Column Cees van der Knaap: 'Gevestigde orde'

Jarenlang ben ik als vakbondsbestuurder samen met (kader)leden aan de slag geweest om de belangen van de werknemers te dienen. Streven naar een beschaafde samenleving waar rekening met elkaar wordt gehouden. Als kaderlid en later als bestuurder ben ik daar in gevormd. En voelde mij daar wel bij.

Toen ik door het CDA gevraagd werd of ik Kamerlid wilde worden heb ik daar met mijn vader de nodige discussies over gehad. Pa was trots op zijn zoon. Hij hoorde regelmatig verhalen over mijn werkzaamheden bij de bond. En de berichten daarover in de media volgde hij nauwgezet.

Hij was er fel op tegen dat ik mij zou binden, als lid van de Tweede Kamer, aan de politiek. Hij vond het CDA niets. Maar dat zegt niets, dat vond hij van alle partijen. Hij was bang dat ik door de politiek vermorzeld zou worden.

Mijn moeder vond het prachtig. Bij de verkiezingen liep zij bijna met mijn vader het stemhokje in. Ze wilde zeker weten dat de vader op zijn zoon zou stemmen.

Mijn vader heeft op mij gestemd. Dat bleek een klein jaar later toen ik hem naar het ziekenhuis bracht. Hij was ernstig ziek. Hij mopperde op de partij waar hij voor het eerst in zijn leven op had gestemd. 'Wat een ... partij. Jongen, wat jammer dat je daar in Den Haag zit. Je zat zo op je plek bij de bond'. Niet lang daarna is hij overleden.

Het politieke leven in Den Haag ging mij redelijk af. Ik begreep heel goed wat pa bedoelde en misschien probeerde ik daardoor zo dicht mogelijk bij mijzelf te blijven.

Mijn vader was beroepsmilitair. 'Wat zou hij trots zijn geweest', hoorde ik vaak als staatssecretaris Defensie. Ik denk het niet. In zijn ogen zou ik zijn toegetreden tot de gevestigde orde. Hij was zeker trots geweest met mijn benoeming tot burgemeester van Ede.