De mens achter het masker (4): ‘Ik ga ervoor om het verschil te maken’

EDE In de serie De mens achter het masker laat EdeStad.nl vier weken zien wie de mensen achter het masker zijn in Ziekenhuis Gelderse Vallei. Waarom kozen zij voor hun vak? Wat gebeurde er met hen toen het coronavirus uitbrak? Houden ze het werken nog vol? In het vierde en laatste deel deze week een portret van arts-assistent op de intensive care, Bianca den Dekker.

Inmiddels kennen we allemaal het beeld van zorgmedewerkers die covid-19-patiënten behandelen, volledig ingepakt met een mondneusmasker, beschermende bril, handschoenen en een speciale overjas. Niet prettig om de hele dag in te moeten bewegen en nog minder fijn omdat het een afstand creëert tussen de mens die er voor koos om anderen te helpen en degene die die hulp zo hard nodig heeft.

Bianca den Dekker is 30 jaar en arts-assistent op de Intensive Care (IC) van Ziekenhuis Gelderse Vallei. Na haar middelbare school-periode ging Bianca eerst een jaar naar het buitenland. Daarna besloot ze om geneeskunde te gaan studeren. Toen ze klaar was met de opleiding werkte ze een jaar als arts-assistent op de chirurgie-afdeling van een ziekenhuis in Utrecht, gevolgd door een aantal jaar als wetenschappelijk onderzoeker. Daarna kwam ze te werken in het ziekenhuis in Ede. ,,De keuze om geneeskunde te gaan studeren was een schot in de roos’’, zegt Bianca.

De keuze voor geneeskunde was een schot in de roos

DYNAMISCH EN TECHNISCH VAK Wat was het waardoor Bianca er al jong voor koos om voor arts te gaan studeren? ,,Ik was zeventien toen ik van het gymnasium kwam. Ik wilde graag eerst een jaar naar het buitenland. Ik heb toen een jaar in Uruguay gewoond op basis van een cultureel uitwisselingsproject. Ik heb daar besloten om me in te schrijven voor de studie geneeskunde. De zorg trok me, het stuk biologie vond ik erg interessant en natuurlijk het werken met mensen.”

Zij vervolgt: ,,Daarnaast is het ook een dynamisch en hartstikke technisch vak. Zeker op de IC waar ik nu werk. Daar komt veel natuurkunde en meten om de hoek kijken. Bijvoorbeeld als mensen niet in staat zijn om te praten en ik dus van parameters moet uitgaan. Veel van onze patiënten op de IC worden kunstmatig in slaap gehouden. Ik krijg wel eens de vraag of ik het patiëntencontact dan niet mis. Maar je kunt juist veel doen voor de familieleden die zich zorgen maken en machteloos aan de zijlijn staan. Er is vaak intensief contact met hen. Al met al heb ik nog geen dag spijt gehad van mijn keuze om geneeskunde te gaan studeren.’’

Hoe erg is dit en hoe erg gaat dit nog worden?

NOG STEEDS NIET GERUST OP Ook voor Bianca en haar teamleden is covid-19 al ruim een jaar een bepalende factor. Hoe was het voor haar toen de pandemie ineens de kop opstak? ,,Ik moet zeggen dat ik dat in het begin best bedreigend vond. Ik denk dat iedereen dat wel had. We vroegen ons af; waar worden we nu mee geconfronteerd? Hoe erg is dit en hoe erg gaat dit nog worden? In het begin vond ik dat echt spannend. Die spanning is geleidelijk aan wel naar de achtergrond verdwenen. We weten inmiddels iets beter wat de ziekte behelst en we hebben beter in kaart waarop we moeten letten en hoe we patiënten kunnen behandelen. Dat maakt dat we er meer grip op hebben. Maar ik realiseer me ook wel dat we er nog niet zijn. Op onze IC liggen nog steeds ernstig zieke covid-patiënten. Het is fijn dat we een goed protocol hebben voor hoe we met die patiënten omgaan. Maar dan kan ik wel weer schrikken van jongere patiënten die heel erg ziek worden door covid. Want dat gebeurt echt. Het intimiderende gevoel dat ik in het begin had, is wel naar de achtergrond, maar ik ben er nog steeds niet gerust op dat we er snel vanaf zullen zijn. Ik geloof overigens wel dat de vaccinaties ons een grote stap verder gaan helpen in de goede richting.’’

(de tekst gaat onder de foto verder)

Bianca den Dekker: ,,Ik ben er nog steeds niet gerust op.’’ - Ted Walker Fotografie

HET IS ECHT TEAMWORK Wat vindt Bianca het leukste aan haar vak? ,,Ik vind mijn vak inhoudelijk ontzettend boeiend. Het is een heel dynamisch vak. Het werkaanbod is in principe onvoorspelbaar. Je weet aan het begin van een dag niet wat er gaat komen. Iedere dag kom je nieuwe mensen tegen en loop je tegen nieuwe problemen aan, waardoor er altijd uitdaging is. Wanneer ik met een goed gevoel naar huis ga? Als ik lekker heb gewerkt, als we patiënten beter hebben gemaakt en als we dat in een goede onderlinge sfeer hebben gedaan. Ik geniet heel erg van de samenwerking. De gesprekken met de patiënten, de familie, de samenwerking met andere artsen en de verpleging. Het is echt teamwork. ‘Eén team, één taak’, is bij ons écht van toepassing. En dat is heel leuk.’’

Het blijven situaties op het scherpst van de snede. Het gaat om leven en dood

EUFORISCH VOELEN Heeft Bianca een voorbeeld van een situatie waarin ze achteraf een heel voldaan gevoel had? ,,Zeker. Een patiënt op onze IC moest gereanimeerd worden. Op het moment dat je daarmee bezig bent, giert de adrenaline door je lijf. Gelukkig hebben we protocollen die houvast bieden op dit soort stressvolle momenten. Desalniettemin, het blijft een situatie die zich afspeelt op het scherpst van de snede. Het gaat om leven en dood. Als we dan als team kunnen bereiken dat de reanimatie slaagt en de patiënt komt er goed uit, dan kan ik me wel euforisch voelen. Dat is echt gaaf: als het spannend wordt, maar we hebben met elkaar de zaken goed voor elkaar, het team functioneert optimaal en de patiënt redt het. Dan klopt alles en komt alles bij elkaar. Ja, dan ben ik echt wel in mijn element.’’

HET BLIJFT MAATWERK Maar wat als zo’n situatie eens anders afloopt? Neemt ze dat dan mee naar huis? ,,Natuurlijk. Ik ben arts op de IC geworden en dan weet je dat je op het scherpst van de snede tussen leven en dood werkt. Maar ik ben natuurlijk ook gewoon een mens. Voor mij geldt dat ik met name streng ben voor mezelf. Ik ga na afloop na of ik alles goed gedaan heb en ik overdenk dan ook de hele casus. Op welk moment hebben we welke besluiten genomen en had dat ook anders gekund? Dat doe ik voornamelijk om scherp te blijven en te leren van iedere patiënt. Het boeiende van het vak is daarbij wel dat elke situatie anders is en geen patiënt gelijk is. Het blijft maatwerk. De protocollen vormen de basis, maar daarnaast moet je goed blijven kijken naar de patiënt die je op dat moment voor je hebt. Het overdenken van een casus en hoe ik gewerkt heb kan me na die casus dus nog wel eens bezig houden, ja.’’

Ik ben natuurlijk ook gewoon een mens

BEVOORRECHT Brengt dit Bianca soms in spagaat? ,,Nee niet in spagaat. Deze tegenstelling is inherent aan het vak. Maar ik zit wel met alles wat ik heb in mijn werk. Ik ga ervoor om het verschil te maken. Ik vind het geweldig om ‘te sleutelen’ en te zien dat de uitkomst goed is, maar tegelijkertijd ben je wel met het lichaam van iemand bezig. Het gaat om een mens. En dat maakt het vak zo bijzonder en dat maakt dat ik heel kritisch op mijzelf ben.”

Als Bianca die woorden uitspreekt, wordt zichtbaar dat haar woorden niet leeg zijn. Wat gebeurt er met haar? ,,Ik denk dat dit de kern is van wat ik zo mooi vind aan het vak. Ik voel me bevoorrecht dat ik deze positie mag bekleden’’, zegt Bianca den Dekker, een arts met de ijzeren wil om een verschil te maken, zichtbaar geraakt tot besluit.

door Ted Walker

Je las zojuist een artikel van Ede Stad.nl Premium. Wil je meer premium artikelen lezen, schrijf je dan in (klik hier).