‘Zelf zanger zijn: het mooiste wat er is’
28 oktober 2009 om 00:00 NieuwsRob de Nijs is vanaf zijn jeugd geraakt door de muziek. ,,Zelf speel ik accordeon. Later speelde ik daar ook rock and roll op. Het is niet het geëigende instrument, maar ik deed het wel. Boogie speelde ik ook op dat instrument. En ik speelde piano. Toch is zanger zijn het mooiste wat er is.” Pas op de HBS had De Nijs een bandje. ,,Dat begon met z’n tweeën en eindigde met zeven man. Dat werden er steeds minder en het eindigde met mij alleen. De groep heette The Big Gamble six, seven, two. Met die band speelden we voornamelijk de nummers van The Everly Brothers. Mijn tegenpartij speelde gitaar en was ook een enorme fan van The Everly Brothers. We zongen het tweestemmig. Toen ik puber was, werd ik - buiten de rock and roll om - een liefhebber van jazzmuziek. Die muziek heeft ook een hele grote invloed op mij gehad.”
Voorbeelden van die muziek zijn voor Rob de Nijs Chet Baker, Tony Bennet en Frank Sinatra. ,,Zij zongen jazzy songs. Maar ik was ook een liefhebber van instrumentalisten als Charly Parker en Miles Davis. Dat waren mijn idolen. Ik ben ook een aantal keren naar nachtjazzconcerten geweest die in het Concertgebouw werden gehouden. Daar heb ik Thelonious Monk nog gezien. Hij was zo zat als een kanon.” Later is de voorkeur van muziek voor Rob de Nijs een mengeling van alles geworden. ,,Ik ben altijd heel breed van smaak geweest, ook in de jaren zestig. Toen vond ik uiteraard The Beatles geweldig. Ook The Kinks, prachtige songs, af en toe heel ironisch. Het was één de weinige groepen die begonnen met iets anders dan teksten als ‘I love you’. Later vond ik de muziek van The Stones ook goed, zoals het album Aftermath.”
Rob de Nijs wordt de Nederlandse Cliff Richard genoemd. ,,Met Cliff had ik wel wat, ja. Mijn band indertijd, The Lords, was de line up van The Shadows. Het was heel muzikaal, daar had ik wel wat mee. Later heb ik Cliff ontmoet. Als je de zelfde line-up hebt en ook de wat melodieuze songs doet, word je al gauw vergeleken met iemand. Ook omdat we het allebei zo lang volhouden, ja. De begintijd is natuurlijk enorm belangrijk voor je ontwikkeling. Het blijft altijd een plekje in je muzikale hart houden, hè.”
In Nederland heeft De Nijs geprobeerd een echte stijl te ontwikkelen. In eigen land had hij destijds niet echt een groot voorbeeld. ,,Wim Sonneveld was bijvoorbeeld een prachtige zanger. De manier waarop hij dat deed, sprak mij enorm aan. Jaap Fischer was ook een man, die mij aansprak. Niet zo zeer muzikaal, maar wel tekstueel. Voor de rest probeerde ik eigenlijk de dingen die ik in het Engels goed vond in het Nederlands te vertalen en daarin originaliteit te vinden. Nu heb ik gewoon iets waarvan men zegt dat is de Rob de Nijs stijl.”
De Nijs heeft geen nummer dat boven alles uit steekt. ,,Helaas is mijn smaak zo breed. Van mijzelf zijn er stukken die ik nog steeds mooi vind. Een aantal staat op het album ‘Uitgezonderd’, dat gek genoeg niet zo bekend is geworden. Alle liedjes zijn gelinieerd aan kinderen, kinderen hebben, kind zijn. Opa hebben, oma hebben.” Muziek is iets blijvends voor Rob de Nijs. ,,Daarom is het ook zo moeilijk om iets te kiezen.” Hij heeft veel Cd’s. Zijn langspeelplaten heeft hij nooit weggedaan. De Nijs heeft bijna alles van The Beach Boys. ,,Ook alles van The Stones. Als ik maar iets heb met een groep of een zanger, wil ik in een zo kort mogelijke tijd alles hebben. Sommige artiesten worden steeds beter. Bijvoorbeeld Elton John, die minder commercieel wordt. Neil Young is een ander voorbeeld.”
