Ingezonden brief: 'Docent in het dagelijks leven'

Vakantie column:

.

Het is jaren geleden dat ik kampeerde in een tent, en nu lig ik hier, net ontwaakt in mijn tentje op een camping in de Drome.

Ik ben inmiddels ook een senior geworden maar ik voel me nog jong. Totdat ik op mijn knieën zittend in de tent mijn broek aan wil trekken; dat gaat echt niet meer zo soepel, maar ach, niemand die je ziet stuntelen. Ik trek de rits van de luifel open en ervaar de kracht van de zon en het zonlicht terwijl ik op mijn knieën door de nauwe opening van de tent naar buiten kruip in het stoffige dorre gras.

Ik ben dankbaar dat ik aan dit kleine riviertje een plekje heb gevonden en hoor de vogels en het water van de rivier om me heen. De warmte van de opkomende zon is te voelen. Heerlijk! Terwijl ik in mijn stoel ga zitten maakt een mooie gele libel een landing op het ND, die voor me ligt op de grond. De vier grote zwarte vleugels staan niet stil maar bewegen zo snel dat je het nauwelijks kunt volgen totdat hoofd, lijf en staart worden opgetild en hij het luchtruim kiest voordat ik mijn fototoestel heb kunnen pakken. Jammer dan.

Rondom mij staan tenten auto's en caravans, maar het is kennelijk te vroeg voor de bewoners om op te staan. Auto's en caravans met nummerplaat verraden welke taal deze mensen spreken, wanneer ze wakker worden en de eersten zich haasten naar het toiletgebouw.

Terwijl ik daar ook sta aan de wastafel hoor ik een vader in een van de douches praten tegen zijn kleine handenbinders. Ma heeft vakantie en pa zal jullie douchen. Ik luister hier hoe in de gehorige krappe doucheruimte alles wordt voorbereid. Waar leg ik de droge kleren en waar stop ik de vuile was? Waar zet ik de zeep en de waar laat ik de schoenen? Dan hoor ik pa zuchten en het blijft niet bij zuchten alleen. Jongens sta nu stil! Dan drukt hij de met 1 hand de doucheknop in en die moet hij ook vast houden nu, want doet hij dat niet dan komt er geen water.

Met de andere hand moet hij zijn kinderen rustig houden en wassen en zichzelf staande houden.

Terwijl ik al lang aan mijn ontbijt zit voor mijn tent, hoor ik de kinderen hollend aankomen om hun moeder te begroeten die inmiddels is opgestaan en zie een vader sjokkend achter hen aan komen; zijn gezicht spreekt voor mij boekdelen en met een wat onverschillig gebaar legt hij de toiletspullen naast moeders stoel.

Links naast mijn tentje hoor ik Duits spreken. Een vader wil zijn kinderen iets duidelijk maken. Zo vroeg in de morgen eet je geen ……….. want de fabrikant heeft dit product zo gemaakt dat je de hele dag trek blijft houden. Vraag er nooit meer om want je wordt bedrogen en je bedriegt jezelf. Wil je bedrogen worden? Eet liever een boterham.

Dan is het stil na die les die als reprimande overkomt en ik denk: zeker docent in het dagelijks leven.

Na enige tijd maakt dit gezin aanstalten om de tent op te breken. De jongens spelen met de bal en de ouders gaan aan het werk. Ik zie dat het een moderne tent is die zeer gebruiksvriendelijk is: geen scheerlijnen, geen tentstokken of haringen meer nodig.

Terwijl ik verder lees vliegt de tijd maar na zeker een half uur kijk ik op en zie de man moedeloos staan leunen tegen de auto. Zijn vrouw probeert de tent te vouwen maar hij wordt niet kleiner en ze slaakt een zucht terwijl ze verwijtend haar man aankijkt. De kinderen beginnen ongeduldig te worden en bemoeien zich nu met moeders klus. Open, dicht; dicht open, maar de tent blijft te groot om in de kofferbak te leggen.

Ik denk bij mezelf: kan ik helpen? Moet ik helpen? Nu wordt ik onrustig en ik denk: ik heb er ook geen verstand van en loop maar even een blokje om. Ik voel me nagekeken door de familie en draag een gevoel mee van lafaard te zijn.

Na enige tijd kom ik terug bij mijn tent en zie dat de familie is vertrokken en ze hebben geen tent achter gelaten. Mijn vakantie kan ik voortzetten en ik schrijf alles van me af.

Dick Autsema

Ede