Marjanne Slotman naast haar man Bart. ,,We hadden nog zoveel plannen samen. Dat hij er niet meer is, klopt van geen kant.''
Marjanne Slotman naast haar man Bart. ,,We hadden nog zoveel plannen samen. Dat hij er niet meer is, klopt van geen kant.'' Erik Morren

'Bart blijft altijd bij me, in gedachten'

26 december 2018 om 09:57 lokaal

EDE Zondagochtend 28 januari, half drie. In enkele seconden tijd veranderde het leven van Marjanne Slotman (24) radicaal. Bij een dramatisch ongeval op snelweg A30 kwam haar kersverse echtgenoot Bart, opgegroeid in Ede, om het leven, de man met wie ze ruim drie maanden ervoor in het huwelijk trad. ,,We hadden nog zoveel plannen samen. Dat hij er niet meer is, klopt van geen kant.''

Wouter van Dijk

Vrolijk kwispelend dribbelt Barthez, de kleine bruinwitte beagle van Marjanne, op de onbekende bezoeker af. Hij snuffelt even aan de verslaggever, om na een paar kriebels over zijn kop te hebben geïncasseerd, gauw zijn mand weer op te zoeken. ,,Zie je wat er gebeurt? Hij zorgt ervoor dat mensen die hier de drempel overgaan minder zwaar binnenkomen'', zegt Marjanne. ,,Barthez zorgt voor levendigheid en dagritme. En een hond uitlaten brengt ook sociale contacten met zich mee. Dat is ook fijn, want toen we hier ruim een jaar geleden kwamen wonen, kenden we feitelijk niemand in de wijk.''

Marjanne en haar schoonvader Herm nemen plaats aan de keukentafel van de moderne rijwoning in de Barneveldse wijk Eilanden-Oost, het huis waar Marjanne en Bart direct na hun trouwdag, in oktober vorig jaar, gingen wonen en waar het jonge stel voorzichtig toekomstplannen maakte. ,,Bart wilde wel vader worden, dat had hij al geregeld laten vallen'', zegt Marjanne. ,,Maar ja, hij had makkelijk praten, want hij hoefde dat bevallen niet te doen'', zegt ze met een glimlach. ,,Maar serieus, ik denk dat hij een fantastische papa zou zijn geworden, als ik zie hoe goed hij een klik had met 'zijn' kinderen van groep acht van basisschool De Akker in Putten. Sociaal, vriendelijk en speels, maar ook duidelijk. Maar vooral kon hij enorm genieten van de kinderen, dat zag ik pas ook terug op een afscheidsfilmpje van groep achters die Bart eerder had gemaakt. Hij zat vol grapjes in de klas. Dan had 'ie bijvoorbeeld een soort eindliedje bedacht van anderhalve minuut lang. Als hij dat ging zingen, wisten de kinderen dat ze hun taak van dat moment snel af moesten maken vóórdat het liedje uit was. Dat bedoel ik met speels en duidelijk. Al ging hij het liedje op een gegeven moment ook thuis inzetten, dáár zat ik dan weer niet op te wachten'', lacht Marjanne. ,,Al genoot ik er stiekem ook wel weer van.'' Héél vastomlijnde toekomstplannen hadden de twee verder niet. ,,Behalve dat Bart later een Hyundai als gezinswagen wilde en als het een beetje meezat het zelfs wilde schoppen tot minister van Onderwijs. Een beetje met een kwinkslag natuurlijk.''

IN GEDACHTEN Het is de positieve, lieve manier waarop Marjanne praat over Bart, en ook op díe manier wil ze hem in haar gedachten in leven houden. In gedachten, want in werkelijkheid is hij er sinds eind januari niet meer. Bij een dramatisch auto-ongeluk op de A30 kwam hij in de donkere zondagochtend van 28 januari om het leven. ,,We kwamen terug van een verjaardagsfeestje bij vrienden in Nijmegen. Een paar uur daarvoor had ik er nog een korfbalwedstrijd gespeeld. Op het feest was het heel gezellig, Bart zat er echt op de praatstoel. De afspraak was dat ik zou terugrijden, dus ik was de Bob.''

Op de terugweg verloor Marjanne op de snelweg ter hoogte van Ede de macht over het stuur. De zwarte auto begon te tollen, belandde aan de linkerkant van de weg tegen de vangrail en kwam tot stilstand. De motor viel uit, evenals de verlichting. ,,Ik raakte in paniek, omdat we de auto niet uit konden en er rook ontstond, maar Bart bleef rustig en zei dat dat waarschijnlijk kwam door de airbags. 'Rustig maar, Marjanne', zei Bart.'' Dat waren zijn laatste woorden, want een fractie van een seconde daarna doemden er aan zijn kant twee snel naderende koplampen op. De praktisch onzichtbare auto van Marjanne en Bart werd frontaal op de rechterhoek geraakt door de bestelwagen van een muzikant uit het westen van het land, die terugkwam van een optreden. Op het moment dat de hulpdiensten arriveerden, was Bart al overleden.

SOCIALE JONGEN Herm Slotman, de vader van Bart, komt nog wekelijks langs de plek van het onheil, wanneer hij uit zijn woonplaats Ede bij zijn schoondochter langsgaat. ,,Dat zijn voor mij moeilijke momenten. Als ik daar ben, breng ik mijn snelheid terug naar negentig en probeer ik in mijn hoofd even bij Bart te zijn.'' Ook hij probeert, net als Marjanne, zoveel mogelijk vast te houden aan de goede herinneringen. ,,Bart was een sociale jongen, een buitenkind, een gangmaker. Dat moest ook wel, in een gezin met drie zussen'', vervolgt zijn vader. ,,Een avonturier die hield van paalkamperen, vuurtjes stoken en picknicken. Het liefst had hij altijd veel mensen om zich heen, hij hield ook écht heel veel van sfeer, gezelligheid en tradities.'' Marjanne haakt er direct op in. ,,Absoluut. Vooral deze tijd richting Kerst en oud en nieuw, dan leefde hij helemaal op. De Top 2000 luisteren, curryworst eten in Duitsland en oliebollen bakken, dat alles hoorde er gewoon bij. En dan minstens twee emmers aan oliebollen, want dat deden we nou eenmaal altijd zo. Van alles maakte hij een groot feest, tot de kerstboom versieren aan toe.''

De eerste weken na het ongeluk beleefde Marjanne als in een waas. ,,Nog steeds kan ik me nauwelijks iets herinneren vanaf het moment dat ik die koplampen zag. Het blijven in mijn herinnering vooral losse foto's. Ik heb het gevoel dat door die shock mijn geest me in bescherming nam, want het was te veel om in één keer te bevatten. Eén van Barts zussen schrok heel erg van mijn emotieloze, lege gezicht toen ze me in het ziekenhuis zag. Ik was op dat moment ook amper aanspreekbaar. Thuis hing mijn bruidsjurk nog in de woonkamer. Onze huwelijksreis naar Cuba was nog maar net gepland of ik stond al bij het graf van Bart. Het wás en is nog steeds niet te begrijpen. We stonden aan het begin van onze toekomst samen.''

EETAFSPRAAKJES Bart en Marjanne leerden elkaar vier jaar geleden kennen in het derde jaar van de Pabo, de lerarenopleiding op de CHE in Ede. Bart, geboren in Hardenberg en opgegroeid in Ede, zat daarvóór op basisschool De Triangel en middelbare school Het Streek in Ede. Na een korte periode op sportopleiding Calo in Zwolle besloot hij toch de switch naar het basisonderwijs te maken. Marjanne: ,,Hij was wel sportief, maar toen hij doorkreeg dat hij voor die opleiding ook alle biologische aspecten in je lichaam moest kennen, haakte hij af.''

Beiden volgden ze op de Pabo de minor ´adventure learning´ en via partijtjes voetbal met vrienden en praktische eetafspraakjes op de maandagavonden na de extra lessen, groeide een vriendschap uit tot een liefde. Bart woonde in Ede, Marjanne bij haar ouders in Kootwijkerbroek en beide jonge leerkrachten vonden een baan voor de klas. Bart op De Akker en Marjanne op Bij de Bron, twee basisscholen in Putten. ,,We hadden het eigenlijk nooit echt over samenwonen gehad, totdat Bart me op een dag ineens appte met een linkje over een nieuwbouwwijk in Barneveld. 'Zullen we hier gaan wonen?', had hij er, met een smiley, bij gezet. Tja, eigenlijk was het helemaal niet zo'n gek idee. We informeerden bij de makelaar en bij de hypotheekadviseur. Voor we het wisten hadden we een werkgeversverklaring en een ondertekend koopcontract. Dat ging echt ontzettend snel.'' Op de bouwgrond aan Haruku, waar hun huis zou worden gebouwd, besloot Bart zijn vriendin ten huwelijk te vragen. ,,Hij had er helemaal een speurtocht met een brief en foto's van gemaakt, die leidde langs allemaal belangrijke plekken uit onze levens. Het was een prachtig en romantisch moment, we waren klaar voor ons avontuur samen.''

Marjanne werpt een blik op de kerstboom in een hoek van de kamer. ,,Ik heb ´m toch maar gewoon opgezet, al vond ik het erg lastig. Want dat was eigenlijk zijn ding hè. Maar het leven gaat door, een kerstboom moest er ook staan.'' Marjanne leerde dit jaar haar sterke kant kennen. Doorgaan, niet vergeten, maar ook niet blijven hangen in de grote vraag waarom dit haar nu toch moest overkomen. ,,Om heel eerlijk te zijn heb ik me die vraag nooit gesteld. Ik houd Bart in mijn gedachten in leven en dat doen gelukkig ontzettend veel mensen om me heen ook. Gewoon door af en toe te vragen hoe het gaat, een kaartje door de bus te gooien, met een pan macaroni op de stoep te staan of, en dat zijn dan vooral de kinderen uit de buurt, door even met Barthez te lopen.''

MEDELEVEN Verdriet delen, de wetenschap dat anderen met je meeleven, is bijzonder waardevol, erkent ook Herm. ,,Er zijn zoveel mooie voorbeelden van te noemen. De kerken in Putten die stilstaan bij de dood van Bart, de nog redelijk onbekende buren van Marjanne die een rouwadvertentie plaatsen, minister Arie Slob die de Puttense schooldirecteur zijn medeleven laat weten, burgemeester Asje van Dijk die langskomt om een hart onder de riem te steken. Het zijn kleine en tegelijkertijd bijzonder grote gebaren. Het helpt als je verdriet gezien wordt en als mensen met je meehuilen.'' Marjanne knikt instemmend. ,,Ik sta er niet alleen voor. De band met mijn schoonouders is ongelooflijk goed. Het eerste halfjaar kwamen Barts ouders en mijn ouders elke week hier samen. Natuurlijk om over Bart te praten, maar ook om gewoon samen te zijn en het over andere dingen te hebben. Bij elkaar zijn, elkaar vasthouden, dat is ongelooflijk belangrijk geweest.''

Ook de vrienden van Bart zijn voor haar erg belangrijk. Ze wijst naar de nette achtertuin, met een houten overkapping en grasveldje. ,,Die tuin heeft Bart nooit gezien, want begin dit jaar hadden we dit werk nog niet aangepakt. Mijn familie en vrienden van zowel mijn kant als van Bart besloten gezamenlijk dat afgelopen voorjaar alsnog te doen. Met een hele club waren ze hier een dag bezig, met dit resultaat. Dat soort initiatieven, daar heb ik veel steun aan. Het verlies dragen, dat moet ik zelf doen, maar niet alleen.''

STAPJE VOOR STAPJE Enige tijd na het ongeval besloot Marjanne ook met haar werk de draad weer op te pakken, eerst door haar basisschool Bij de Bron weer op te zoeken voor een kop koffie. ,,Dat moment confronteerde me meer met Barts afwezigheid dan ik dacht'', zegt ze, terugdenkend. ,,Niet alleen omdat we natuurlijk altijd samen richting Putten reden, maar vooral omdat al mijn collega´s Bart ook goed kenden. Ze waren immers op de bruiloft en snel daarna ook op de begrafenis geweest. Alles ademde Bart. Ik vond het erg zwaar om er mijn weg weer te vinden.'' In overleg met overkoepelende organisatie CNS Putten, kon ze overgeplaatst worden naar de Van Damschool, ook in Putten, waar ze nu lesgeeft. Ook korfballen bij DWS in Kootwijkerbroek heeft ze weer opgepakt. ,,Stapje voor stapje gaat het leven verder, dat is goed.''

Wat overblijft is de berusting, de acceptatie. ,,Ik zei al dat ik nooit de 'waaromvraag' heb gesteld, het verlies is voor mij ook geen strijd geweest'', zegt Marjanne. ,,Dat dit is gebeurd, valt niemand te verwijten. Er was geen alcohol in het spel, er werd niet te hard gereden, er is niemand om kwaad op te zijn. Natuurlijk klopt het van geen kant dat Bart er niet meer is, terwijl wij nog een toekomst zouden hebben, maar als er niets meer klopt, klopt Gods hart. Ik heb op het moment van het ongeluk geschreeuwd 'Heere, geef hem leven.' Hij hééft ook leven gekregen, bij God, niet bij mij.'' Ook Herm put kracht uit het geloof. ,,Ik weet dat Bart geestelijk nooit onveilig is geweest. Ook tijdens de klap was God erbij, zo geloof ik het.'' Op de grafsteen van Bart staat ook niet voor niets de Bijbeltekst ´Ik heb je bij je naam geroepen. Je bent van mij.' Herm: ,,Veel mensen om ons heen zijn ons tot steun geweest, in het bijzonder de mensen van de hervormde gemeente in Barneveld en De Ontmoetingskerk in Ede, maar ook begrafenisondernemer René Koehoorn.'' Marjanne: ,,Hij wist op een nette manier bespreekbaar te maken wat lastig onder woorden te brengen was. Gezien mijn nog jonge leeftijd, zo vond hij, is het de vraag of ik later bij Bart begraven word. Het is lastig om aan die toekomst te denken, maar ook goed om realistisch te zijn.''

Barthez draait een rondje in zijn mand om even later zijn kop weer te rusten te leggen. Ook híj draagt bij aan de herinnering aan Bart, al weet hij het zelf misschien niet. ,,In zijn basisschoolklas zaten twee jongens met de naam Bart'', legt Marjanne uit. ,,Om ze uit elkaar te houden, kreeg Bart al gauw de naam Bart S, dat verbasterde tot Barthez, met verwijzing naar de voetballer met dezelfde naam. Een week na de begrafenis al liep dit hondje hier rond. Hoe logisch was het dat hij deze koosnaam kreeg.''

IN DE OGEN GEKEKEN De muzikant, de man die door het noodlot voor altijd verbonden is aan het leven van Marjanne, heeft haar na het ongeluk opgezocht om te praten. Ook de ouders van Marjanne en van Bart waren daarbij. ,,Deze man was ernstig van slag, het ongeluk heeft heel veel in hem losgemaakt. Het is heel goed geweest dat we elkaar in de ogen hebben kunnen kijken. Later hebben we begrepen dat hij een muzikale tour waar hij aan werkte heeft opgedragen aan Bart. Een mooi symbool.''

Nu staan Kerst en de jaarwisseling voor de deur, voor Marjanne een heftige tijd, zonder Bart. ,,Zijn vrienden komen hier in Barneveld om oud en nieuw te vieren, dat vind ik geweldig. Natuurlijk zullen we ook huilen, maar dat is goed. Zo zal Bart er toch nog bij zijn, in onze gedachten.''

Mail de redactie
Meld een correctie

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie