‘Het vel van 63’

23 december 2009 om 00:00 Nieuws

Pa stroopte letterlijk en figuurlijk alle bosschages af om de carnivoortjes thuis te ‘verwennen’.

Als ik in 1963 een bod mocht doen op de aard van ‘t kerstmenu, waren we snel klaar. Het liep echter anders, en niet alleen met kerst.

Twee bengelende pootstompjes en touwtjes aan de deurpost van de schuur herinnerden telkens aan het laatst verorberde knaagdier.

Slechts een ferme finale tik achter de oren, en het beestje kon van z’n jasje ontdaan worden. Voor onze routinier was het niet meer dan klittenband. Het gescalpeerde kerstmenu kreeg vervolgens een mega keizersnede, waarna de deinende ingewanden als een blok in het zinken emmertje denderden.

Het geluid van dansende deksels en een penetrante stank maakten zich niet veel later meester van onze woning in het oude Edese centrum.

En dan het hoogtepunt van de jager, het heuse kerstdiner. Bijgerechten waren voor deze intens genietende kluiver van ondergeschikt belang. De kostwinner bewaarde het lekkerste voor ‘t laatst. De kop lag er namelijk nog, compleet met laffe voortandjes.

Voor toetjes geen tijd. Het was nu écht zaak de dis te verlaten, de jaarlijkse sneeuw in. Met de achterkant van een lepel werden de oogkassen namelijk met een brede grijs leeg gehengeld.

Ik wens u een genoeglijke, desgewenst een gezegende kerstmaaltijd toe. Juist dáárom is een witte kerst zo belangrijk. Het leidt af.

Henny Jansen

Mail de redactie
Meld een correctie

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie