Pluim en stilte

Vorige week zaterdag reikte ik namens het gemeentebestuur de Edese pluimen uit aan jongeren met een bijzondere verdienste. Nu zijn er veel jongens en meisjes die iets bijzonders doen, maar hier deden enkelen wel iets heel speciaals. Soms was dat sport, zoals landskampioenen in estafettelopen, badminton en schaatsen. Ook de Nederlandse kampioensploeg Jeugdbrandweer kreeg een pluim (en medaille). Of wat te denken van thuis zorgen voor je opa of zieke tante. En dan niet eens een keer boodschappen halen of gezelschap houden, maar echt mantelzorg, zo jong als je bent. Emotioneel voor beiden. Zowel de jongere als de opa of tante. Terechte pluim, voor allebei eigenlijk. Of zorgen dat ook die persoon die verlegen is zich thuis voelt in de scoutinggroep. Zonder dat iemand het vraagt er je over ontfermen. Ook een pluim waard.

Deze column schrijf ik op 17 april. De dag van de bevrijding van Ede. Pas nu besef ik hoe dicht dat op de Duitse capitulatie zit. In Goes vierden we de bevrijding door Canadezen op 29 oktober en dat was in 1944. Op 4 en 5 mei staan we er in alle gemeenten van Nederland bij stil. Met dit jaar als thema het verzet. Wat zijn er in de laatste maanden voor de algehele bevrijding nog moedige mensen om het leven gekomen door zich te verzetten. Bij ons belichaamd door het mausoleum, dat elke dag herinnert aan wat er gebeurd is. Leerlingen van de Regenboogschool nemen dit jaar de zorg van het mausoleum over van die van De Vlinderboom. We stonden er pas met z'n allen even bij stil. Met gedichten en zang, een verhaal van een zoon wiens vader er ligt. Geen pluimen hier, maar stilte.