hopen op twaalf platte karren aan het einde van ‘t seizoen.

Henny Jansen