Denkend aan voetbal zie ik op de velden een groot aantal getatoeëerde spelers. En ik vraag mij dan af wat deze mensen ooit heeft bezield om zichzelf zo te verminken. Is het omdat zij ergens wilden bijhoren? Maar waar dan bij? Waren er toen geen ouders die zich daartegen verzetten, of was het niveau eenmaal zo, om dat mooi te vinden? Persoonlijk blijf ik tatoeages die zichtbaar worden geëtaleerd aller-afschuwelijkst vinden en ik heb mijzelf beloofd dat ik liever niets van doen wil hebben met iemand die zich vrijwillig en onherstelbaar heeft laten besmeuren met verschillende soorten inkt, die, hoewel wetenschappelijk nog niet helemaal is aangetoond, als kankerverwekkend worden geoormerkt. Ben ik dan aan het discrimineren? “Vast wel”, zullen velen zeggen. Maar ik ben van mening dat ik zelf mag bepalen wie ik aardig vind en wie niet, net zoals al die vermeende zelfverminkers. Ik zou het interessant vinden onder voetballers te onderzoeken of er een relatie bestaat tussen hun tatoeagedrift en hun IQ. Ik schat dan in dat 65% de IQ -100 niet halen. Denkend aan voetbal zie ik tijdens wedstrijden van de Eredivisie, maar niet daar alleen, relatief jonge voetballers aan het werk, die astronomische bedragen verdienen, maar vaak, in hun professionele werk zich onhebbelijk en agressief gedragen. Dit gedrag wordt automatisch overgenomen door de amateurs. Met scheidsrechters zijn deze lieden het zelden eens, evenals hun voetbaltrainers trouwens. Het gezag van de scheidsrechter op het voetbalveld wordt door gebrek aan kennis van de voetbalregels haast nooit erkend. Hoe moet dan de acceptatie van enig gezag zijn ten opzichte van de onafhankelijke rechters van Nederland? Een aanleg tot ongecontroleerde criminaliteit schijnt dus bij de categorie “voetballers en supporters met korte lontjes” volop latent aanwezig te zijn. Hun ongeremde drang tot het verrot schoppen van tegenstanders en scheidsrechters op het veld, een enkele keer zelfs de dood tengevolge hebbend, kan daarvoor een verklaring zijn. Een bekende voetbalgoeroe sprak op tv dergelijk gedrag goed omdat voetbal nu eenmaal ‘emotie’ is. Ja, zo lust ik er nog wel een! De“vedetteallures” hebben hen sinds hun vroegste jeugdjaren al parten gespeeld en eenmaal volwassen geworden blijkt dat nooit van ethisch handelen hebben gehoord, laat staan dat zij ook maar weten wat dat betekent. Denkend aan voetbal dan zie ik op tv te veel voetbalcommentatoren. Een betweterige biljartbal met zijn speeltje, waarmee hij belerend door middel van cirkels en pijlen aangeeft, hoe voetballers het eigenlijk hadden moeten doen. Ik zou nog meer van voetbal kunnen begrijpen, als hij het mij niet telkens hoefde uit te leggen. Dan is er ook die zichzelf altijd door ‘emotie’ overschreeuwende en zichzelf vaak tegensprekende Groninger, die ook nog eens in een andersoortig tv-programma zijn vijf ergernissen meedeelt, maar zichzelf, als zesde ergernis, voor veel kijkers althans, vergeet. Verder hebben we ook nog die gewezen keeper met zijn rokerige stem en Brabantse tongval, die bij tijd en wijle niet is te verstaan, wat misschien een geluk mag heten. Dan heb ik het hier alleen nog maar over de publieke omroep. Ik zou deze omroepen willen vragen, nee, smeken zelfs, om dit partijtje commentatoren ten minste voor twee jaren in te blikken. Een commerciële tv-zender zendt een tweewekelijks voetbalprogramma uit dat eigenlijk een verholen puberaal amusementsprogramma blijkt te zijn van enigszins broeierig allooi, zoals je wel eens in een café vol mannen met een borrel op tegenkomt. Daarin komt men een niet al te slim aandoende presentator tegen die, ondanks zijn voltooide rechtenstudie, kennelijk heel goed weet, dat hij in die richting niets te zoeken had. Vervolgens zit in dat gezelschap een bekende voetballer van vroeger, die met een groot André van Duyn gehalte, die veel lachers op zijn hand krijgt, een boekje laat schrijven om samen met de auteur de rijk gevulde pot met euro’s te delen. Vervolgens zijn er wissellende gasten van een sumoworstelaar die, zover als zijn potige handen reiken, flinke tikken uitdeelt, tot een melkmuilachtige voetbalcoach en interviewer die erom bekend staat zijn colbertje weg te smijten als hij kwaad is. Maar diegene, die eigenlijk dit programma een nog te verteren karakter geeft, is een als treurwilg uit zijn ogen kijkende hoofdredacteur van een bekend voetbalweekblad die vaak als enige rake dingen zegt, die er ook nog eens toe doen. Denkend aan voetbal zie ik mijn juist geschreven wensenlijstje, waarop staat: - Geen walgelijke, onbedekte drukinktarmen op het veld; - De Balkenendenorm moet het maximumsalaris zijn van alle in Nederland spelende voetballers. Dan maar liever een massale exodus van spelers naar het buitenland; - Alle schnabbelende voetbalgoeroes ten minste twee jaren helemaal uit het beeld. Wegwezen dus; - Een goed functionerende voetbalwet die alle agressie bij spelers, supporters en hooligans met wortel en tak uitroeit. Dan zal ik, denkend aan voetbal, eindelijk volop kunnen genieten van mooie en wellicht ook boeiende wedstrijden.
Marcel Souman
Bennekom.
