Sunday Blues Ede viert eerste lustrum op zeventien podia

EDE - Bluesliefhebbers kunnen zondag 6 april hun hart weer ophalen. Sunday Blues Ede, een initiatief van de Edenaren Willem Glijn en Jan Mulder, viert haar eerste lustrum. Het evenement krijgt steeds meer 'smoel'. Hoewel het niet strookt met het genre, haken steeds meer deelnemers in. Vorig jaar waren er dertien podia, dit keer laten zeventien horecabedrijven hun planken trillen.

Wat in de line up opvalt, dat vele routiniers de actieve blues maar niet te kunnen verlaten. John Schuursma bijvoorbeeld, en Ad de Hont, Michiel Post, André Valkenring, zelfs een Maggie McNeal. Om er maar een paar te noemen. Ze staan zondag allemaal in het Edese centrum op de planken. Een ranking is er niet, maar de Pepping Express in Irish Pub Flannagan's mag met twee ervaren topgitaristen best een tip genoemd worden.

door Henny Jansen

,,Dat is toch te danken aan het succes van vorig jaar", legt Willem Glijn uit. ,,Op veler verzoek zijn we van maart verhuisd naar april. In verband met de wintersport, en zo. Het wordt steeds drukker. Dat is natuurlijk een goede ontwikkeling. Niet alleen voor de Horeca, voor geheel Ede. We merken aan de reacties toch dat er steeds meer bluesliefhebbers van buiten de gemeente komen. Na vijf jaar begint het een écht evenement te worden."

Cafe de Bospoort (1)

Mei 2005 kwam Sheldon op het idee een poging te doen een band bij elkaar te krijgen. Samen met zoon Peter besloot hij het licht eens op te steken en naar in ieder geval een drummer en een zanger te zoeken om zodoende van start te gaan. Na een aantal oefensessies met een drummer, waarmee het niet klikte, werd uiteindelijk via een oproep ‘drummer zoekt bluesband’ Sander gevonden, die zijn sporen in de blues al ruimschoots verdiend had.

Met zijn drieën repeteerden ze wekelijks gedurende vier maanden, waarin een aantal zangers/zangeressen de revue passeerde, totdat na een korte periode zonder zang, zanger Henk op het toneel kwam, waarmee we de band redelijk compleet hadden.

De Lapdog Bluesband was geboren, een puppy nog, maar er kwam al flink wat geluid uit. De eerste set zat er al vrij snel in en na enkele weken was het eerste optreden een feit.

Café 100 (2)

Tie Break verwacht aan dit fraaie café aan de Grotestraat de voetjes van de vloer te krijgen met blues en vele dance classics. De toon wordt gezet door Louis den Hartog en zijn consorten. Even aftellen en gaan.

Flannagan’s Irish Pub (3)

In Flannagan’s staat niet Bourgeois Pigs, maar de Pepping Express op het podium. Jump on the train! Rock & Roll, Blues, Boogie Woogie zijn voor de Pepping Express de ingrediënten om van elke avond een succes te maken. De Pepping Express speelt zalen van elk formaat plat. De Express dendert door. Van jazzfestival tot bedrijfsfeest, door Nederland en Duitsland. De express stopt waar u ze hebben wilt. Op elke gelegenheid geeft de Pepping Express acte de présence, en met veel succes!!

Het begint allemaal als Henk Pepping Rob Hoeke’s ‘Margio’ op de radio hoort en hij een stijl ontwikkelt die in Nederland en misschien wel in Europa uniek is. Uit een combinatie van Rob Hoeke, Albert Ammonds, Meade lux lewis, Jerry Lee lewis, Cuby and the Blizzards en John Mayall ontstaat het herkenbare geluid van de Pepping Express waarin de hand van ‘The Killer - Jerry Lee Lewis’ nog altijd aanwezig is.

Henk Pepping: piano/zang; Willem Schoone: basgitaar/zang; Bas Mazereeuw: drums; John Schuursma: gitaar.

Grand Café de Kaketoe (4)

WildCard, een band die definitief bewijst dat bluesrock niet dood is. Met zijn vier vaste bandleden staat er inmiddels meer dan 100 jaar ervaring op het podium en strekt het repertoire zich uit over de rijke historie die de blues biedt.

Een optreden van WildCard voert de luisteraar langs meerdere generaties blueshelden, afgewisseld met goed in het gehoor liggend eigen werk. Soms rigoureus verbouwd, soms hartverscheurend close met de essentie van het origineel maar altijd met volle energie en passie voor de muziek.

De invulling die WildCard aan haar muziek geeft is het best te omschrijven als die van een powertrio, maar dan met z’n vieren. Het publiek weet dus dat het een stevig portie ongepolijste bluesrock kan verwachten die, zodra er afgetikt is, als een sneltrein over hen heen dendert en, wanneer het laatste slotakkoord heeft geklonken, nog een behoorlijke tijd na zal galmen.

Fred Boks: bas; Gary Mollinger: gitaar; Greg ‘the Drum Sensation’ Geurtsen: drums; Koning Jør: zang

De Buurvrouw (5)

Willem Bodhi is van de zomer van 1969. Geboren in Harderwijk, opgegroeid in Gelderland, volwassen geworden in de Randstad. Woonachtig te Den Haag. Hij heeft met de formatie Bodhi nog de hitparades gehaald met het nummer Seasong, en daarna een album gemaakt met Barry Hay van Golden Earring. Het album kwam door conflicten nooit uit. Daarna ging de eigenzinnige zanger verder als soloartiest, en werkte samen met verschillende sessiemuzikanten. Hij treedt momenteel voornamelijk solo op, met een akoestische gitaar. Optredens van Bodhi kenmerken zich door de intensiteit waarmee hij speelt. ‘Het is de bedoeling dat de mensen even alles vergeten, genieten van de muziek, en daarna weer naar huis gaan’.

De Verleiding (6)

Woody & The Sideman: Terwijl mensen al tientallen jaren hun gehoor breken op trendmatige en melodieuze muziek, gaat Woody Bienemann onverstoorbaar door met het spelen van muziek die op een heldere en eerlijke manier de vaste waarden van de rootsmuziek vertegenwoordigt. Simpel en doeltreffend overtuigt Woody als vertegenwoordiger van de Amerikaanse traditie van Country & Western, Blues- en Rock ’n Roll. Woody heeft een routine opgebouwd van zo’n 30 jaar en hierdoor werd hij een zeldzame gebeurtenis in Nederland en ver daarbuiten. Vooral Amerikanen erkennen Woody’s muziek als ‘the real thing’.

Woody kreeg in 2000 verdiende erkenning door een telefoontje van de Amerikaanse platenmaatschappij van Flaco Jimenez. Hij had de befaamde Texaanse accordeonist een jaar of tien geleden een exemplaar van zijn plaat ‘So far so good’ in de handen gedrukt met de opmerking ‘misschien kun je er iets mee’, en meestal hoor je daar nooit meer wat van. Flaco Jimenez was echter duidelijk onder de indruk geraakt van Woody’s onwrikbare stijlvastigheid en wel met name het nummer ‘No More Running Round’. Hij vroeg en kreeg van Woody toestemming om deze song op te nemen.

Als trio speelt hij met Ad de Hont (Mads & The Masker, Neerlands Hoop); MaggieMcNeal (Alexander Curly en The Lau). Op saxofoon vaak met Rob Kruisman (onder andere The Gigantjes)

Mr. Bojangels (7)

Een optreden van André Valkering en zijn Boogie Band is er een van een professionele live band die u beslist niet mag missen. Ze nemen de bezoeker mee in hun verscheidenheid van repertoire op het grensgebied van Boogie Woogie, Blues en Rhythm & Blues nummers en alles wat zich onderweg nog meer aandient.

Pianist André Valkering behoort tot de top van de Nederlandse boogie pianisten en terecht, zoals zijn vingers razendsnel over de toetsen vliegen. André wordt bijgestaan door zijn band. Jarenlang speelden zij met de legendarische pianist Rob Hoeke, tot deze in 1999 overleed. De Boogie Band mag zich nog steeds verheugen in een grote schare trouwe fans.

Drummer Paul Lagaay leerde het vak als 16-jarige in de begeleidingsgroep van Wim Sonneveld, en ontwikkelde daar ook zijn onweerstaanbare showgevoel. Hij brengt dit tot uitdrukking in spetterende drumsolo’s. Betrouwbaar en stabiel hoort een bassist te zijn en dat zijn precies de eigenschappen die we aan Toon Segers kunnen toeschrijven. Op vele bekende Nederlandse muziekproducties is zijn markante bassound te horen. Hij won vele solistenprijzen en speelde met uiteenlopende grootheden.

Multi-instrumentalist en zanger Michiel Pos speelde onder meer in Solution en met zangeres Margriet Eshuys. Vandaag neemt hij de gitaren, saxofoons, dwarsfluit en zangpartijen voor zijn rekening, waarbij zijn stembereik van meer dan drie octaven de luisteraar het nodige kippenvel kan bezorgen.

Lunchroom de Gulle Gaper (8)

BluesFellas is niet zomaar weer een bluesband, maar een stampende bluesmachine die rocked, kraakt, blaast, rookt, zweet, tiert, raast alsof het een ware lust is! Het repertoire is een reis terug in de tijd, waarbij het zwaartepunt ligt bij de late countryblues van de jaren ‘50 en de Chicago blues van de jaren ‘60 met een vleugje West Coast. Denk daarbij aan: Elmore James, Muddy Waters, Howlin’ Wolf, Hollywood Fats, wiens klassiekers het gezelschap op onze eigen ‘Chicago aan de Maas’ stijl de zaal in knallen. Hoe dat dan klinkt? Rauw, opzwepend, gemeen, donker, vet, soms gevoelig en authentiek.....

BluesFellas is: Arnaud ‘Luit’ Luitwieler: gitaar/zang; Peter ‘Pete’ van Eerten: bas; Rens ‘Renzo’ de Jong: drums; Bas ‘Harpo’ Stabij: piano, Hammond, bluesharp

Grand Café Marnix (9)

Jean-Paul Rena is een 120 kilo wegende ‘Googieman’ uit Den Haag. Deze ‘whiteboy’ komt uit een muzikaal kunstenaarsgezin, perst de muziek uit zijn gitaar en neemt het publiek met Jean-Paul Rena & Terrawheel op toer langs Roots Blues en Rock.

Mede dankzij de vele optredens in binnen- en buitenland is Jean-Paul als zanger en gitarist gegroeid sinds de debuut-cd. Zijn nieuwste cd ‘Can’t Be Satisfied’ is basic, rauw, recht voor z’n raap, ongecompliceerd, eerlijk en powerful. Zelfgepende songs worden afgewisseld met nummers als ‘Hoochie Coochie Men’ en ‘Voodoo Chile’, die Rena op inventieve wijze naar zijn eigen hand zet.

Daarbij is een rol weggelegd voor mondharmonica-speler Bas Kleine en de strak voortdenderende ritmesectie van drummer Rolf Caron en bassist Ruben Byther. Deze muziek is zo intens dat stilzitten absoluut geen optie is.

Café Premier (10)

‘Hold on to your hats folks, the Fake Brothers have arrived’. Vanaf de start in 1987 is Fake Brothers ‘a real deal bluesband’. De band heeft door de jaren heen op diverse festivals en in horecagelegenheden in Nederland en Europa gespeeld. Met trots heeft de band daarmee de naam gekregen ‘dampende cityblues’ te spelen.

Zelfs een VS-tournee in 2000 is bijgeschreven. De bevestiging voor de bandleden dat ze op de goede weg zijn om uit te groeien tot een van de betere acts in het mondiale bluescircuit. Als altijd staat Fake Brothers garant voor fantastische live optredens met hun real deal bluesmuziek. Met bluesrock of –ballads uit het grote assortiment van de Texas- en Chicagoblues, weten Jaap Meurs (zang), Ed Dieckmann (gitaar), Arie de Kruif (bas) en Ruud Swanink (drums) hun publiek te bespelen. Met hun rauwe en energieke live geluid vertolken zij de blues op geheel eigen wijze.

Macky’s Café (11)

Sugar Rush: Na het uiteenvallen van Blues Authority en Backstreet Crawl hebben het ritmetandem van eerstgenoemde en de gitaristen van de tweede de krachten gebundeld om een te gek swingend en krachtig kwartet te vormen.

Na een aantal repetities en een paar try outs zijn we klaar om de Nederlandse clubs, kroegen en bluespodia eens flink onveilig te maken en daar heeft Sugar Rush dan ook erg veel zin in. De eerste optredens leverden gelijk al aardig wat boekingen op. Sugar Rush, een zoete krachtige mix van blues, bluesrock en rock. Bekende en minder bekende covers zonder de al platgereden paden nog eens te betreden.

Dirk Brosinski; drums; Volker Goldmann: slaggitaar; Ronald Hagel; leadgitaar; Ed Sens; bas en zang zijn klaar voor een onvervalst stukje handgemaakte pure muziek.

Café Railroad (12)

De Brickyard Bluesband is een power bluesband, waar dynamiek en swingende muziek op de voorgrond staan. De band heeft een eigen geluid, dat een samensmelting is van Britse en Amerikaanse bluesinvloeden. De eerste cd ‘First Bricks’ is ook met zekere regelmaat gedraaid op diverse blues-radioprogramma’s in Nederland, maar ook buiten onze grenzen o.a. in Engeland is hij gedraaid.

Onlangs verscheen de nieuwe single/mini cd ‘Echoes From The Soul’. Op de cd staan drie nummer en een bonustrack. De voorgrond van de muziek bestaat uit zang en bluesharp (mondharmonica) dat ondersteund word door stevige gitaarpartijen. De ritmesectie bestaat uit bas en drums die ook veel dynamiek toevoegen aan de sound. Het geheel wordt ondersteund en compleet gemaakt door Hammond orgel.

Sinds 1 juli 2007 is Gert Engelman de nieuwe zanger/bluesharpist. Hij heeft een geweldige bluesstem en is een verrijking voor de band.

Café Substitute (13)

Ruben Hoeke begon op 14-jarige leeftijd met gitaarspelen. De droomwens om ooit in het Nederlands elftal te spelen vervliegt als hij toevallig het intro hoort van de Guns ‘n Roses klassieker ‘Sweet Child o’ Mine’. Onder de indruk van de gitaarmelodie, besluit hij zijn voetbalschoenen om te ruilen voor een akoestische gitaar. Na zo’n zes lessen besluit hij het zichzelf aan te leren.

Geïnspireerd door de lp’s ‘Cricklewood Green’ van Ten Years After, en ‘A Hard Road’ van John Mayall richtte hij in 1992 Blues on the Road op. Eind 1996 vertrok hij samen met pianist Gerbren Deves voor zes weken naar Chicago en het diepe zuiden van Amerika om te ‘proeven’ waar de blues vandaan komt. Daar speelden zij onder anderen met Shirley King (de dochter van de blues) in oude clubs. Terug in Nederland richtte Ruben twee nieuwe formaties op; The Hurricane Bluesband (stevige boogie-woogie & blues) en Stonefreak (betonrock).

Beide bands treden zeer regelmatig op en af toe mag hij met zijn vader (Rob Hoeke) meespelen om ervaring op te doen. Zo speelt hij reeds op vroege leeftijd met verschillende muzikanten; Eelco Gelling, David Gogo, Herman Brood, Kaz Lux, etcetera.

De Ruben Hoeke Band is een formatie met een repertoire van rustige tot stevige rhythm & blues, van Boogie tot vette, opzwepende Rock. Ruben heeft in bassist Dave Besse, zanger Frank van Pardo en drummer Remco van der Sluis zijn solide basis gevonden.

‘t Café 5 (14)

De verrassing van het Nederlandse bluesfront van het afgelopen jaar is zonder twijfel de Twelve Bar Blues Band. Al in het eerste jaar van haar bestaan was de band te zien op tal van belangrijke bluespodia in Nederland. Ook met het debuutoptreden in België op het Bierbeek Blues d’Up festival - april 2007 - maakte de band indruk.

Onder aanvoering van supertandem Kees Dusink (Lead&Slide guitar) en Jan.J.Scherpenzeel (Lead Vocals&Harmonica) weet de band bij ieder optreden publiek en organisatoren versteld te doen staan van de hoge kwaliteit en de ultieme bluessfeer zoals je die in een kroeg in Chicago of New Orleans zou verwachten. En dit alles nog wel met voornamelijk eigen werk.

De eerste cd van de band ‘The Blues Has Got Me’, die onder het TRAMP label wereldwijd is uitgebracht, is op tal van blues radiostations uitgeroepen tot blues cd van de maand en zelfs tot blues cd van het jaar. 12BBB haalt haar inspiratie uit de Chicagoblues.

Ook de Amerikaanse markt is heeft de band ontdekt en internetradiostations aldaar overladen ze met positieve reacties. Inmiddels is vanwege de groeiende belangstelling een tweede distributie kanaal in USA geopend om het bestellen van de cd ook voor de Amerikaanse liefhebbers eenvoudig te maken.

Café de Pineut (15)

Driving South is een band met maar één doel voor ogen: BLUES !!! Vanuit het tochtige al dan niet vochtige Den Helder kun je maar één kant op en dat is richting het zuiden.

Gedreven door de blues richtte bluesgitarist Mike de Wit de band op en vond zijn ‘bluesgangsters’ al snel in de personen van Anthony Schouten, Michel Blaauboer en Erwin Steenkist. De passie voor de blues is bij alle bandleden aanwezig waardoor het enthousiasme van het podium spat. De jarenlange muzikale ervaring van alle bandleden geven de band vanaf de start al een lekkere bluesbasis mee. Stevie Ray Vaughan, ZZ Top, Jimi Hendrix, Walter Trout en de Red Devils zijn een paar van de ingrediënten die Driving South door hun blues cocktail roeren.

Mike de Wit: gitaar; Erwin Steenkist: bas; Anthony Schouten: drums; Michel Blaauboer: zang.

De tweede act in De Pineut is Johnny Upright. ,,We staan het liefst op kleinere podia en in kroegen, dicht bij de mensen. Bij grootschaligheid gaat onze kracht verloren. Ieder optreden is anders, want we spelen nooit ‘van papier’. We zijn ritmisch perfect op elkaar ingespeeld en de interactie met het publiek is goed voor vele ‘magic moments’, vertellen contrabassist Ron Awater, drummer/percusionist Alan Macfarlane en gitarist Jan Prins, oftewel het bluestrio Johnny Upright.

De Plantage (16)

G-Live wordt speciaal voor de Sunday Blues omgetoverd in de G54 Bluesband. De in Ede wel bekende muzikant Jimmy Glasmacher nodigt bekende artiesten uit binnen- en buitenland uit om samen met hem de Blues luister bij te zetten.

Hugh Kanza: leadvocals; Jimmy Glasmacher: bass; Remco van de Sluis: drums; Big Pete: vocals and bluesharp; Markus Wienstroer (Duitsland): guitar; Govert van der Kolm - Fender Rhodes/hammond

Café Bad Habits (17)

The Blues Company werd opgericht in het najaar van 1996. Het was een groep muzikanten die elkaar al jaren kenden en in andere verbanden al met elkaar hadden samen gespeeld. De eerste bezetting bestond uit Peter van Dijk, Hans Demoet, Karry Mulder en Jan Schoonderbeek.

Karry was bekend van de Utrechtse band The Jets. In 1997 kwam Peter van Meel bij de band, ook hij was bekend bij het grotere publiek als zanger van The Jets en dan vooral door hun hit ‘The Pied Piper’ uit de zestiger jaren. Inmiddels liep de gezondheid van Karry achteruit, hij is tot november 1998 bij de band gebleven en helaas in augustus 1999 overleden.

Karry Mulder werd opgevolgd door Nico van der Poel. Tot medio 2000 is Peter van Meel bij de band gebleven, hij werd opgevolgd door Ferry ‘Bluesharp’ Stomps. In oktober 2000 besloot Peter van Dijk de band te verlaten en vond The Company een nieuwe toetsenist in de persoon van Jacob Spijkerboer, die na twee jaar de fakkel heeft overgedragen aan de huidige toetsenist Joost Niessen.

In mei 2006 werd Hans Demoet door lichaam en geest genoodzaakt afscheid van de band te nemen. Hij is opgevolgd door Max Noordewier. Max is geen onbekende in gitaarland. Zo heeft hij onder meer ‘De Deventer sixties alive’ nieuw leven ingeblazen.

In ‘hometown’ Veenendaal is The Blues Company inmiddels zo bekend dat velen de optredens niet meer willen missen. Mede door het repertoire dat de afgelopen jaren een stuk steviger is geworden.

Sunday Blues Ede: Zondag 6 april: Centrum Ede; 16.00-20.00 uur. Vervoersbedrijf Kleijer verzorgt pendelbusjes tussen de zeventien locaties. Met het openbaar vervoer is treinstation Ede-Centrum een ideale uit- en opstapplaats. Het station ligt aan de zogenoemde ‘Valleilijn’, tussen de stations Lunteren en Ede-Wageningen.

Zie ook: www.edestad.nl en www.museumpleinede.nl

Foto: Ruben Hoeke (Café Substitute)