Afbeelding
Michael de Vries
natuurcolumn

‘Bijzondere ontmoetingen blijven je bij’

31 mei 2023 om 11:30 Natuur en milieu Columns

Het is zondagochtend. Zoals iedere twee weken staar ik naar mijn beeldscherm en vraag ik me af waar ik deze keer mijn over over zal schrijven. Kritische columns, waarin ik organisaties en natuurbeheer de maat neem, doen het altijd goed en worden veel gelezen. Daarentegen schrijf ik ook juist graag over de mooie dingen die je in de natuur kunt tegenkomen. Ik graaf in mijn geheugen, en bedenk wat ik de laatste weken in de natuur heb meegemaakt dat bijzonder genoeg is om er een column over te schrijven.

Zoals ik al vaker heb geschreven vind ik het meest fascinerend aan de natuur de toevallige en bijzondere ontmoetingen. Ineens een edelhert dat voor je het pad oversteekt, een appelvink die in ineens in de tuin landt of een hazelworm die je plots aan de kant van een pad ziet liggen in het zonnetje. Enkele weken terug had ik weer zo’n bijzonder moment. Hoewel ik meer van de vogels, zoogdieren en eventueel reptielen ben, kunnen ook andere dieren me fascineren. Een bijzonder insect of spinnetje trekt ook al snel mijn aandacht. 

ZELDZAAM Eén van de meest zeldzame én mooie spinnen in ons land, is de lentevuurspin. Hoewel ze in Ede schijnen te zitten, was het mij in twintig jaar tijd nog nooit gelukt om ze tegen te komen. Ik kende ze dus eigenlijk alleen maar uit de boekjes. Het is een spinnetje dat doet denken aan een verkleinde versie van een vogelspin. Een fel gekleurd achterlijfje, althans het mannetje, behaarde pootjes en op die pootjes kleine witte streepjes. Alleen qua grootte lijkt ‘ie niet op een vogelspin. Het mannetje van de lentevuurspin is slechts 6-10 millimeter groot, of klein eigenlijk. Geen wonder dat ik hem nooit zag.


Maar na twintig jaar was het zover. Waar ik normaal gewapend met mijn camera loop, had ik dit keer de camera niet bij me. Dit keer liep ik met mijn vriendin rustig over de heide en dan neem ik niet altijd de camera mee. Al pratend rent er ineens iets voor ons over het pad. Ik zie het rode achterlijf en duik gelijk naar de grond. Mijn telefoon pak ik er snel bij en probeer snel wat foto’s te maken voordat het beestje terug de vegetatie ingaat. De foto’s zijn niet eens zo verkeerd geworden.

Zo zie je maar weer dat het de bijzondere ontmoetingen zijn die je bijblijven...

Michael de Vries

Mail de redactie
Meld een correctie

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie