Serie FC Wageningen (14): Straatman: ,,In polonaise om de kerk”

WAGENINGEN - Willem Straatman was en blijft eeuwig supporter van FC Wageningen. In zijn thuiscafé ‘Brave Hendrik’ aan de Havenstraat in Wageningen vertelt hij honderduit over zijn belevenissen als ‘FC-supporter’. ,,De club zit in je bloed. Dat werd er met de paplepel, nee meerdere paplepels, ingegoten. De club had een warme uitstraling. Veel spelers kwamen na hun carrière ook terug als toeschouwer.”

door Koen Wilmink

Straatman (1948) werd als kleine jongen al supporter van zijn club. Dat had vooral te maken met zijn opa Hendrik Straatman. Die had niet alleen een kapperszaak in het centrum, maar was ook enige tijd verzorger bij FC Wageningen. ,,Verder was hij ook altijd bezig met het maken van zalfjes. Dan trok hij het Binnenveld in om kruiden te zoeken.” Straatman lachend: ,,Hij werd ook wel eens, als de bezoekende partij verloor, door de tegenstander beschuldigd van het hypnotiseren van hun spelers.”

Voordat pa Straatman en de zonen naar de wedstrijd gingen, had de familie er al een halve dagtaak op zitten. ,,Mijn vader was socialist, mijn moeder hervormd. Vader wilde naar het voetbal, moeder naar de kerk. We gingen dus eerst naar de kerk, aten vervolgens vroeger dan gebruikelijk de zondagse maaltijd en vertrokken daarna met zes zonen spoorslags richting De Berg.”

,,In de jaren vijftig van de vorige eeuw gingen vrouwen niet naar het voetbal. Daar mochten alleen de mannen naar toe. De vrouwen haalden ‘pa supporter’ echter wel op na de wedstrijd. Het was een soort familie-uitje, op zondag de Berg op. In de verte zag je de watertoren. Als we dichterbij kwamen hoorden we het gejuich van de supporters. In 1954 mocht ik zelf voor de eerste keer mee naar een voetbalduel.”

Tijdens de meest legendarische wedstrijd van FC Wageningen, de met 1-6 gewonnen KNVB-bekerwedstrijd tegen PSV, moest Straatman verstek laten gaan. ,,Ik lag met koorts op bed op mijn kamertje op de Ritzema Bosmaweg. Mijn huisbaas, een Brabander, kwam al snel vertellen dat mijn cluppie met 1-0 voor stond. Ik dacht dat hij me voor de gek hield. Maar even later zei hij dat het 2-0, en zelfs 3-0 stond. In Eindhoven nota bene. Het was de wedstrijd van Jan Menting. Nou, ik knapte zienderogen op en aan het eind van de avond zat ik in het centrum, in de kroeg. En nóg iets later liep ik de polonaise om de kerk en leek ik weer helemaal gezond. Dát kan voetbal met je doen.”

Straatman vertelt het met glinsterende ogen. Net zoals de verhalen over de bekende voetballers uit Wageningen. ,,Epi Drost woonde bijvoorbeeld bij mij in de straat. En Charley van de Weerd woonde ook in het centrum. Wij voetbalden na de oorlog op het huidige Salverdaplein. Op de puinhoop van de huizen. Van de Weerd werd toen al Charley met de gouden benen genoemd. Hij was een godheid in Wageningen. Hij bleef tot late leeftijd voetballen met de kinderen uit zijn buurt. Hij overleed drie jaar geleden.”

Maar FC Wageningen was sowieso een club voor de regio. ,,Behalve Drost en Van de Weerd hebben we aardig wat spelers uit Wageningen voortgebracht zoals Tommie Krommendijk van SKV. En Renkumer Jan Menting natuurlijk en Cees Lok. Ga zo maar door.”

De bezoeken aan de uitwedstrijden zijn ook in het geheugen van Straatman gegrift. ,,Ik geloof dat mijn eerste uitwedstrijd bij Vitesse was. Op de fiets naar Monnikenhuizen. Ook een schitterend stadion. Later gingen we op de bromfiets naar onder meer Venlo en Enschede. Dat waren echte ondernemingen”, vertelt Straatman. ,,Maar voetbal verbroederde, want het gezelschap bestond uit ‘vetkuiven’ en ‘artistiekelingen’. Zuchtend: ,,Maar als we verloren hadden, dan waren het lange terugreizen. Dat kan ik je wel verzekeren. We hebben heel wat over gehad voor de club...”

Die betrokkenheid van Straatman viel op bij het FC Wageningen-bestuur. ,,Ik werd gevraagd om een deel van de scouting op me te nemen. In een paar lessen werd mij verteld waar ik op moest letten tijdens het scouten. Daarna trok in de omgeving in. Het gebied was de Veluwe, de Betuwe en richting Arnhem. Martin Laamers voetbalde bijvoorbeeld bij de Arnhemse Boys. En Oosterbeker Peter Hofstede hadden we ook bijna binnen gehaald.” De oud-spelers ontmoeten elkaar jaarlijks nog tijdens de FC-avonden.

,,FC Wageningen heeft veel voor de supporters én de stad betekend”

Als Straatman terugdenkt aan de hoogtepunten van zijn FC Wageningen dan noemt hij er moeiteloos een stel op. ,,De beginjaren waren mooi, maar ik keek eigenlijk elke keer uit naar de volgende wedstrijd. Maar het kampioenschap van de Tweede Divisie was een mooi moment, de promoties naar de eredivisie uiteraard en de halve finale van de KNVB-beker. Dat was in 1972 tegen FC Den Haag in de oude Galgenwaard. Gerdo Hazelhekke mocht die wedstrijd niet meedoen. Die had twee dagen daarvoor een rode kaart gekregen in de wedstrijd tegen Blauw Wit. De tuchtcommissie van de KNVB was nog nooit zo snel bij elkaar gekomen om Hazelhekke te schorsen. De hele stad was laaiend.” FC Wageningen verloor die wedstrijd met 0-2.

Maar het incident rond scheidsrechter Frans Derks in juni 1974 staat hem ook nog helder voor de geest. Straatman: ,,We speelden voor de nacompetitie tegen SC Amersfoort. Het stadion zat vol. We speelden ook goed en stonden voor. Toch was een supporter - ik zal zijn naam niet noemen - kennelijk niet zo tevreden met Derks. Hij had te veel alcohol op en sloeg Derks, die net de spelerstunnel wilde inlopen, met een lege bierfles op zijn hoofd. Derks liet zich verzorgen en floot de wedstrijd gewoon uit. Gelukkig deed hij geen aangifte.”

Voor Straatman heeft FC Wageningen veel betekend. ,,Het heeft mijn leven verrijkt. Eerst als supporter, later als journalist bij diverse kranten. Ik schreef af en toe ook voor meerdere kranten. Zo wilde geen enkele journalist naar Veendam. De Lange Leegte was voor hen het einde van de wereld. Ik ging er wel naar toe. In een oud Simcaatje met mij broer als chauffeur. Ik had op de achterbank een plank liggen. Daar tikte ik op mijn typemachine tijdens de terugweg mijn verhalen voor de verschillende kranten. Computers en e-mail bestonden nog niet.”

Nu, anno 2011, heerst er rust op de onneembare vesting. Het gejuich van de FC Wageningen-supporters is sinds 1992 gedoofd. Het doet pijn bij Straatman als hij weer op de Berg is. ,,Het is verdrietig, maar het is niet anders. FC Wageningen heeft veel voor de supporters én de stad betekend. De gemeente heeft haar best gedaan destijds om het betaalde voetbal te behouden, maar dat is helaas niet gelukt.” Dat gemis voelt de stad nu, net zoals de supporters van FC Wageningen hun club nog steeds missen.

Foto 1:

FC-supporters Kees van de Graaf, Dick Martens, Theo Borsboom, Willem Straatman, Bob Jansen en Willem H. Straatman.

Foto 5/6:

Uitzicht vanaf de 'harde kern stek' op de staantribune.

Foto 7/8:

De graffiti zit er nog....

WVV Wageningen 1911 bestaat dit jaar een eeuw. Een mijlpaal voor de groenwitten, hoewel de meeste aandacht uitging naar een kleine 40 jaar betaald voetbal. In 1992 viel het doek voor het in financiële nood geraakte roemruchte FC Wageningen. Menig opponent ondervond aan den lijve dat het op De Wageningse Berg kwaad kersen eten was. Wie een kijkje neemt in de verlaten restanten, proeft weer even de sfeer van een vesting, die ooit door 20.000 toeschouwers werd omzoomd. Nieuwsblad Ede Stad blikt in een serie terug.