Columnist Michael de Vries is gek op tomaten: ‘Je hoeft je met tomaten niet te vervelen’

Soms hoef ik geen seconde na te denken over een column. Een column schrijft zich vaak vanzelf. Je maakt iets mee, je ziet iets, of je wordt ergens op gewezen. Vervolgens pak je pen en papier en ga je aan de slag. Hoewel pen en papier? In feite is de pen vervangen door het toetsenbord en het papier door een beeldscherm. Na zo’n tien à vijftien minuten is de column vaak al klaar.
Daarentegen zijn er ook momenten waarop dat de inspiratie ver weg lijkt en je werkelijk geen idee hebt waarover je gaat schrijven.
Het is nu zondagavond en ik kom net terug van een avondje natuur. Om het moment dat de zon onderging fietste ik terug. De gehele terugweg heb ik mezelf af zitten vragen waar ik mijn column over zou schrijven. Over de hazelworm waar ik bijna overheen ben gereden eerder deze week? Over de vos die ik vlak voor zonsondergang tegenkwam? Of over mijn irritatie aan mensen die ná zonsondergang nog gewoon richting de natuur gaan? Of misschien wel over de egel die net voor de achterdeur zat? Maar nee, pas bij het plaatsnemen achter mijn computer besloot ik mijn tomatenverhaal af te maken. Schreef ik eerder over het zaaien en het opgroeien van de planten en twee maanden later over de tomatenziekte, nu kan ik het drieluik sluiten met de oogst. En hoewel ik de oogst niet eens het belangrijkste vind, is het wel leuk om na bijna zeven maanden letterlijk de vruchten te kunnen plukken. Eerder schreef ik over de vijfentwintig soorten die ik had. Enkele zeldzame soorten deden het goed, en slechts een enkeling stelde teleur. Dagelijks kan ik verschillende soorten plukken, variërend in smaak, grootte en kleur. Maar zelfs ná het oogsten houdt het niet op. De meest bijzondere soorten wil ik volgend seizoen, en dat begint al eind februari, weer gaan zaaien. De meest rijpe vruchten gebruik ik om zaden te winnen. Als een soort bioloog ga ik aan de slag met een mes, een lepeltje, pincet en zeefje om heel secuur de zaden uit de tomaten te halen. De tafel, die na een tijdje op een laboratorium begint te lijken, komt vol potjes te staan waarin de zaden moeten weken. Na twee weken drogen gaan ze in een envelop. Volgend jaar rond februari komen ze weer tevoorschijn en begint het hele proces weer opnieuw. Je hoeft je met tomaten niet te vervelen.

Michael de Vries