Serie FC Wageningen (12): Lodewijk de Kruif: Excuus zoeken om De Berg weer te zien

LUNTEREN - Lodewijk de Kruif is momenteel hoofdtrainer van Heartland Owerri in Nigeria. Af en toe is de 42-jarige Lunteraan even op het thuishonk. ,,Als er dan een ritje richting Wageningen op het programma staat, zoek ik altijd wel een excuus om De Wageningse Berg weer te zien. Want ik heb nog steeds een groen-wit hart. Dat de profclub niet meer bestaat, vind ik nog steeds doodzonde.’’

door Wim van Kessel

De Kruif, afkomstig uit de bekende Edese horecafamilie van Restaurant Buitenzorg, groeide als voetballer op bij Blauw Geel ‘55. ,,Ik heb daar een geweldige periode beleefd. Met Erik Jonker, Etiënne ten Böhmer, Michael Nawawi, Jurgen Libosan en Marcel van der Hoop hadden we een hele goede lichting. Als spits maakte ik ieder jaar 60, 70 doelpunten. De helft van de voorzetten kwamen van Marcel van der Hoop.’’

Via jeugdplan Arnhem speelde het Blauw Geel talent zich in de picture bij Vitesse en Wageningen. ,,Ik koos voor Wageningen omdat het beter met school was te combineren en ook was het dichter bij. Ik kwam in de betaalde jeugd terecht als opvolger van Dick van Laar. Jongens als Tonnie van Drumpt, Johan Homan, Jacco Jansen en Roy en Anjo van Viegen kende ik al van het jeugdplan. Onder trainer Jaap Jacobs eindigden we net achter de gevestigde topclubs.’’

Met Piet Schrijvers als trainer maakte De Kruif in het seizoen 1988-1989 zijn debuut in de hoofdmacht. ,,We waren er inmiddels achter gekomen dat ik beter functioneerde achter de bal. Ik speelde eigenlijk op alle posities aan de linkerkant. De wedstrijden tegen Vitesse kan ik me nog goed herinneren. Voor de competitie werd het 1-1, voor de beker verloren wij met 1-5. We hadden een te jong team. Ook al omdat de routiniers Jan Oosterhuis en René van de Brink een tijdje geblesseerd waren. In de winterstop werd nog wel Martin Haar gehaald. Maar uiteindelijk zijn we als laatste geëindigd.’’

,,Desondanks vond ik het een groot feest bij Wageningen te spelen. We stonden vaak al een half uur voor de training op het veld. Met de auto van de vader van Tonnie van Drumpt werd altijd het veld gesleept. Vaak jatten wij de sleutels, en gingen op de auto rammen. In eerste instantie ging ik op mijn brommertje naar Wageningen. Later werd ik in Ede opgepikt door de ‘Amersfoort connectie\ . Een dieptepunt was dat één van die jongens Frits Goodings bij de bekende SLM vliegramp omkwam.’’

Hoewel De Kruif een basisplaats had, moest hij vertrekken. ,,Manager Henk Schulten en trainer Piet Buter kozen voor jongens van buitenaf. De jonge jongens, waaronder ik dus, vloeiden af naar Bennekom. Daar was ik echt ziek van. Bij Bennekom hadden we een leuk team, met onder anderen Kees van Wonderen. Net als Kees kreeg ik na twee jaar een aanbod van NEC, om daar voor een contractje van 1750 gulden per maand te komen spelen.’’

,,Maar waar Kees ja zei, wilde ik alleen naar Wageningen. Ik weet nog goed dat ik voor ons restaurant een potje paaltjesvoetbal aan het spelen was, toen bestuurslid Rothuis stopte. ‘Wij denken dat jij er weer klaar voor bent’, werd gezegd. In eerste instantie kon ik als amateur komen. Na de voorbereiding kreeg ik een contract van ongeveer 1250 gulden per maand. Ik was als een kind zo blij.’’

,,Onder Pim Verbeek, een toptrainer, waar ik heel veel van heb geleerd, kenden wij een goed seizoen. Wij eindigden op een gedeelde zevende plaats. Met Dick Heesen, Leon Vlemmings en Hans Vonk hadden we goede spelers. Dat er financiële problemen waren, daar kregen wij niets van mee. Het faillissement kwam aan als een mokerslag. Als je achteraf dan hoort dat het geld er wel was, en dat er blufpoker met de belastingdienst is gespeeld, is het onbegrijpelijk. Jongens als Heesen en Michel Doesburg waren blij dat ze transfervrij waren. Voor mij was het een klap in mijn gezicht. Het doet nog steeds pijn.’’

De Kruif vertrok naar de amateurs van Lunteren waarmee hij direct kampioen werd. Daarna volgden Top Oss, Spakenburg, Beerschot, DVS’33 en FC Kleve. Als trainer werd drie jaar de jeugd van NEC getraind en vervolgens de amateurs en de A1 van Almere City. Nu zit De Kruif in Nigeria, waar hij met Heartland de FA Cup won. ,,Terugkijkend heb ik bij Beerschot, waar ik twee keer speler van het jaar ben geweest, en Wageningen mijn mooiste tijden beleefd. Wageningen was een warm nest, waarin wel degelijk professioneel voetbal werd gespeeld. Een kleine stad, met een kleine aanhang.’’

‘Het profvoetbal leeft nog steeds in deze regio'

,,Ik snap dat het niet meer op De Berg kan gaan plaatsvinden’’, gaat de bevlogen De Kruif verder. ,,Ik vind dat de Universiteit Wageningen dat moet oppakken en er iets blijvends van moet maken. Maar een nieuw stadion waar 10.000 toeschouwers in kunnen op het bedrijventerrein in Ede, lijkt mij een goede optie. Dat moet dan in combinatie met andere grote bedrijven. Ik denk dat je Ede daarmee ook in de picture zet. Een gemeente met meer dan 100.000 inwoners moet toch meer op sportgebied kunnen betekenen dan alleen waterpolo en korfbal op het hoogste niveau.’’

,,Het profvoetbal leeft nog steeds in deze regio. Ik ben ervan overtuigd dat er markt voor is. Er zit wel degelijk potentie in het achterland. Er zijn nu allerlei goede jeugdspelers die bij Vitesse of NEC spelen. Zou er weer een regionale betaalde club komen, dan denk ik dat de amateurclubs daar ook van profiteren. Spelers die het net niet halen, komen dan wel op een hoger niveau terug.’’

,,Ik wil mijn nek wel daarvoor uitsteken en de kar gaan trekken. Ik heb daar allerlei ideeën over. Bijvoorbeeld meer aandacht voor de allochtone jeugd. In die hoek zit veel talent. Ede heeft sowieso veel talent, maar wat doen we er mee. Alleen Eric Speelziek is daar extra actief in. De samenwerking met Pallas Athene is een prima initiatief. Natuurlijk besef ik dat er ook een financieel plaatje aanhangt. Maar als ik zie hoe je met een grote sponsorgroep als bij Lienden met een klein clubje in de topklasse kunt gaan spelen, moet betaald voetbal toch ook in deze regio mogelijk zijn.’’

Wat Lodewijk de Kruif betreft gaan oude tijden herleven. ,,De weemoed en het gevoel over FC Wageningen worden versterkt omdat het er niet meer is. Het is een bindmiddel voor het leven geworden. Als voetballer liep ik er als ‘pipi’ tussen, die het zwaar had met de ouderen. Maar ik ben er wel door gevormd.’’

Foto 1:

Lodewijk de Kruif ging in Nigeria aan de slag als trainer. Daar won hij met Heartland de FA Cup.

Foto 5:

Excuus zoeken om De Berg weer te zien.

Foto 6:

Fotosessie Cord Otting. Rechts zittend Lodewijk de Kruif

WVV Wageningen 1911 bestaat dit jaar een eeuw. Een mijlpaal voor de groenwitten, hoewel de meeste aandacht uitging naar een kleine 40 jaar betaald voetbal. In 1992 viel het doek voor het in financiële nood geraakte roemruchte FC Wageningen. Menig opponent ondervond aan den lijve dat het op De Wageningse Berg kwaad kersen eten was. Wie een kijkje neemt in de verlaten restanten, proeft weer even de sfeer van een vesting, die ooit door 20.000 toeschouwers werd omzoomd. Nieuwsblad Ede Stad blikt in een serie terug.