Watertanden

Ik kwam laatst bij station Ede-Wageningen aan. Kennelijk ingedut, dus naar de deur gerend en de gele knop een ‘hengst’ gegeven. Na alle paniek besefte ik dat ik een pakketje in de trein had laten liggen. Ik verklap mooi niet wat er in zat, maar m’n stemming was nou niet bepaald om te watertanden.

Nadat ik vervolgens de bus miste, zag ik op de Stationsweg een zwarte VW Golf naderen met van die mónótóne basdreunen. Ik wilde net Geert Wilders op de hoogte stellen van geluidsoverlast door ‘getint uiterlijk’, toen bleek dat ik me ernstig vergiste.

‘Someone told me lóóóóng ago’, herkende ik toch duidelijk als tekst? Dat vrolijkt op, zeg. Ik begon spontaan mee te zingen. In je eentje zet dat immers geen kwaad bloed. Terwijl ik naarstig een boom zocht, hoorde ik een passerende fietser deze meezinger ‘Have you ever seen the rain’ van Creedence Clearwater Revival meefluiten. Kijk, dát is integratie.

Eerlijk gezegd deed ‘t me deugd. Toch weer een nummer uit de derde van mijn zevende jeugd. Want wanneer we het over de evolutie van de muziek hebben, kan toch gesteld worden dat de ‘sixties’ en de ‘seventies’ die ontwikkeling een flinke schop onder de kont gegeven hebben? De zingende postbodes, spruitjes-, melk- en frietboeren van de laatste drie decennia zouden zich moeten schamen.

Weliswaar een beetje ontdaan, spreek ik toch de wens uit dat we vooral genieten van alle gedachten, smaken en genres. Noteert u maar vast in uw agenda: Woensdag 5 mei: Bevrijdingsconcert.

Henny Jansen