‘Dwarrelende gedachten’ poëziedebuut Paulette van Wikselaar

16 december 2009 om 00:00 Nieuws

HARSKAMP - Er is nieuw poëtisch talent in Harskamp. Paulette van Wikselaar-de Haan heeft een dichtbundel uitgegeven. De titel luidt ‘Dwarrelende gedachten’. Het zijn gedachten die de schrijfster invielen en inspireerden tot de gedichten. Het zijn ook gedachten van mensen over wie ze schrijft.

door Bram Wisse

De in Harskamp geboren en getogen Paulette van Wikselaar (46) was vroeger kleuteronderwijzeres, maar werkt tegenwoordig in een woonzorgcentrum in Ede, waar ze samen met anderen bewoners met een psychogeriatrische beperking verzorgt. Veel van deze mensen hebben Alzheimer, vertelt Paulette. Ze vindt het dankbaar werk om hen te verzorgen en ze ogenblikken van geluk te kunnen geven.

Schrijven vindt de Harskampse ook een mooie bezigheid. ,,Vroeger wilde ik een kinderboek schrijven. Daar is het toen niet van gekomen. Nu ben ik een stukje ouder, ik ben gegroeid en heb meer durf gekregen. Tegelijk is mijn behoefte verschoven en is het boek dat nu verschenen is, een gedichtenbundel geworden.''

Dichten deed Paulette al een hele tijd, maar dat beperkte zich aanvankelijk tot gelegenheidsgedichten bij een feest of bij een jubileum. Sinds ze in 2002 voor de zorg koos, wordt ze geïnspireerd tot heel andere gedichten. Veel van de poëzie die inmiddels in ‘Dwarrelende gedachten’ staat, heeft te maken met de ouder wordende - vaak ook dementerende - mens.

Paulette noemt een voorbeeld van het ontstaan van zo’n gedicht. ,,We zaten aan tafel met een bordspel. De speler die aan de beurt was werd eraf gegooid. Ik zei: u moet nu even wachten. Als reactie zei die persoon: dat ben ik wel gewend, het hele leven is afwachten. Kijk, dat vind ik dan mooi, dat blijft bij me haken. Ik heb er een aantekening van gemaakt en later is het een gedicht geworden.'' Het gedicht over wachten staat nog niet in Paulettes bundel.

,,Misschien komt het nog wel eens in een tweede bundel’’, zegt de dichteres hoopvol. Een ander recent gedicht is op een soortgelijke manier ontstaan. Paulette: ,,Ik had een mevrouw gewassen en haar een beetje lipstick opgedaan. Ze zei: waarom word ik mooi gemaakt voor bezoek dat toch niet komt? Dat was ook weer iets met een diepere betekenis.''

Emotionele lading

‘Dwarrelende gedachten’ is geschreven vanuit Paulettes omgaan met mensen die ze als verzorgende ontmoet. Mantelzorgers en familieleden, maar ook mensen die professioneel in de zorg werken kunnen iets aan de bundel hebben. Bovendien is het boek net zo goed een prachtig cadeautje voor iedereen die van gevoelige poëzie houdt, vermoedt ze. Het zijn gedichten waarvan niet alle regels op elkaar rijmen. Lachend zegt Paulette: ,,Ik vind het belangrijker om wat ik wil zeggen goed over te brengen dan dat alles perse moet rijmen. Ook de emotionele lading achter wat ik beschrijf gaat me aan het hart.''

,,Ik wil in mijn gedichten delen wat herkenbaar is voor een zoon of een dochter, maar ook voor mijn medemens die zich erdoor wil laten aanspreken. Ook wil ik mensen die geliefden achter moeten laten in een nieuwe omgeving, laten weten dat nu anderen voor hen zorgen. Het gaat over zaken als loslaten en wat je toch kunt vasthouden; over vertrouwen.'' Dat ze deze gedichten mag schrijven, ziet Paulette voor haarzelf als een geschenk. ,,Je geeft dingen maar je krijgt ook terug.''

‘Dwarrelende gedachten’ is uitgegeven door Boekscout uit Soest. De dichtbundel is te koop via regionale boekhandels en via www.boekscout.nl. Het ISBN-nummer is 978-94-6089-272-1. De prijs bedraagt 11,95 euro.

Paulette van Wikselaar: ,,Misschien komt er nog wel eens een tweede dichtbundel.''

Hieronder volgt een van haar gedichten:

‘Stil’

Ze is er wel, maar ook weer niet.

Twee tranen rollen, ze heeft verdriet.

Haar wereld is haar eigen stoel.

Ze lijkt te kijken, zonder gevoel.

Haar levenswijsheid is zoveel meer

dan die van mij, maar ze weet ‘t niet meer.

Vroeger kon ze uren dromen,

over later wat nog zou komen.

En nu zit ze, klein, wit en stil

op een plekje wat ze eigenlijk niet wil

Ik droog haar tranen ze lacht naar mij

even, heel even lijkt ze toch blij.

Ze is er wel maar ook weer niet.

Ik hou van haar en zie ‘t verdriet

van zo goed als niets meer weten,

van eenzaamheid, van alles vergeten,

van het afhankelijk zijn.

Mijn enige troost is voor mijn gevoel,

mijn hand in haar hand op de leuning van haar stoel.

Mail de redactie
Meld een correctie

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie